Mezelf tijd gunnen om écht weer te mogen voelen

Vandaag 22 mei, ben ik weer aan het schrijven. Over jullie mooie meiden in het boek. Oh Vieve en Beau, ik sta weer even echt stil bij jullie. Deze week staat in het teken van jullie. Een extra weekje vrij genomen om met jullie bezig te zijn, te schrijven, te mogen huilen van mezelf. Weer even enorm boos, verdrietig, angstig te zijn om het geen wat allemaal gebeurt is. De oneerlijkheid te voelen, wat ik eigenlijk niet wil maar er mag zijn.
De altijd goedlachse aan een ander denkende ik, even niet aanwezig te laten zijn.
Ik zal deze dagen in mijn mama rol meer zichtbaar zijn, door over jullie te praten, te schrijven.
Ik merkte, nu ik begon te schrijven dat ik toch wel de behoefte sterk voel om over jullie te vertellen. En niet alleen over jullie overlijden, nee juist over die bijzonder kleine maar oh zo waanzinnige momenten voor ons.
Het hele proces is een blijvend en constant gegeven wat aanwezig is. Voor papa en mama, maar ook voor de rest van de familie en vrienden. Familie en vrienden die jullie zo graag net als ons in hun leven had opgenomen om te zien, te knuffelen, mee te spelen, te zien opgroeien.
Ik keek even tussen het schrijven door een aflevering van een programma over leven na de dood. Het leven dat doorgaat, achterblijft, moet doorgaan. Heel mooi vormgegeven en ook confronterend want er waren veel rake stukjes. Zo ook over Manu Keirse die verteld over wanneer je een/meerdere kind(eren) verliest, niet alleen je sociaal emotioneel veranderd. Je gehele gevoel, je gedachtegang, je hele leven rondom werk en hobby’s en je netwerk krijgt een andere vorm. Ik had bij mezelf niet gedacht, hoe naïef ook, dat dat zoveel toch echt zou blijven. Ik had gedacht en wellicht gehoopt, dat de veranderingen wel weer om zouden keren naar hoe het was. Na onze eerste dochter te zijn verloren, ging ik zo hard door met het willen door gaan op hoe het was, gewóón door. Nu, na onze tweede dochter te zijn verloren, lukt het me niet meer. Ik kan er niet eens meer naar toe, of eraan denken hoe ik ervoor was. Hoe mijn vader zei tegen mijn man en mij, onze onbevangenheid in het leven is voor altijd weggerukt.
Ik zie het zo: Alles heeft nu een grijze tint, al kunnen we de kleur en schoonheid nog zien, we kunnen lachen, we kunnen vrij oké functioneren, het zal nooit meer hetzelfde zijn.
Hoewel ik daar echt heel hard tegen gevochten heb dat niet te willen. Want hoe graag wens je als mens dat vast te houden wat je vorm gaf in het leven, dat waarvan je wist dat jij dat was.
Ik merk ook hoezeer dit effect kan geven op je omgeving.
Bij je eigen gezin, familieleden, je directe vriendenkring en net die personen die je eigenlijk bijna niet sprak. De kring wordt ongewild kleiner, wat toch ook weer begrijpelijk is.
Niet iedereen kan zich meten aan andermans levens. En daarbij komt er niet alleen een stukje van de ander erbij, maar ook vooral de reactie van diegene zelf, hoe reageert diegene op dood, omgaan met een dierbare die verlies meemaakt. Kan diegene daarmee overweg, wil diegene energie er in steken om te luisteren naar zowel de gesproken woorden als naar de stiltes?
Wordt er begrepen waar degene met verlies in zit, en zo niet, hoe ga jij daar dan mee om?
Het is niet alleen een eenzijdig proces. John en ik hebben samen en als individu een proces. Mijn ouders als zijn ouders gaan ook samen maar ieder apart ook een eigen proces aan.
Te maken krijgen met invullingen. Dat is iets waar ik het meest rekening mee houdt. Ik wordt er niet anders van, dat vooropgesteld. Het is in zovelen maten naar voren gekomen. Vooral richting John dat hij na een paar week wel weer volledig zou werken. Dat ik één ding onderneem en men ervanuit gaat dat ik weer functioneer. Dat wanneer ik weer lach, alles goed gaat.
Het is nooit fout bedoelt, daar wil ik vanuit gaan in ieder geval. Het zijn uitingen van mensen die hoop hebben voor de ander, ze zien iets en hopen dat het beter gaat en trekken en conclusie zonder kennis.
Kennis. Want daar gaat het vaak om. En dan niet de medische kennis, nee het menselijke, navragen, een gesprek aan gaan, interesse en erkenning tonen. Dat geeft kennis en van daaruit een (vaak kloppende) onderliggende feitelijke conclusie.
Het is ook gewoon ingewikkeld. Dat vindt ik, vinden wij zelf ook. En niks is fout, als alles uit liefde en respect goed bedoelt is.

Ik zet jullie afspeellijst aan op Spotify. De Vieve&Beau map. Met liedjes die ik luisterde tijdens de zwangerschap van Vieve (niet bij Beau, ik wenste geen hoop te krijgen), liedjes die ik luisterde om sterk te blijven, om te mogen huilen, liedje die ik zong voor jullie, liedjes die gebruikt zijn voor jullie beide uitvaarten. Time, van Hans Zimmer, gemaakt voor een film, zo invoelbaar. Elke toon maakt dat ik zoveel beelden voor me zie met jullie, zonder jullie, vreugde en verdriet wisselen zich om. De opbouw van spanning, maakt precies hoorbaar hoe mijn hoofd de opbouw maakte in angst maar toch een stiekeme hoop, dat bij beide zwangerschappen het goed zou komen. Kippenvel moment om naar toe te leven, in te mogen zitten. En dan… de val, de serene tonen, dat alles anders is. Adembenemend.

Ik bemerk dat ik niet durf, verder te schrijven aan het boek. Ik weet wat er komt. Hoe het eindigt. En om weer daar naar toe te schrijven, is echt wel confronterend. Ik ben in ieder geval weer begonnen. Morgen een nieuwe dag om verder te schrijven. Want ook weet ik, tijd helpt niet om het makkelijker te maken. Erdoorheen gaan. Het aangaan, ik heb jullie dit beloofd, en ik zal het verwezenlijken, echt!
Liefs, mama.