Trowback naar de verlos-en kraamkamer

Een blog geschreven in maart dit jaar. Toen te emotioneel om te posten. 

Excuses voor eventuele triggers.

Vier weken geleden begonnen we onze rollercoaster maand. De NICU bijeenkomst, voor ouders van een overleden babytje die op de NICU gelegen heeft. Hoezeer ik zelf in eerste instatie het niet prettig vond om heen te gaan waren de gesprekken met de andere stellen enorm fijn. Het was heel verbindend, warm, er was herkenning en er mocht gepraat en gevoeld worden daar wat je wenste. En bovenal, werden de kinderen hun namen genoemd. Het was heel prettig om John, als papa van twee sterrendochters, zich te kunnen en mogen uiten. Daarna gingen we naar de NICU afdeling, als optie. We stonden er nuchter en open in, al was het onze eerste keer weer terug naar de afdeling. Lopend op de afdeling greep me oprechte hartenpijn, verdriet, rouw, oneerlijkheid en machteloosheid om mijn keel. Stilstaand voor háár kamertje, wetende dat er een ander kindje (helaas) ligt. Ik voelde onrust. Ik liep wat ijsberend heen en weer, liep van de spoel keuken van de kolfapparatuur, terug richting haar kamertje. En opnieuw grijpt het me aan en is mijn hoofd een jaar terug in tijd, ik sta weer stil voor haar deur. En ik kan niet naar binnen. De tranen komen in mijn ogen. Nee.. nee.. "Ze is er niet"... fluister ik. John komt bij me en ik krijg sterke armen om me heen. Huilen, diepe pijn overlaad me. "Ze is er niet John...". Met veel gemengde gevoelens sluiten we deze avond rustig maar goed af. Ik heb er nog flink last van gehad een paar dagen, vreselijk, wat deed dit zeer. Achteraf, niet het juiste moment. 

Een week later had ik "tijd" geincasseerd, want ja, dan waren de jaardagen van de meiden en dán heb ik "tijd" om ermee bezig te zijn. Natuurlijk werkt dat niet zo. Op donderdag 7 maart was Vieve 2 jaar geleden geboren en gestorven. En de dag erna, vrijdag 8 maart, was Beau geboren 1 jaar geleden, haar eerste jaardag. We waren een aantal daagjes eruit tijdens deze jaardagen, dat deed ons goed, al was de belading er heus wel. We hebben die dagen zo ingevuld wat ons goed deed. 

Dat weekend, de 10e, kwamen dierbaren, stonden we stil bij de meiden hun jaardagen, bij hun bestaan en bij hun verlies. Enorm beladen, bleek achteraf. Want de dag erna brak ik volledig, ik was alleen en hoefde niemand "op te zadelen" met mijn emoties en dus liet ik alles toe. Dood moe. Maar toch, hup, door moeten gaan die week verder. Dinsdag de 12e Vieve haar uitvaartdag, die zondag de 17e Beau haar overlijdensdatum. Toch extra beladen dagen weer. De week erna op de 22e is dan ook de uitvaartdag van Beau. Deze weken, vol medeleven, bloemen, kaartjes, gedachten, gevoelens, veel praten en veel liefde. Heel dankbaar voor ons netwerk om ons heen.

En dan eindelijk de laatste klapper van deze vier weken. Dinsdag de 26e, ging ik met mijn man naar het UMCG. Al veel vaker weer geweest, maar nog niet op de bewuste verloskamer/kraamkamer van Beau vorig jaar. Ik had een aantal maanden geleden aangegeven bij de gynaecoloog en de psycholoog dat dit is, wat ik moet doen. Een check om te zien of ik echt oké ben in mijn hoofd, terug gaan naar waar alles begon met Beau. Is mijn trauma echt "goed genoeg" behandeld? Het was toen nog geen goede timing, zoals altijd wilde ik te snel. Maar begin dit jaar, was het tijd om het in te gaan plannen. Dan maar in maart, hebben we alles maar gehad, hoppa, dacht ik. Jeetje, little did i know. De psycholoog ontmoeten we bij de hoofdingang en lopen gelijk door naar de afdeling waar we de gynaecoloog ontmoeten. De smalltalk is geweest en ik word gevraagd wat wenselijk is, eerst even rustig zitten of al gelijk naar de verloskamer. De gynaecoloog wend zich tot de psycholoog en vraagt of er een plan was. De psycholoog geeft aan van nee, geen plan en dat het waarschijnlijk voor mij wel helder is. "Ja" zeg ik hardop. "Kunnen we alsjeblieft direct door naar de verloskamer"? Doorpakken, en gaan...

Aangekomen bij de gang van de verloskamers, is John verrukt over zijn herinnering die omhoog komt. Hij wist nog dat hij ondanks het snelwandelen naar mij toe, een bepaalde kleur zag op de gang, maar kon zich niet meer herinneren welke. "Groen"! Zei hij. Tjonge, wat het brein toch weer kan doen. Daar zijn we dan. Ik mag als eerste naar binnen, het overvalt me even. De leegte, de stilte... ik zie ze weer allemaal staan, alle disciplines. Het gevoel van toen kwam weer omhoog, ik kwam de verloskamer binnen en werd bekeken alsof er een voorstelling zich begon af te spelen(is te lezen in eerdere blogs). En toch kreeg ik ook gelijk een rust over me heen. De psycholoog vroeg me wat ik voelde en hoe hoog mijn spanning was. Ik gaf aan dat dit rond een 7 zat en ik emotioneel ben vanwege het feit dat ik weet wat hier zich afspeelde en wat het gevolg ervan is. Met de tijd daar zijn, werd het beter al pratende over de bevalling en wat wanneer ongeveer gebeurde. De gynaecoloog wenste ik nog wat te vragen, gezien de heftigheid van de bevalling en haar adequate aanpak. Profesioneel reageert ze hierop al zie ik de emotie wat het voor haar ook met zich mee bracht. Logisch. Ik besluit niet door te vragen en vrede te hebben met dit gegeven. John vertelde over zijn deel van toen wat ik niet mee kreeg, was ook erg helpend vond ik zelf om samen te begrijpen waar wat voor wie gebeurde, omdat alles zo in een waas gebeurt. Uiteindelijk gingen we onze weg vervolgen en ging ik met een spanningsscore van 2 a3 hier weer weg. Prima, dacht ik zo. Richting de kraamafdeling, voelde zowel John als ik een opluchting en een fijn gevoel. "Onze kamer" stond leeg en dus konden we even naar binnen. Het gaf me een enorm warm gevoel. Een trots gevoel ook ergens. De vrouw op de foto van deze blog afgepeigerd, kapot en vol emotie en angst maar datgene willen en kunnen doen wat ze haar kindje met trots en liefde kan geven. Dat kon ik in alle rust doen op deze kamer. Maar ook onze rust pakken zodat we er weer volledig voor Beau konden zijn. Daar waar John en ik veel spraken over hoop en vrees en samen als stel, als ouders beslissingen moesten nemen. Waar dierbaren even langskwamen om ons bij te staan. Daar waar John en ik zo een waren. Dat voelde ik allemaal daar. "Score van spanning"? Vroeg de psycholoog. Ik keek John aan, en we zeiden in koor NUL !  Dit was oké, goed zoals het is, heftig, maar oké. Met trots en een warm vol liefde gevuld hart naar onze beide meiden sluiten we af met de psycholoog en gynaecoloog. "Dit zit wel goed hoor", kreeg ik nog met een hand op mijn schouder van de psycholoog. 

Nu, weer maanden verder, was het achteraf een bizar drukke maand in het teken van heftigheid, veel emotie en door moeten gaan. Maar ik denk toch ook zoals wij/ik het maar doen. Er is geen uitgelegd pad van rouw en leven... eenieder doet het anders en niets daarin is goed of fout. Ik weet wel, dat ik nu (denk ik) het net even iets anders zou inplannen( als dat al kan). 

Lieve Vieve en Beau, zo aanwezig in afwezigheid♡♡