Echt? Nu? Is het toch ons huis binnen geslopen?

Lukas is nu 11weken oud. Hij vindt stilletjes aan een ritme en wij ook. Na de versoepeling van de corona maatregelen, konden we eindelijk familie uitnodigen om Lukas te zien. Een deel van de familie had hem nog niet gezien. Dus vrijdag kwam mijn tante af. Ze was super nieuwsgierig naar Lukas. We zijn samen gaan wandelen met de buggy en een ijsje gaan eten. S’avonds is ze blijven eten en na wat babbelen was het ineens al laat. Mijn tante moest nog een eindje rijden en het regende fel onderweg, dus we konden haar overtuigen om te blijven slapen. Ze heeft de hele avond met mijn vader (hij woont naast ons) en zijn vriendin zitten praten. En ondertussen hielde ze Lukas vast. Mijn jongen verhuisde van de ene arm naar de andere en heeft een hele avond heerlijk liggen slapen. Ondertussen genoten mijn vriend en ik ook van een avondje ongestoord tv kijken.

Ook de volgende dag heeft ze nog wat tijd met Lukas doorgebracht voor ze naar huis vertrok. Diezelfde avond liet ze me nog weten dat ze ontzettend genoten had, net zoals wij! Ik was zo blij dat ik eindelijk mijn baby eens kon tonen aan iemand!

Drie dagen later merkte ik dat ik niet volledig in mijne haak was. Ik dacht aan vermoeidheid, Lukas had weer een paar nachten wat minder geslapen. Het was niet dat ik me slecht voelde, gewoon niet zo goed als anders. Ook mijn kleine vent voelde zich niet zo super. Hij was al een tijdje verkouden en had heel veel geslapen die dag. Hij had geen koorts, dus ik maakte me ook niet echt ongerust. Tot dat s’avonds dat ene telefoontje kwam...

Mijn tante belde en ze had slecht nieuws. Zij en haar man voelde zich  niet zo goed en hadden zich laten testen op corona de dag nadat ze bij ons geweest was. Nu hadden ze de uitslag binnen en die was positief. Huilend vertelde ze dat ze beiden corona hadden. Zij hadden allebei vrij milde klachten. Ze waren ook al maanden super voorzichtig met wat ze deden, maar toch. Ze voelde zich zo schuldig, want ze was tot bij ons geweest en had Lukas vast gepakt...

Ik wist direct dat dit ook slecht nieuws was voor ons. Het kon bijna niet  anders dat wij er ook af zouden hebben. Zeker omdat Lukas en ik al niet optimaal waren. Na het weekend hadden we nog een aantal andere personen gezien. We begonnen direct door te bellen. Een zwangere vriendin van mij, mijn schoonbroer, mensen van op het werk van mijn vriend, ... Allemaal personen die wij gezien hebben en die we mogelijks ook besmet konden hebben. Het eerste uur was ik in regelstand: wat moesten wij doen? Huisarts? En quarantaine? En wat met Lukas? En hoe gaan we boodschappen doen? Wat als we allemaal ziek worden? Ga ik Lukas wel blijven borstvoeding kunnen geven?

Nadien kwam het nieuws binnen bij mij. Ik moest me even neerzetten en het laten doordringen. Hiervoor had ik al die maanden gevreesd. En toch, ergens wist ik dat het te mooi was om waar te zijn dat niemand die wij kende ziek geworden was. Het nieuws kwam aan als een klap. In mijn hoofd bleef ik maar malen: had ik iets kunnen doen om het te voorkomen? En ik voelde me zo schuldig naar alle andere mensen toe die ik gezien had.

De volgende ochtend hebben we direct naar de huisarts gebeld. We kregen een afspraak bij het triage punt. Wij gingen naar daar voor enkel getest te worden, maar naar Lukas ging een dokter even kijken. Wij moesten zeker in quarantaine. Als de test positief was, moesten we nadien nog een week ons afzonderen. Als het resultaat negatief was, gingen we twee weken vanaf het laatste contact thuis moeten blijven. Dit om te voorkomen dat we iets later toch positief werden en andere mensen besmetten. Voor de quarantainetijd maakt de uitslag van de test voor ons bijna geen verschil. We gaan zeker een week ons moeten afzonderen.

De hele dag wasLukas terug zijn vrolijke zelf. Hij giechelde wat af en was weer veel wakker, zoals we gewoon zijn van hem. Ik had stress met vlagen. Het ene ogenblik zag ik het zitten en wou ik er tegen aan gaan, het volgende ogenblik had ik enorm veel schrik voor wat zou komen. Ik regelde de boodschappen en wat we gingen eten de week die kwam. Ik hield iedereen op de hoogte.

De test was onaangenaam, maar duurde maar kort. Mijn vriend en mijn vader werden in een andere ruimte getest op dezelfde tijd, dus ik was alleen met Lukas. Ik probeerde me zoveel mogelijk te ontspannen, want ik had mijn kleine vent vast ondertussen.  En ik wou hem geen extra stress bezorgen. Lukas moest op dezelfde manier getest worden en ik zag er zo ontzettend tegen op! Eerst moest ik hem uitkleden voor het algemeen onderzoek. Zittend op mijn schoot was het wat sukkelen, maar het lukte. Echt aangenaam vond Lukas het onderzoek niet en hij liet zich wat horen. Gelukkig was hij ook vlug terug te troosten. Daarna kwam de gevreesde test. Het wattenstaafje ging diep in zijn neusje. Lukas begon te wenen, maar al bij al viel het heel goed mee! Hij kalmeerde ook terug heel snel nadien. Ik was zo opgelucht dat dit meeviel voor hem!

En nu is het afwachten... en hopen. Hopen dat we vrijdagavond resultaat krijgen, anders is het pas maandag. Maar diep van binnen, weet ik al wat het resultaat gaat zijn. En zit er de diepe schrik, hoe gaat dit verder? 

Wordt vervolgd...