Daar zat ik dan bij de psycholoog op de bank met een steen in m’n maag

Eindelijk hadden we dus een psycholoog kunnen vinden, rete spannend!! Ik keek er mega tegenop om te gaan, ik zat nog volop in huilen, paniek, onbegrip, frustratie, woede, had ik paniek al gezegd?, ontkenning, verwarring en zo kan ik dit lijstje nog wel veel uitgebreider aanvullen. Maar gok dat het wel duidelijk is. ;) Ik twijfelende ontzettend of ik überhaupt wel moest gaan, dit was vast even zo’n “fase”. Je kent ze wel, ze worden om je oren gegooid als je eenmaal een kind hebt, nou ik volgde zelf ook een fase naar fase naar fase enz enz.. een fase die wel voorbij zou gaan, ik ging dingen denken als: “het is toch nep allemaal, ik verzin dit maar, het is er niet. Straks val ik door de mand en geeft de psycholoog mij de diagnose: “aanstellerietes”. Gaat ze me uitlachen en beweren dat het er inderdaad allemaal bij hoort, een fase is, en dat ik volkomen normaal ben. Want dit hoort nu eenmaal bij het moederschap, ik bedoel ouderschap. En blijkbaar ben ik geen geschikte moeder en kan ik er niks van”.

Je zult begrijpen dat ik met zowel een brok in m’n keel, stenen in m’n maag en kletsnatte oksels en handen er naartoe ben gegaan. Uiteraard nog wel even een soort van een verhaal helder voor mezelf gemaakt zodat ik niet fout kan gaan en dat ze me daarop kan pakken. (Als ik het zo opschrijf denk ik echt van: OMG, die achterdocht! En wat denkt m’n hoofd raar!!! Wat vreselijk!). Maar goed, ik ben gegaan. Ik heb de intake doorstaan. Ik heb het overleefd. En ze zal me laten weten wat een behandelplan voor mij kan worden, hier zou ze op terug komen en het me laten weten via de mail.

De kop is er af! De eerste stappen in herstel gezet! Of toch niet?

Wordt vervolgd….

Tút op ‘e snút

Kun je ook lezen: Hoe ga je om met kritiek op jouw moederschap?