Zoeken naar je eigen manier van opvoeden.

7 weken... 7 weken is mijn zoontje nu en 7 weken probeer ik mijn weg te vinden in het ouder zijn. Je leest en hoort zoveel verschillende meningen over wat je als ouder moet doen. Daar moet je je eigen mening in vinden. En als je die min of meer hebt, moet je nog afstemmen met je partner hoe of wat jullie gaan doen.

Er zijn zoveel dingen waarin je moet zoeken: waar slaapt de baby, wat als de baby ontroostbaar huilt, wat geef je te eten, wie staat s’nachts op, welke luiers neem je: wegwerp of wasbare, wat doe je bij krampjes, ... en ik kan nog duizende dingen opsommen.

Bijvoorbeeld geloof ik zelf dat een jonge baby huilt voor een reden en dat ze zichzelf nog niet kunnen troosten. Maar moet je dan ook altijd direct op het huilen ingaan? Want bijna elke avond krijgt onze baby het moeilijk als wij juist gaan eten. Laat je dan u eten koud worden en probeer je de baby te troosten? Of neem je hem in de buurt en eet je verder terwijl hij huilt? Vooral de momenten dat onze baby ontroostbaar is, zijn moeilijk voor mij. Hij huilt dan, of je hem pakt in een liggende houding of rechtop, of je nu rondloopt met hem, of je hem nu de borst aanbied om te drinken, of je hem nu masseert tegen de krampjes,  of je hem een tut geeft, of je hem nu in zijn park laat liggen of dicht tegen je aan neemt. Mijn babyheeft soms momenten dat niets hem kan troosten. Dat vind ik al moeilijk, dat voelt voor mij al wat aan als falen. Als deze momenten lang blijven duren en zowel mama als papa hun geduld op zijn en ze radeloos beginnen worden (vooral mama dan), dan gebeurt het dat baby naar zijn kamertje gebracht wordt... Waarna mama en papa door de babyfoon verder luisteren naar het gehuil dat nu op zijn minst zachter klinkt. En waarbij mama met een heel rot gevoel in de zetel zit en om de zoveel minuten naar boven loopt om hem toch nog eens proberen te troosten. Of bij papa zaagt net zolang papa nog eens naar boven gaat.

En ondertussen zijn er zoveel meningen te vinden over wat je moet doen op dat moment. De meeste meningen lees ik online. In mijn omgeving heb ik niet zoveel mensen die ervaring hebben hiermee. Mijn schoonmoeder heeft veel ervaring, maar haar manier van handelen komt niet overeen met de mijne. Daarom is die van haar niet beter of slechter, maar wel anders. Ik kan haar steeds dingen vragen, maar over sommige zaken denkt ze anders. (Iets wat ze ook respecteert trouwens, dat ik er anders over denk!) Maar hierdoor ga ik haar sommige dingen niet vragen. Mijn eigen mama is een paar jaar geleden gestorven. En in mijn familie is er verder geen enkel vrouw die zelf kinderen gehad heeft. Dus er zijn niet zoveel mensen waar ik dingen aan kan vragen.

Nu had ik, na 7 weken, min of meer mijn draai gevonden. En eindelijk (dankzij Corona nu pas), kwam er nog eens een vrouw die zelf ook kinderen gehad heeft op bezoek. We waren aan het praten over vanalles en mijn baby deed weer wat moeilijk. Ik vroeg mijn baby of hij deze nacht weer zo flink ging zijn als de vorige nacht. En die vrouw antwoordde ‘Ja, maar mama, ik moet nu flink zijn en deze nacht ook, wanneer kan ik dan nog eens baby zijn?’ En bam, daar was mijn onzekerheid terug! Verwacht ik teveel van mijn baby???

Tegelijk kwam ook het gemis naar mijn eigen moeder naar boven. Ik weet welke normen en waarden zij had. Ik weet wat ze belangrijk vond., maar ik weet niet hoe zij dacht en handelende met baby’s... Ik weet dat ik wat meer vrijgevochten ben dan haar, dus misschien zouden haar antwoorden me niet aanstaan, maar wat mis ik haar nu. Ik zou zo graag aan haar vragen wat zij denkt rond bepaalde onzekerheden van mij. Ik heb niemand die ik genoeg ken en vertrouw en die ervaring heeft met baby’s om deze vragen te stellen. En ik dacht dat ik hier vrede mee had. Maar het gesprek van deze middag heeft me getoond, dat ik nog een lange weg hier in te gaan heb. 

Mama, ik mis je. En ik zal je nog een lange tijd blijven missen. Hoe hard dit ook is voor mij, ergens ben ik wel blij. Want jij verdient het dat we jou missen!