Bevallingsverhaal Kyra

Al vrij in het begin van de zwangerschap van Kyra stond vast dat ik een geplande keizersnede zou krijgen. Tijdens de bevalling van Nova* ben ik ruim 2,5 liter bloed aan stolsels verloren en vanwege mijn bloedgroep waren de artsen niet zo happig op een bloedtransfusie. Omdat het risico vrij groot zou zijn dat dit opnieuw zou gebeuren was een keizersnede een advies. Dit in combinatie met het traumatische aspect van de vorige bevalling was het duidelijk: een keizersnede it is.

Omdat ik tijdens de zwangerschap al vroeg weeën kreeg en mijn baarmoederhals verkort was stond ik onder strenge controle van het ziekenhuis en ben ik ook meerdere keren opgenomen geweest.

De keizersnede stond gepland voor 25 september 2017. Op 21 september 2017 zou ik de laatste controle hebben en tevens een voorgesprek met de anesthesist over de ruggenprik. Ik ben op mijn 15e verlamd geraakt door een ernstig vitamine B12 tekort (inmiddels loop ik weer volledig sinds een jaar of 10/11 maar ik heb wel restschade). De angst voor de ruggenprik en het controleverlies zat en zit dus erg diep. Na het gesprek met de anesthesist kwam het standaard gesprek met de arts. Tijdens het gesprek zat ik wat te puffen, wat niet vreemd was want ik had vanaf 19 weken al regelmatig weeën. Het zat de arts toch niet lekker en ze wilde even toucheren. Ik bleek al een klein beetje ontsluiting te hebben dus ik mocht linea recta aan de CTG. Na ruim een uur aan de CTG kwam het bericht dat mijn man en ik het ziekenhuis niet meer zouden verlaten zonder baby. Ze zou dezelfde avond nog geboren worden. Dit was rond half 4 in de middag.

PANIEK! Hier had ik niet op gerekend. Ik had niets bij me. Geen koffer, geen telefoonoplader, geen hygiëneproducten, helemaal niets. Achteraf bleek dat ik me druk heb gemaakt om niets want voor alles werd gezorgd door het ziekenhuis.

Na de CTG werden we naar een kamer gebracht waar de voorbereidingen plaatsvonden. Ik heb me nog even gewassen en ik kreeg een prachtig mooie operatiejurk. Er moest een infuus geprikt worden en dit was wel even een dingetje. Vooropgesteld dat ik absoluut niet bang ben voor spuiten, prikken, infusen en bloedprikken maar dit sloeg werkelijk alles. 3 verschillende artsen hebben geprobeerd het infuus te leggen en hiervoor hebben ze in totaal 17 pogingen moeten wagen. Na de 14e poging kon ik mijn tranen niet meer bedwingen. Uiteindelijk is het gelukt om bij de 17e poging een kindernaald te leggen. 

Mijn man en ik waren stiknerveus maar we hebben de laatste momenten met z'n tweeën nog even genoten. 

Rond half 10 's avonds werd ik opgehaald om naar de operatiekamer te gaan. Terwijl ik de ruggenprik kreeg werd mijn man in een kamertje ernaast in een operatiepak gehesen.

Door een misberekening kreeg ik tijdens de keizersnede te veel morfine toegediend waardoor ik vreselijk jeuk had en alleen maar kon krabben. Ik heb Kyra op de operatiekamer ook niet vast kunnen houden omdat ik MOEST krabben. 

Kyra is op 21 september 2017 om 22.04 geboren met een gewicht van 3180 gram en een geschatte lengte van 42 cm (die lengte klopt van geen kant) bij 37+4 weken.

Ik heb van de hele keizersnede bij niets gevoeld alleen het moment waarop ze door de vliezen gingen. Dit gaf een grappig, een soort van opluchtend gevoel. De druk was van de ketel.

Terwijl ik dichtgenaaid werd en ik lag te krabben heb ik mijn man nog nooit zo verliefd zien kijken als naar Kyra op dat moment. De opluchting dat ik deze zwangerschap ondanks al z'n tegenslagen wel heb kunnen voldragen was zo groot dat we samen eerst een potje hebben zitten (liggen) huilen.

We werden vanuit de operatiekamer terug gebracht naar de kamer waar we al een paar uur doorgebracht hadden om nog even samen te kunnen zijn. Hier hebben we ook de eerste (mislukte) poging tot borstvoeding gedaan. Rond middernacht werden Kyra en ik naar onze kamer op de kraamafdeling gebracht en moest mijn man noodgedwongen naar huis. 

De eerste nacht vond ik vreselijk. Ik heb constant gekeken en gevoeld of Kyra nog wel bewoog/ademde. Ook heeft ze in die eerste nacht een flinke golf vruchtwater overgegeven maar ik kon haar natuurlijk niet zo snel oppakken vanwege de wond van de keizersnede. Ik drukte uiteraard op het belletje en na 10 minuten kwam er eindelijk een verpleegster die best wel chagrijnig was dat ik hiervoor belde. 

De eerste 24 uur heeft Kyra bijna alleen maar geslapen en wilde niet eten. In eerste instantie baarde me dit veel zorgen tot er een lieve verpleegster kwam die me verzekerde dat dit heel normaal is. Na 5 dagen in het ziekenhuis mochten we naar huis en kon het grote genieten beginnen en dat doen we nog steeds.