De jaardagen hebben we kranig en dapper doorstaan vorige week van beide meiden. Was het makkelijk? Zeker niet. Deze hele maand is extra uitdagend. Naast dat de 7e en 8e de jaardagen zijn, hebben we 10e met vrienden en familie stilgestaan bij hun bestaan. Ook dit was fijn, zwaar, emotioneel en ook goed hoe het was. Ik hield me groot, wilde niet de hele tijd huilen of te veel stil staan bij de dood. Nee, jullie zijn er geweest en zijn nog zo aanwezig ondanks niet fysiek. 

Jeetje, over drie weken, alweer 2 jaar geleden voor jouw Vieve en 1 jaar geleden voor jouw Beau. Wat gaat de tijd rap. Papa en ik denken echt elke dag aan jullie en ondanks dat jullie er niet fysiek zijn, zijn jullie wel overal te vinden. In ons huis, in gesprekken, bij onze familie en vrienden in hun hoofden en harten. En in die van ons uiteraard. Het is nog steeds zwaar en het doet nog steeds veel pijn, dat jullie er niet meer zijn. Soms is het wat minder en soms is extra aanwezig. Het gaat eigenlijk de laatste weken vrij goed. Goed in de zin dat ik niet meer dagelijks hoef te huilen in mijn gezicht. De tranen bungelen niet meer over mijn wangen, nog wel in mijn hart. Ik pak weer meer dingen op en heb meer energie. Ik heb laatst zelfs 1 volle week me echt weer prima tot goed gevoeld, zonder me schuldig te voelen. Dat het prima of goed gaat uiten naar mensen vind ik nog lastig, de stomme gedachte "wat zullen ze dan wel niet denken" komt dan om de hoek kijken.

Het is vandaag zo'n zeven maanden geleden dat Beau te vroeg is geboren. De 17e is ze dan zeven maanden geleden overleden. We zitten al zeven maanden in het eerste rouw jaar van onze Beau. Hét jaar, waar je doorheen moet gaan. Waarin je het hele proces van rouw doorgaat, verlangens en hoop anders word. Want deze tijd hadden we liever anders gezien. Alle eerste keren van familie momenten, feestdagen en gewoon het dagelijkse fysieke ouderschap mogen dragen, maar helaas.

En toen was ik compleet van de radar verdwenen met het schrijven van blogs. 
Ik ben er nog wel. Wat er gebeurde? Als het ware kwam er per week een soort opheldering bij. En kwam ik op een punt dat ik me schaamde, aan alles twijfelde, wat ik ook schreef, wat ik voelde, wat ik wilde delen over de meiden en mijn/ons proces. Ik besefte me pas later, dat ik in detail mijn gehele bevalling heb beschreven hiero op Mamaplaats. Heb ik daar nu spijt van? Nee, absoluut niet. Maar dat ik me niet meer kon richten op het pure schrijven, vond ik heel jammer. Er gingen meer deurtjes in mijn hoofd open, waardoor ik meer ruimte kreeg voor gedachtes en gevoelens. Ook heel vermoeiend, want dit resulteerde ook een paar dagen in eindeloos om de minuut een ander fragment. En super random dingen, niet eens per se over de meiden, mij of John en ik samen. 
Nee, over bijvoorbeeld een Nederlands docent op de middelbare school. Over mijn groene sandaaltjes met spiegeltjes die ik als zes jarige droeg en zo onwijs geweldig vond(en nog steeds trouwens). Maar ja, ook over nu, vroeger, de meiden en ook heel veel over toekomst. Want gadsie die ziet er echt klote uit lieve mensen. Ooit schrijf ik daar over, echt. Maar ik moet echt eerst heel veel nog uitdokteren, uitzoeken, bespreken met specialisten etc.

Deel 9. Voor jou <3

Deel 8.

Deel 7. 

Deel 6...   ik zou toch graag mijn en onze dankbaarheid willen geven aan degene die alles lezen. Erkenning, fijn! Het doet me en ons oprecht goed en het is helpend te weten dat onze beide meiden gelezen worden, wellicht besproken.. En heel misschien, stiekem een herkenning voor anderen of kan ik iemand hiermee helpen.

Deel 5.