Afgelopen maandag was het eindelijk zo ver, Kyra en Zoë mochten voor de allereerste keer naar de Kita (= kinderdagverblijf).

Wijsheid van de dag 😊

We hadden vanochtend de eerste kennismaking op het kinderdagverblijf (in het Duits KiTa) waar Kyra en Zoë vanaf augustus naar toe gaan. De eerste indruk was goed. Het is modern, ruim, schoon en de vaste begeleiders van K&Z lijken hele aardige dames. In Duitsland is het niet zo dat je je kind de eerste dag naar de KiTa brengt en aan het einde van de dag weer ophaalt. Er gaat een heel wenproces (Eingewöhnung) aan vooraf die in uitzonderlijke gevallen wel tot maanden kan duren. Nu verwacht ik dit bij mijn kinderen niet maar je weet maar nooit. Het begint met een een uurtje per dag met de ouder in dezelfde ruimte. Dan een uurtje per dag met de ouder in een andere ruimte. Vervolgens een uurtje zonder ouder en zo bouwt zich dat dan op tot ze aan de 7 uur per dag zitten. Eigenlijk zou de startdatum 2 augustus zijn maar deze hebben we verschoven naar 23 augustus. Er beginnen op 2 augustus namelijk nog heel veel andere kinderen aan het wenproces en aangezien ik 2 kinderen tegelijkertijd hierin moet begeleiden is het beter als de andere kinderen en hun ouders al iets verder zijn in het proces. Tevens krijg ik op 29 juli mijn 2e vaccinatie tegen Corona dus 2 weken later ben ik dan pas volledig beschermd. Gezien mijn huidige gezondheidstoestand (gezondheid? Wasda? Kun je dat eten?) is het beter dat ik ook na de vaccinatie met zo min mogelijk mensen in aanraking kom. De kinderen gaan het leuk vinden, dat weet ik zeker! Het concept sluit voor een groot deel aan op onze visie en opvoeding. Daarnet waren ze al lekker aan het spelen en wilden eigenlijk niet naar huis. De kinderen komen in verschillende groepen maar wel op dezelfde etage zodat ze elkaar kunnen opzoeken wanneer ze dat willen. Mijn moederhart heeft er wel moeite mee. Ik heb de laatste bijna 4 en bijna 3 jaar 24/7 mijn kinderen om me heen gehad. Aan de ene kant kijk ik er naar uit om weer wat vrijheid te krijgen en tegelijkertijd ben ik bang om in een gat te vallen. *op de foto zie je Kyra en Zoë bij de Neptunbrunnen in Berlin-Mitte.

Toen ik zwanger was van Nova* zag ik het helemaal voor me, borstvoeden. Mijn kind en ik, knusse en intieme momentjes. Geen gedoe met flesjes en altijd de juiste voeding bij je hebben, ik zag alleen maar voordelen. En toen beviel ik na ruim 22 weken en overleed zij nog in mijn buik. Van het ziekenhuis kreeg ik een tabletje om de melkproductie te stoppen en blijkbaar heeft deze zijn werk goed gedaan want ik heb nergens last van gehad.

Gisteren heb ik een voor mij heel belangrijk gesprek moeten voeren en ik was dan ook flink zenuwachtig.

Aan dit bevallingsverhaal gaat een lang verhaal vooraf.

Er heeft een klein wonder plaatsgevonden.

Al vrij in het begin van de zwangerschap van Kyra stond vast dat ik een geplande keizersnede zou krijgen. Tijdens de bevalling van Nova* ben ik ruim 2,5 liter bloed aan stolsels verloren en vanwege mijn bloedgroep waren de artsen niet zo happig op een bloedtransfusie. Omdat het risico vrij groot zou zijn dat dit opnieuw zou gebeuren was een keizersnede een advies. Dit in combinatie met het traumatische aspect van de vorige bevalling was het duidelijk: een keizersnede it is.

Er zijn grote verschillen tussen Duitsland en Nederland als het gaat om zwangerschap, bevallen, kraamtijd en alles wat bij kinderen komt kijken. De zwangerschappen van Nova* en Kyra heb ik volledig in Duitsland doorgebracht. De zwangerschap, bevalling en kraamtijd van Zoë heb ik grotendeels in Nederland doorgebracht en wat een wereld van verschil was dat!