Niet kunnen genieten van je zwangerschap.

Als je iets leest of opzoekt over zwangerschap wordt er veel gesproken over  dat je ervan moet genieten, want deze tijd komt niet meer terug. Maar wat als je er niet van kan genieten? Daarover wordt niet veel gesproken. 

Ik had een goede zwangerschap. Ik was wel veel misselijk, maar met medicatie kon ik dat onder controle houden. Ik had ook last van allerlei andere kwaaltjes, zeker naar het einde toe, maar eigenlijk was ik gezond. Ik heb nooit ongerust moeten zijn over hoe de baby het doet. Ik had het geluk niet veel bij te komen en een mooie buik te hebben volgens mijn omgeving. 

Toch heb ik niet kunnen genieten van mijn zwangerschap. Ja, ik keek wel uit naar mijn baby. En soms vond ik de bewegingen van mijn baby leuk. Maar deze deden me ook vaak zeer. Ik was ook steeds uitgeput. En mijn lichaam leek gewoon niet meer van mij. Ik heb vaak tegen mijn vriend gezegd ‘ik wil mijn lichaam terug’. Ik wil weer mezelf zijn en me voelen als mezelf!

Doorheen de zwangerschap leek het of mijn lichaam door de baby opgeëist was en niet meer van mezelf was. Ik voelde me iemand anders. En ik miste mezelf, de oude ik. Door de aard van mijn werk, moest ik stoppen met werken vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was. Dat geeft veel tijd om voor te bereiden, maar ook veel tijd om alleen te zitten. Veel tijd om na te denken, te piekeren en dingen te missen. Ik voelde me vaak eenzaam. Ik miste een uitlaatklep. Mijn passie is altijd al werken met dieren geweest. Met paardrijden ben ik direct gestopt. Met de honden wandelen, was iets dat ik regelmatig deed. Iets waar ik nog van kon genieten. Tot het moment dat mijn twee honden tijdens een wandeling eens uitvlogen naar een andere hond. Ik kon hen niet houden én heb me geforceerd toen ik het toch probeerde. Gelukkig zijn ze niet agressief, maar ik was wel het vertrouwen in hen kwijt en moest verder strompelen naar huis van de pijn. Dat was ook direct de laatste keer dat ik ben gaan wandelen met hen tijdens mijn zwangerschap. Nog iets dat wegviel. En de dagen voelden nog langer aan.

Nee, ik heb niet genoten van de zwangerschap, ik heb ze uitgezeten. Ik heb afgeteld naar de dagen dat mijn lichaam terug van mij alleen werd. Naar de dagen dat ik terug kon bewegen zoals ik wou. Naar de dagen dat ik terug zoals ik aanvoelde.

Nu mijn baby er is, voelt mijn lichaam nog steeds niet zoals ervoor. Kan ik nog steeds niet veel doen, omdat ik nog herstel van mijn keizersnede. Maar mijn baby maakt het wel waard. Ik weet dat ik het nog eens zo doen voor hem. 

Ik was niet van plan hierover te schrijven. Tot het moment dat een zwangere vriendin aangaf dat ze zich ook zo voelde. En ik vraag me af, vinden de mensen die zich zo voelen ook zo weinig herkenning voor hun gevoel? Het is alsof je MOET genieten van je zwangerschap. Wel mensen, ik heb niet genoten. En dat is best oké. Ik hoop hiermee andere mensen die niet kunnen genieten, wat herkenning te kunnen geven. Veel moed aan iedereen die het gevoel heeft doorheen haar zwangerschap te strompelen in plaats van gewoon te lopen of zelf te huppelen!  ❤️