Even stilte...

Hi lezers!Toen was er even stilte hier op mamaplaats vanuit mijn kant. Afgelopen week, misschien wel weken, liep ik ontzettend vast en kon ik er even geen 'verplichting' bij gebruiken. Eigenlijk ga je dan in overlevingsstand en maak je keuzes die op dat moment goed voor je voelen. Vandaag besluit ik ook even niet 'mijn verhaal' af te maken maar te schrijven over hoe ik me op dit moment eigenlijk voel. 

Sinds kort ben ik gestart met EMDR therapie, sindsdien ben ik enorm in de war. Het haalt veel oude wonden open en er komen flashbacks van gebeurtenissen waarvan ik het bestaan niet meer vanaf wist. Je kent het wel, het moederbrein.. nou ik heb last van een extra uitgebreide versie daarvan. Moederbrein + depressiebrein + complexe PTSS brein = een hoofd als een zeef met enorme zeefgaten (eigenlijk omschrijf ik alleen het omhulsel van de zeef), als ik me omdraai weet ik niet meer wat ik net dacht of moest doen. Ik kom niet op woorden, maak  de gekste spelfouten (thank God voor automatische spellingscorrectie anders spelde ik dus spelvouten..) , haal kleuren, namen, cijfers, dingen, data enzovoort door elkaar. Het lijstje is vast nog langer, maar ik ben continu overprikkeld en zie door de bomen het bos niet meer. 

Eind januari sta ik 2 jaar ziekgemeld van mijn werk, dat maakt ook dat ik op dit moment enorm veel bezig ben met hoe gaat dat nu straks? Ik ervaar een bepaalde druk nu qua therapie. Deze komt nu eindelijk goed op gang en ik ben eindelijk bij een juiste organisatie en personen die mij daadwerkelijk kunnen helpen. En dan komt dat mijlpaal van 2 jaar ineens in zicht. PANIEKKKKK. En maak ik me er druk over. 

Maar de realiteit is dat het me niet lukt om het huishouden goed bij te kunnen houden, niet lukt om te koken, gelukkig vind mijn partner dat erg leuk, maar je hebt toch ergens het gevoel van falen als moeder/vrouw.  Het vervelende is dat ik in al die jaren enorm goed geworden ben in om mijn masker op te zetten. Het doen alsof is mijn werkelijkheid geworden, waardoor mensen denken dat het goed met me gaat. Maar ondertussen ga ik kapot van binnen en moet ik een dag, of misschien wel 2 dagen bijkomen na een activiteit zoals op visite gaan. Dan zeggen mensen tegen mij: "Oh je ziet er goed uit!" en "Ben je alweer aan het werk?". Dan vraag ik me zelf af: Waarom zet ik überhaupt mijn masker steeds op? Ja... daar kan ik genoeg antwoorden op verzinnen... 

Vaak wens ik dat ik maar 2 gebroken armen had en dat mensen aan mij konden zien dat ik 'iets' heb. Het zou het uitleggen makkelijker maken... maar mijn toiletbezoek vermoeilijken... 

Tút op 'e snút

J.