Wat ik leerde van hem is van kleine dingen houden.

Deel 9. Voor jou <3

Melancholisch klinkt het misschien, maar ik mag zeggen dat ik het zwaar heb. Ik erken het nu ook even ten zeerste. Waarom?! Omdat het zo is en het mag en moet er zijn om door te kunnen gaan. 

Inmiddels hebben we samen heel wat uurtjes  gepraat, bespreken we gedachtes, gevoelens, twijfels, vragen. Maar ook emoties komen om de hoek van: angsten, blijdschap naar boosheid en toch ook wel stiekem ultiem geluk. Wanneer we een slechte dag of een slecht moment hebben, weigeren we om negatief te denken over de meiden. Nee, hun fleuren ons eigenlijk in zekere zin weer op, ondanks dat het verdriet onherroepelijk met hun in verbinding staat. 

Onze kleine meisjes, we zijn elke dag met jullie bezig. Inmiddels zetten we stappen. De ene dag en het ene moment grotere dan de ander. De ene keer naar voren en dan weer terug naar achter. Het is net dansen. Als de muziek aan gaat, je voelt het ritme, alleen of samen, je beweegt vanzelf. Je twijfelt niet over de pasjes, want wanneer je dat doet, maak je vaak een misstap. Blijven dansen, blijven bewegen, stapjes blijven maken. En stapjes naar achter of stilstand is geen achteruitgang in het proces. Nee, dan is het nog wat te vroeg om de beweging voort te zetten of om datgene aan te gaan wat voor je ligt. 

Kleine dingen. Daar komt het op neer. Twee weken geleden was voor mij een helse week. Elke dag, elk moment van de dag, gebeurde er wel iets. Van een persoon voor het eerst tegen komen die nog in de veronderstelling was dat ik in verwachting was, naar bepaald visite krijgen en alles vertellen, ons eerste intake gesprek voor psychologische hulp, tot aan de dag dat ik eigenlijk met verlof zou gaan én moederdag als kers op de taart. Er lag heel veel druk, zwaarte en kei veel extra verdriet die week. Voor ieder ander, zijn het wellicht kleine dingen en dat is het ook in zekere zin. Maar nu met alle belading, zijn ze inmens groot om aan te gaan. En opeens begint dan een nieuwe week. Dat gebeurt gewoon vanzelf. 

John en ik hadden het over graag willen verhuizen. Aan de ene kant het huis verlaten waar zóveel is gebeurt en een frisse nieuwe start maken, alsof dat de oplossing is. Aan de andere kant, ga je weg waar juist dierbare herinneringen liggen, leuk en niet leuk. Al snel hakte we de knoop door om niet bezig te gaan met een ander huis, vanwege de huidige maatschappij is het voor ons nog niet mogelijk helaas. Maar ook om gewoon hier, in ons vertrouwde huis, ons thuis, te blijven. Met alle dierbaren om ons heen. Zo besloten we wel te gaan voor verandering in huis. Ons woonplezier vergroten. John, mijn drijfveer, mijn anker en grote liefde. Die me weer fijn met beide benen op de grond kon zeggen dat we maar kleine dingen hoeven te veranderen om een groots gevoel te ervaren. En ja hoor, daar gaan de sluizen weer los. Maar hij heeft gelijk. We zijn naar de bouwmarkt geweest, al een reuze drempel opzich, kochten een mooie groene verf kleur (Histor Project) en zijn afgelopen week daarmee aan de slag gegaan. Alle grijze muren beneden zijn groen geverfd en wat wit was, is lekker opnieuw gewit en opgefrist. Het gaf ons een dubbel maar fijn gevoel. Want dit was niet gebeurt als ik nog in verwachting was gebleven van Beau. Maar wat geeft het een verlichting. Een goede keuze vanuit hem.

Hij, de man die bijna 13 en een half jaar geleden zei dat ik voor hem de ware ben. Hij, die met mij met een hart vol liefde en ontzettend veel geduld het leven wilde aangaan. Hij, die JA zei op 8 Oktober 2021 en nu mijn man is. Hij, die mij twee prachtige dochters gaf en hun vader is. 
Ondanks al mijn gevoel van falen en schuld, kijkt hij me nog vol liefde aan, zonder twijfel. 
Kleine dingen zegt hij al 13 en een half jaar, en deels deed ik dit al, maar ik kon en kan nog soms op mindere momenten van een mug een olifant maken door veel te ver vooruit te denken. Dan komt hij, en zet me met beide voeten weer op de grond. Hij is vader, van twee dochters. Ze zijn er niet meer. Hij is zo lief en zorgzaam, heeft een groot hart vol liefde te geven. Hij zou zoveel van ze houden en ze knuffelen, beide meiden de gek aansteken, net even een keertje meer ja zeggen dan dat ik zou doen. Hij zou met ze spelen, haarknipjes in laten doen, geschminkt door ze worden, samen met ze zwemmen. Hij wilde een papadag opnemen om meer thuis te zijn. Hij fantaseerde van knuffelen en urenlang hun op zijn borst al leek hem dit ook eng. Hij wilde kijken, vol trots hoe ik met zijn en onze meiden bezig ben.
In plaats van dit alles, bedenkt hij kleine mooie en fijne dingen, van dat kleine beetje tijd dat we hadden met ze, om door te kunnen gaan. Verder kunnen we niks. 
We proberen stil te staan bij wat voor ons een groot geluk is. Onze kleine meisjes, een klein beetje tijd met hun. Maar voor altijd oneindig veel liefde en trots.

En ook dit is voor hem een heel groot verlies en verdriet. Ook hij verdient die erkenning als papa van twee sterrendochters. Zodra je dit gelezen hebt, geef ook mijn man, de vader van onze prachmeiden alsjeblieft die erkenning. Hij verdient zóveel meer, maar ik kan het hem niet geven. Dank je wel<3

In deel 10 vertel ik over de zwangerschap van Beau.