Een zieke mama zijn..

De paniek en het non-stop huilen kon ik niet meer tegen houden, na 2 weken ‘rust’ thuis te hebben gehad, was het huilen, de paniek, het niet kunnen slapen en een negatieve gedachtenstroom nog steeds niet minder. Inmiddels kon wel wat aan het lijstje toevoegen, namelijk: schuldgevoel richting mijn collega’s. Daardoor en überhaupt was ik nog steeds in gedachten veel met m’n werk bezig (iets met verantwoordelijkheidsgevoel).

Dit kon zo niet langer, door het niet slapen werd ik nog emotioneler, werd mijn lontje nog korter en inmiddels had ik nog maar 2x (in de kraamweek) mijn dochter zelf in bad gedaan. Niets lukte me meer, niks kon me meer schelen. Toen heb ik samen met mijn vriend besloten dat dit niet zo verder kon gaan en zo heb ik ben een brok in mijn keel de huisarts gebeld. De assistente voelde het waarschijnlijk al aan, ze had een dubbele afspraak voor me ingepland. 

Ik heb daar ongeveer 20 minuten huilend (wellicht hysterisch jankend) zitten praten, de huisarts gaf me een luisterend oor. En een vervolgafspraak voor de week erna. Een week erna zat ze weer naar me te luisteren al huilen of jankend, eerlijk is eerlijk grote kans op allebei. Zo is dit denk ik ander halve maand gegaan. In de 2e of 3e afspraak schreef ze mij slaapmedicatie voor, zodat ik wat meer rust kon pakken. En in maart 2021 heb ik een doorverwijzing naar de basis ggz gekregen. De eerste gedachte van haar was: overspannen en tegen een burn-out aan. 

Ik wist oprecht niet wat me overkwam, je wereld wordt ineens ontzettend intens en onwerkelijk. Dat was natuurlijk al sinds de eerste dag dat ik moeder ben geworden, maar eigenlijk startte het al in mijn zwangerschap (maar zoiets kan je achteraf pas opmerken/inzien). Door het nu ineens kenbaar te maken, erover te praten wordt je er nog weer extra mee geconfronteerd. Ik was doodop en kon geen energie vinden om opzoek te gaan naar een goede psycholoog. Op zo’n moment stuiteren sowieso alle letters aan je voorbij en mijn focus was zo ontzettend flop dat ik iedere zin wel 4 keer opnieuw kon lezen. Ik keek er ook ontzettend tegenop, dat hielp natuurlijk ook niet mee. Hier is dus wel wat uitstelgedrag bij gekomen voordat mijn vriend dacht: nu is het klaar, ik ga helpen. Inmiddels was het wel ontzettend duidelijk dat dit niet zo langer meer kon doorgaan. Had ik al verteld dat we in december 2020 ook ons huis te koop hebben gezet en op het punt stonden te verhuizen? (Eind maart 2021).

Mijn vriend of toen net man (hebben we ook nog ff gedaan in deze periode… lekkere stress met m’n focus en alle zinnen overnieuw moeten lezen. “Groot succes” #not ) vond een psycholoog die gespecialiseerd was in zwangerschap en postnatale zorg. Hier ga ik nu niet dieper op in, dan wordt deze aflevering te lang en niet meer overzichtelijk. Ik kon er dezelfde week nog terecht! Jippie a yeah! 

Tút op ‘e snút

Ben jij wel eens bij een psycholoog geweest? Toevallig ook eentje die een specialisatie had in postnatale zorg? Hoe was jou ervaring? Ik ben erg benieuwd!