Als een film speelt alles zich weer af

De jaardagen hebben we kranig en dapper doorstaan vorige week van beide meiden. Was het makkelijk? Zeker niet. Deze hele maand is extra uitdagend. Naast dat de 7e en 8e de jaardagen zijn, hebben we 10e met vrienden en familie stilgestaan bij hun bestaan. Ook dit was fijn, zwaar, emotioneel en ook goed hoe het was. Ik hield me groot, wilde niet de hele tijd huilen of te veel stil staan bij de dood. Nee, jullie zijn er geweest en zijn nog zo aanwezig ondanks niet fysiek. 

Direct de dag hierna knalde ik uit elkaar. Alles kwam eruit, ik was alleen en hoefde dus niemand ermee te belasten voor mijn gevoel. Dat was nodig. Echt even alle pijn en verdriet maar ook even alle liefde zo hard weer te voelen. Veel dubieuze gevoelens en gedachtes passeerde. En de dag erna in de avond ging het alweer een stuk beter. Ook al was dat alweer de volgende data, de 12e van de maand maart. Vieve haar uitvaart dag. En met dat ik me ook weer iets beter in mijn vel voelde kon ik ook stilstaan hierbij en weer het realisme erbij pakken.  

De dagen vorderde en het was weekend. Zondag de 17e. Een jaar geleden werden we wakker bij jou op het kamertje op de NICU afdeling. Wetende, dat vandaag jouw laatste dag is. Wát dubbel om nog te kolven, om je nog te zien bewegen, je was weer terug op gewicht na te zijn afgevallen. Je kreeg niet eens pijnstilling, terwijl er zoveel mis was. Je lag zo comfortabel erbij. Wat is dit wreed. Nu een jaar later zie ik de klok zijn wijzers voorbij de volgende minuut en nog een minuut verder gaan. "Hmm, nu ongeveer waren onze liefste vrienden langs gekomen", denk ik nog. Afscheid nemen van jou Beau. Met dat ze weer weg gaan weet ik, het is bijna zover. 

We zijn voorbereid op dat wat komen gaat. Er is een fotograaf van Make a Memory geregeld, diegene zal na overlijden op aangeven van ons binnenkomen om foto's van Beau en van ons te maken. We hadden een setje kleren uitgezocht, 1 maat te veel, want jij moest maat 32 hebben. Dat is er niet veel. Een karretje met verzorgingsspullen en plastic badje stonden klaar met mijn moedermelk erbij om Beau nog in bad te doen na overlijden. 

Maar eerst... kwam de Neonatoloog en de verpleegkundigen om Beau van het beademingsapparaat te halen, je iets pijnstilling te geven om je comfortabel te houden en je te ontdoen van andere vitale functie kabels die niet meer er toe doen. 

Voor het eerst konden we beter je gezichtje zien nu je sonde en beademingsbuisjes eruit zijn. Je lag op mijn borst rustig te bewegen, we hoopte stiekem nog op een geluidje, maar dat mocht niet zo zijn. We werden alleen gelaten. Minuten duurden en we kwamen zelfs in een soort gewenning van hoe rustig je hartslag naar beneden ging, na zo'n driekwartier bewoog je niet meer maar na een dikke vijf kwartier kwam de neonatoloog luisteren. Hij stelde je overlijden vast. 

Om 14:53 uur kijk ik op mijn horloge, nu een jaar verder denkende aan dat je om dit tijdstip verlost bent van wat erger had kunnen wezen. Maar ook zeker denkende aan wat anders had moeten zijn. Kaarsjes staan aan, natuurlijk denken we extra aan je en laten we een ballon voor je op. 

Dit zal het zijn, de maand maart. Dubieus, emotioneel. Want man, wat heb ik nog een hartenpijn en wat een verdriet kan ik voor jullie voelen. De ene keer misschien meer als de andere. En toch ook, zijn het "gewoon" dagen, en gaan we dan ook "gewoon" door. Soms kost dit extra moeite. Maar de liefde wint, altijd. Hou van jullie ♡