Snap
  • Mama
  • uitleggen
  • #keuzes
  • #waarom

Waarom heb ik het gevoel dat ik als mama steeds mijn keuzes moet verdedigen?

Ik betrap er me op dat ik elk gesprek verklaar waarom ik op een bepaalde manier omga met mijn baby.

Nu de maatregelen rond corona versoepeld worden, beginnen wij wat meer mensen te zien. Nu heb ik ook terug wat meer contact met andere jonge of toekomstige ouders in mijn omgeving. En natuurlijk gaat het gesprek dan vlug over baby’s.

Vandaag viel het me ineens op hoeveel ik m verontschuldig over mijn manier hoe ik met Lukas omga. Of dat ik de keuzes die ik maak verdedig. Terwijl we zitten te praten over baby’s , wat moeilijk of makkelijk gaat, voel ik de nood om uit te leggen waarom wij, als koppel,  of ik iets doe. Ook al is het een gesprek met andere jonge ouders, die misschien dezelfde of andere onzekerheden hebben. 

En dat maakt me zo verdrietig. Zouden we als jonge ouders elkaar niet moeten steunen? Het is niet dat die mensen iets negatiefs zeggen of zelfs maar laten blijken dat zij dat geen goede manier vinden. Maar toch, zelfs tijdens een normaal gesprek betrap ik mezelf er op dat ik uitleg waarom ik het op mijn manier doe. En dan vraag ik me af, zouden andere mensen ook die nood voelen als we aan het praten zijn? Want ik heb de indruk dat zij dat soms ook doen tijdens die gesprekken, En lok ik dat dan uit met mijn vragen of gedrag of niet?

Ik heb de indruk dat er met zoveel raad en opmerkingen gestrooid wordt, dat het verdedigen of uit leggen van mijn keuzes al een automatische geworden is.  Is dit door mijn eigen onzekerheid? Doordat ik niet durf te zeggen dat  ik iets doe vanuit mijn moederinstinct? Of is onze maatschappij een samenleving geworden waar alles via het boekje moet? Waar je je moet verdedigen als je soms meer alternatieve of gewoon andere gewoontes hebt? Leven we in een samenleving waar alleen het normale goed is? Of is dit net eigen aan het opvoeden?

Laten we als mama’s elkaar wat meer steunen. Laten we anderen gewoon aanvaarden zonder oordeel. Misschien kunnen we het voorbeeld zijn voor onze kinderen, zodat zij later hun leven kunnen leiden zonder de nood te voelen om hun keuzes te moeten verdedigen. Misschien kunnen we de samenleving wat verdraagzamer maken door met ons zelf te beginnen. 

3 jaar geleden

Je zegt het te verdedigen , uit te leggen, zonder dat de ander je daar eigenlijk aanleiding voor geeft. Dus wat je doet word gewoon geaccepteerd. Iedereen heeft een andere opvoeding. En ja je zult het niet altijd eens zijn met die ander. En daar heb je toch een mening over. Maar joh iedereen doet maar een dotje en doet wat die denkt wat het beste is. Zolang de kinderen er gelukkig uitzien is het goed