Lukas is nu 11weken oud. Hij vindt stilletjes aan een ritme en wij ook. Na de versoepeling van de corona maatregelen, konden we eindelijk familie uitnodigen om Lukas te zien. Een deel van de familie had hem nog niet gezien. Dus vrijdag kwam mijn tante af. Ze was super nieuwsgierig naar Lukas. We zijn samen gaan wandelen met de buggy en een ijsje gaan eten. S’avonds is ze blijven eten en na wat babbelen was het ineens al laat. Mijn tante moest nog een eindje rijden en het regende fel onderweg, dus we konden haar overtuigen om te blijven slapen. Ze heeft de hele avond met mijn vader (hij woont naast ons) en zijn vriendin zitten praten. En ondertussen hielde ze Lukas vast. Mijn jongen verhuisde van de ene arm naar de andere en heeft een hele avond heerlijk liggen slapen. Ondertussen genoten mijn vriend en ik ook van een avondje ongestoord tv kijken.

Nu de maatregelen rond corona versoepeld worden, beginnen wij wat meer mensen te zien. Nu heb ik ook terug wat meer contact met andere jonge of toekomstige ouders in mijn omgeving. En natuurlijk gaat het gesprek dan vlug over baby’s.

7 weken... 7 weken is mijn zoontje nu en 7 weken probeer ik mijn weg te vinden in het ouder zijn. Je leest en hoort zoveel verschillende meningen over wat je als ouder moet doen. Daar moet je je eigen mening in vinden. En als je die min of meer hebt, moet je nog afstemmen met je partner hoe of wat jullie gaan doen.

Lukas is nu 7 weken oud. Ik geniet ervan dat ik terug in beweging kan komen na mijn keizersnede. Wandelen is leuk, ook Lukas geniet enorm in zijn buggy, maar ik heb vaak wel nog wat last van mijn buik na een wandeling. Van fietsen geniet ik dus nog meer. Maar fietsen kan ik niet samen doen met Lukas... Dus ik moet steeds een oppas zoeken, als ik even wil gaan fietsen. Of ik moet toch de auto nemen als ik even naar het dorp moet, en Lukas mee gaat.

In de vorige blog beschreef ik de eerste dagen met ons drietjes in het ziekenhuis. Op weg naar huis hadden we de corona-maatregelen wat geschonden: we zijn namelijk gestopt bij de ouders van mijn vriend. Officieel mochten wij niet tot bij hen komen, of zij niet tot bij ons. Maar Lukas is ook hun eerste kleinkind... Ook de zus van mijn vriend, Lukas zijn meter, woont daar, dus dan kon zij hem ook eens zien. Ik was heel blij dat zij hem konden zien, maar tegelijk voelde dat ook zo dubbel! Het voelde slecht om de maatregelen te overtreden en er was ook de angst dat één van hen misschien toch ziek zou zijn. Niemand van hen had klachten, maar ondertussen is het wel zeker dat sommige mensen ziek zijn zonder klachten. Dus ik zat daar, heel trots op mijn zoon en met een gevoel dat ik hem aan iedereen wou tonen. Maar anderzijds ook met angst voor die vreselijke ziekte.

Op donderdag werden mijn vriend en ik s’ochtends vroeg in het ziekenhuis verwacht. Met een valies vol kleren en andere dingen die we dachten  nodig te hebben de komende dagen! Vol spanning, allebei slecht geslapen liepen we over de parking. Ik keek er hard naar uit, want vandaag ging ik mijn baby kunnen vasthouden! Maar tegelijk zag ik heel hard op tegen wat ging komen!

Als je iets leest of opzoekt over zwangerschap wordt er veel gesproken over  dat je ervan moet genieten, want deze tijd komt niet meer terug. Maar wat als je er niet van kan genieten? Daarover wordt niet veel gesproken. 

35 weken zwanger was ik, toen Corona in volle vaart België binnen kwam... Mijn zwangerschap was de hele tijd al zwaar geweest, dus ik keek uit naar het einde. En ineens werd alles onzeker. Langzaam aan ging het hele land op slot. En ik blijf zitten met gigantisch veel vragen!