Als het niet bij kraamtranen blijft...

Een blog schrijven staat al een tijdje op mijn planning, maar is er steeds niet van gekomen. Of wel geen tijd of geen zin en ergens merk ik toch ook een enorme drempel. Wat maakt dat ik nu wel start is omdat ik merk dat ik mijn verhaal wil delen. Daarmee denk ik dat ik er dus aan toe ben. Of het een succes gaat worden, zal ik mee gaan maken. Ik vind het doodeng dat mensen het zullen gaan lezen en vooral dat men er een mening over gaat hebben. Vooral zal ik het zelf benaderen als: therapeutisch van me afschrijven en doe ik het voornamelijk voor mijzelf. 

Ik schrijf onder de naam Tút op 'e snút, ik wil hier eerst onder bekend zijn en dan zie ik later wel weer verder. Je mag me hier dus Tút noemen. Tút op 'e snút is Fries voor kus op de snuit, het is iets wat ik regelmatig zeg tegen onze dochter (mei 2020), mijn man en ook onze 4 katten. Het is iets liefkozends en bied mij ook een vorm van troost. 

2,5 jaar geleden ben ik dus voor het eerst moeder geworden, onze dochter is net zoals vele ouders zullen zeggen: het aller mooiste kind op de wereld én bovendien (en nog belangrijker) is ze ontzettend lief, zorgzaam en geweldig. Hoe makkelijk ik dit kan omschrijven over een ander, kan ik dit niet over mijzelf schrijven. Na de bevalling ben ik veranderd, "ja duuh logisch" zal je denken. Ik ben moeder geworden, maar ik ben ook een totaal ander mens geworden. Ondanks dat ik mijn lieve kleine baby mooi vond, een lang gekoesterde wens die uit komt, ben ik mijn levenslust kwijt geraakt. Uiteraard dacht ik eerst nog: "hormonen. Dit hoort er allemaal bij, dit zijn dus die kraamtranen waar iedereen het over heeft". En dit heb ik voor een hele lange periode gedacht.

Toen ik weer aan het werk ging, was ik er oprecht van overtuigd dat dat mij wel zou lukken. Ja ik was nog steeds niet de oude en ik huilde regelmatig en ik was het plezier in het leven kwijt geraakt. Ik ben als een echte Fries opgevoed: nuchter en een beetje 'de niet lullen, maar poetsen mentaliteit'. Ook ga ik niet snel naar de huisarts voor een probleem, maar na een paar maanden werken kon ik mij zelf niet meer onder controle houden. De tranen waren er inmiddels elke minuut van de dag en ik had een enorm kort lontje. Eerst wou ik mij niet ziekmelden, in overleg met mijn leidinggevende stond ik op vrijdag op 50% ziekgemeld en ik zou het maandag gaan proberen. Dit was geen succes, ik had het gevoel dat ik al m'n werk moest doen in een veel kortere werkdag. Dat was uiteraard niet zo, maar ik ben nogal streng voor mezelf.. de dinsdag heb ik weer mijn leidinggevende gebeld en zij heeft de knoop voor mij doorgehakt: ik zou 100% ziek gemeld worden. 

Wat ik moest doen is tot rust komen en even de focus op mijzelf en mijn gezin leggen. Dit blog wil ik gaan gebruiken om mijn verhaal kenbaar te maken. Ik heb mij heel vaak alleen en in paniek gevoeld, daarnaast nog zoooooveel meer. Ik hoop voor mijzelf hier van mij af te kunnen schrijven, maar ook voor vrouwen die in het zelfde schuitje zitten te zeggen "je bent niet alleen".

To be continued...

Kun je ook lezen: "Hij deed kil en afstandelijk"