Borstvoedingshorror

Toen ik zwanger was van Nova* zag ik het helemaal voor me, borstvoeden. Mijn kind en ik, knusse en intieme momentjes. Geen gedoe met flesjes en altijd de juiste voeding bij je hebben, ik zag alleen maar voordelen. En toen beviel ik na ruim 22 weken en overleed zij nog in mijn buik. Van het ziekenhuis kreeg ik een tabletje om de melkproductie te stoppen en blijkbaar heeft deze zijn werk goed gedaan want ik heb nergens last van gehad.

Een paar maanden later was ik zwanger van Kyra en had nog steeds hetzelfde gevoel over borstvoeding geven. Toen ik qua zwangerschap in de veilige fase zat hebben we uit voorzorg wel een flesje en melkpoeder in huis gehaald onder het mom van je weet maar nooit. Toen wisten we nog niet dat we het direct na thuiskomst uit het ziekenhuis al nodig zouden hebben.

Kyra en Zoë zijn beiden geboren per keizersnede. Men zegt dat het hierdoor wat langer kan duren voordat de melkproductie op gang komt. Na de geboorte van Kyra werd ze op de verkoeverkamer aan mijn borst gelegd maar er gebeurde niets. Ze hapte niet aan en leek geen enkele interesse te tonen. Sowieso heeft ze de eerste 24 uur niet willen eten.

In het ziekenhuis was het druk dus echt begeleiding om te leren borstvoeden was er niet. Er werd een tepelhoedje op mijn nachtkastje gelegd en zo’n grote gele kolf naast m’n bed gezet. Ook met het tepelhoedje wilde ze niet aan de borst drinken dus ben ik gaan kolven.

En toen begon de ellende…

Ik heb het kolven exact 1 maand volgehouden. Ik zat zo’n 12 uur per dag aan de kolf, 1,5 uur op, 1,5 uur af. Ook ’s nachts. Na zo’n kolfsessie van 1,5 uur had ik een gemiddelde opbrengst van 20-25cc wat natuurlijk by far niet genoeg was. In het ziekenhuis hebben we al moeten beginnen met bijvoeden en eenmaal thuis hadden we geen andere keus dan daar mee door te gaan.

Ik heb verschillende dingen geprobeerd om de productie te verhogen. Speciale thee, neusspray maar niets hielp. Na een maand kolven was ik op, zowel fysiek als mentaal. Dat kleine beetje afgekolfde melk moesten we vaak weggooien omdat er ook bloed en pus meekwam. Niet alleen maar wel mede door het borstvoedingsdrama ben ik in een postnatale depressie terecht gekomen. Na een maand hebben we de kolf de deur uit gedaan en zijn volledig op kunstvoeding over gegaan. Dit was voor ons allemaal de beste keuze ooit!

4 maanden na de geboorte van Kyra bleek ik zwanger te zijn van Zoë. Een van de eerste dingen die we besloten was dat ik nu niet eens ging proberen te borstvoeden. Ik heb dit vooraf overal luid en duidelijk aangegeven. In het ziekenhuis, bij mijn huisarts en bij de kraamzorg. Ik heb specifiek gevraagd om een kraamverzorgster die niet zou proberen me over te halen om het toch te proberen. In het ziekenhuis vroeg ik om zo’n tabletje om de melkproductie te stoppen maar dit werd geweigerd. Op zich niet zo heel erg wat ook zonder dit pilletje heb ik geen last gehad van ongemakken zoals stuwing of borstontsteking. Deze kraamperiode was een stuk leuker en relaxter en ik heb veel meer kunnen genieten.

Mijn beide kinderen zijn dus flessenkinderen en ik heb hier geen moment spijt van gehad. Borstvoeding is iets moois als het lukt maar als het niet lukt betekent het niet dat je faalt. Als mensen uit mijn omgeving om advies vragen raad ik ze altijd aan om het te proberen maar niet ten koste van zichzelf door te zetten als blijkt dat het om wat voor reden dan ook niet lukt. Ook als je jezelf er niet fijn bij voelt is dat een goede reden om te stoppen. Het is jouw kind, jouw lijf en jij beslist!

Er wordt gezegd dat kinderen die kunstvoeding krijgen sneller doorslapen. Of het waar is of dat ik gewoon geluk heb gehad zullen we in het midden laten maar die van mij sliepen door met 9 weken en 6 weken.