Bevallingsverhaal Zoë

Aan dit bevallingsverhaal gaat een lang verhaal vooraf.

Het was een koude zondagmiddag in februari en Kyra was nog net geen 5 maanden oud. Mijn man, Kyra en ik hadden net een high-tea gehad met een vriendin. Onderweg naar huis merkte mijn man op dat mijn hormonen wel erg parten speelden en of ik misschien niet weer zwanger was. Ik had na mijn bevalling van Kyra nog geen menstruatie gehad. Het was toevallig koopzondag dus we besloten bij een nabijgelegen winkelcentrum even uit de metro te stappen en bij de drogist voor de zekerheid een test te kopen. Aangezien ongeduldig mijn tweede naam is heb ik de test op het toilet van het winkelcentrum gedaan en hij was knalpositief!

Na ongeveer 2 weken kreeg ik op maandag mijn eerste (inwendige) echo en er was nog geen hartslag te zien. De gynaecoloog dacht dat ik wellicht wat vroeg getest had dus ik mocht om de dag terug komen voor een echo. Op vrijdag was er een druk kloppend hartje te zien. Er werd een afspraak gemaakt in het ziekenhuis waar ik van Kyra bevallen ben om een paar weken later een cerclage te plaatsen.

Tijdens de zwangerschap liep het even niet zo lekker tussen mijn man en mij. Ik ben toen begin april 2018 met Kyra naar Nederland gegaan. Wat een weekje tot rust komen bij familie zou moeten worden werden 9 maanden omdat ik er op dat moment nog niet klaar voor was om terug te gaan naar Berlijn. Hierdoor heb ik ook de operatie om de cerclage te plaatsen moeten afzeggen, achteraf gezien niet zo slim.

Samen met Kyra woonde ik bij mijn moeder. Omdat ook deze zwangerschap een (hoog)risico-zwangerschap was kwam mijn oma elke ochtend als mijn moeder naar haar werk was naar ons toe om voor Kyra en mij te zorgen want bijna elke beweging zorgde bij mij voor weeën en bloedingen. Elke 2 weken moest ik op controle in het Radboud in Nijmegen, de verloskundige durfde het niet aan om deze zwangerschap te begeleiden en eigenlijk vond ik dat ook wel prima. Ik voelde me in het ziekenhuis ook beter op mijn plaats.

Al vrij vroeg stond vast dat ik wederom een geplande keizersnede zou krijgen. Ik kreeg wel de keuze voor een natuurlijke bevalling maar gezien het feit dat mijn kinderen maximaal 13 maanden na elkaar geboren zou worden leek het mij en de artsen beter om voor een keizersnede te gaan. De risico’s waren het mij niet waard.

Ook deze zwangerschap heb ik veel in het ziekenhuis doorgebracht door complicaties. Op een avond ben ik met Kyra in mijn armen gevallen toen ik haar naar bed wilde brengen door een hele heftige wee. Kyra moest daarna overgeven dus om zeker te zijn heb ik de huisartsenpost gebeld. We moesten direct komen om een hersenschudding uit te sluiten. Dit konden ze helaas bij de huisartsenpost helaas niet dus we werden doorverwezen naar het Rijnstate. Terwijl we op de spoedeisende hulp lagen te wachten kreeg ik steeds meer weeën en ik moest acuut naar de afdeling gynaecologie. De CTG schreef weeën en bij de echo was te zien dat mijn baarmoederhals zich in een paar uur flink verkort had en er een trechter ontstaan was. Omdat ik onder controle was in het Radboud ben ik met gillende sirenes van Arnhem naar Nijmegen gebracht. Longrijpingsspuitjes, magnesium via het infuus en alles eromheen kwam er aan te pas. Op dit moment was het helaas te laat voor een cerclage. Tijdens deze opname heb ik voor de derde keer HET gesprek met de neonatoloog gevoerd en kreeg ik een rondleiding over de afdeling neonatologie.

Gelukkig kalmeerde het van binnen weer een beetje en mocht ik met nog meer voorgeschreven rust dan ik al had weer naar huis.

Inmiddels hadden mijn man en ik meerdere goede gesprekken gevoerd en besloten de scheiding af te blazen. Ik zou zodra het kon weer terug gaan naar Berlijn maar wel pas na de bevalling want hij kon op dat moment in verband met zijn werk niet zo voor mij zorgen als dat mijn oma dat deed. Uiteindelijk zijn Kyra, Zoë en ik op 1 februari 2019 weer terug verhuisd.

Dan nu het uiteindelijke bevallingsverhaal. Na lang wachten, schuiven in de planning en in spanning gezeten te hebben kreeg ik bericht dat de keizersnede gepland was op 25 oktober 2018. Ik had bij het ziekenhuis al aangegeven dat ik het nooit zo lang zou volhouden maar zij dachten van wel.

Op 16 oktober 2018 ging ik ’s middags even onder de douche. Het was al weer weken onrustig in mijn buik en ik keek dan ook met smart uit naar het moment dat het eindelijk zo ver zou zijn. Onder de douche heb ik (denk ik) mijn slijmprop verloren. Het was in elk geval vies, oranje en slijmerig. Het bleef rommelen en ik voelde me gewoon raar. Op aanraden van mijn oma heb ik het ziekenhuis gebeld. De verpleegster aan de telefoon vond het eigenlijk niet nodig dat ik langs zou komen maar na overleg met de arts wilden ze mij dan toch even zien. Mijn oma bleef bij Kyra en een buurvrouw heeft me naar het ziekenhuis gebracht. Bij binnenkomst bleek ik 2 cm ontsluiting te hebben. Na twee uur aan de CTG waren het 3 cm. Dat was rond 18.00. Inmiddels was mijn moeder in het ziekenhuis aangekomen en kregen we te horen dat de keizersnede diezelfde avond nog plaats zou vinden. Alle voorbereidingen werden getroffen en rond 23.15 kwam een verpleegster mij ophalen.

Zoë is rond 23.50 geboren. De sfeer op de OK was heel erg relaxt en eigenlijk best gezellig. Een verpleegkundige heeft met mijn telefoon de hele bevalling op foto vastgelegd. Wat nu wel gebeurde en bij Kyra niet was dat ze het scherm lieten zakken zodat ik kon zien hoe Zoë uit mijn buik getild werd. Op de uitslaapkamer heb ik Zoë haar eerste flesje gegeven.

Eenmaal terug op de kamer wist ik niet wat me overkwam. Naweeën.

Bij Kyra heb ik ook flinke naweeën gehad maar die vielen in het niets bij deze. Ik had een morfinepomp, verschillende andere mogelijke pijnstilling maar het ging door merg en been. Er is kort overwogen om me terug te brengen naar de operatiekamer voor nog een ruggenprik. Gelukkig hoefde dat toch niet want uiteindelijk kreeg ik nog een morfinetabletje en zo ben ik de nacht doorgekomen. De verpleegkundigen waren zo lief om Zoë even mee te nemen zodat ik even bij kon komen.

De volgende ochtend kwam mijn man al vroeg. Hij had de eerst mogelijke trein vanuit Berlijn genomen om zo snel mogelijk bij ons te kunnen zijn. Ik weet dat ik nog meer bezoek heb gehad maar ik kan me er weinig van herinneren door de morfinepomp. Op vrijdagochtend mochten we naar huis.

Zoals ik in het bevallingsverhaal van Kyra al schreef kent men in Duitsland geen kraamzorg. Ik vond kraamzorg dan ook echt verwennerij. Heel toevallig bleek de kraamverzorgster de zus van een oud vriendje van mijn moeder uit haar jonge jaren dus er was genoeg te kletsen. Ook liep er een stagiaire mee, zij was echt geschikt voor het vak en ontzettend lief!

Inmiddels zijn de meiden 3,5 en 2,5 en denk ik graag terug aan deze bevallingen. Ik heb er geen moment spijt van gehad om 2 keer voor een keizersnede te kiezen.