Thuis... Genieten en aftasten.

In de vorige blog beschreef ik de eerste dagen met ons drietjes in het ziekenhuis. Op weg naar huis hadden we de corona-maatregelen wat geschonden: we zijn namelijk gestopt bij de ouders van mijn vriend. Officieel mochten wij niet tot bij hen komen, of zij niet tot bij ons. Maar Lukas is ook hun eerste kleinkind... Ook de zus van mijn vriend, Lukas zijn meter, woont daar, dus dan kon zij hem ook eens zien. Ik was heel blij dat zij hem konden zien, maar tegelijk voelde dat ook zo dubbel! Het voelde slecht om de maatregelen te overtreden en er was ook de angst dat één van hen misschien toch ziek zou zijn. Niemand van hen had klachten, maar ondertussen is het wel zeker dat sommige mensen ziek zijn zonder klachten. Dus ik zat daar, heel trots op mijn zoon en met een gevoel dat ik hem aan iedereen wou tonen. Maar anderzijds ook met angst voor die vreselijke ziekte.

Doordat ik ook nog moe was en pijn had van de keizersnede, zijn we niet zo lang gebleven. Thuis wachtte de eerste kennismaking tussen baby en onze hondjes op ons. Ook mijn schoonbroer en mijn vader waren daar.  Mijn schoonbroer leefde al een paar weken bij ons, vanaf het begin van de lockdown. En wij hebben een soort twee onder één dak woning met mijn vader, waarbij we de tuin delen. Dus hij woont ook min of meer bij ons, waardoor hij Lukas ook vanaf het begin zou zien. Zij waren ook vol ongeduld en nieuwsgierig naar hem. Bij hen had ik minder angst, omdat ik zeker wist dat zij zo min mogelijk contact zochten met anderen. Ze gingen enkel naar de winkel als het nodig was, verder bleven ze thuis. Mijn vader had zelfs zijn vriendin al een paar weken niet meer gezien, om zijn kleinzoon te beschermen. Maar zowel mijn schoonbroer als mijn vader hebben Lukas ook niet opgepakt vanaf het eerste moment. Ze hadden geen van beiden recente ervaring met baby's, dat zal er waarschijnlijk ook mee te maken hebben, maar hierdoor was mijn moederhart wel iets geruster.

De kennismaking tussen Lukas en de honden verliep heel goed. Onze honden hadden snel door dat ze rustig moesten zijn met de baby. Dit ook doordat wij heel streng optrede als ze bij de baby kwamen en hierdoor wisten ze dat het ons menens was. De jongste hond was direct zot van hem en onze oudste was iets meer afwachtend, zoals we kennen van hem.

En daar zaten we dan. Thuis met een baby van drie dagen oud. Nog herstellende van een keizersnede. Met het vooruitzicht dat er de volgende dag een vroedvrouw ging komen om mijn hechtingen te verwijderen, maar verder zonder zicht op extra hulp de komende dagen/weken... Vol onzekerheden, vol vragen, vol angst voor de toekomst. Maar ook vol liefde voor dat kleine wezentje. Vol verwondering voor wat we samen verwezenlijkt hadden.

De eerste dagen thuis waren moeilijk. Ik had nog veel last van de keizersnede en durfde nauwelijks lopen terwijl ik mijn baby vast had, uit schrik dat ik ging flauwvallen. Ik kon niet opstaan zonder pijn, laat staan in bed rechtop gaan zitten. Om de trap op te lopen, moest mijn vriend me helpen. In elke kamer was zeker een stoel gezet, zodat ik kon gaan zitten als het niet meer ging. Iets waar ik de eerste dagen ook veel gebruik van heb moeten maken. Douchen zonder mijn vriend durfde ik ook niet, want ik werd regelmatig duizelig. Bukken of rekken ging helemaal nog niet. Dus de eerste dagen zat ik veel en kon ik moest ik voor alles beroep doen op anderen. Ook had ik veel vragen over borstvoeding, aangezien dit mijn eerste baby was en ik ook de infosessies over borstvoeding mis gelopen was door Corona.

De tweede dag thuis kwam de vroedvrouw. Hierdoor waren we iets gerustgesteld dat Lukas  het nog steeds goed deed. Het verwijderen van de hechtingen deed gelukkig ook niet zoveel zeer. Bij haar maakte we ook een afspraak voor de week erop, zodat Lukas toch nog een extra controle kreeg. En verder stonden we er alleen voor. Geen bezoeken van de vroedvrouw meer, geen extra kraamhulp, geen bezoek waar je dingen aan kon vragen, ...

En zo kwamen we thuis. Waar een kast vol doopsuiker klaarstond, wachtend op bezoek dat niet komen zou. Doopsuiker dat nu, 7 weken later, nog steeds zo goed als onaangeraakt op de kast staat... Thuis waar alleen wij, de kleine en natuurlijk mijn schoonbroer en mijn vader waren (en onze lieve hondjes!). Het gaf ons de kans samen een ritme te vinden. Maar er was ook eenzaamheid, veel emotionele momenten en veel gemis. We hielden familie en vrienden op de hoogte via foto's en videochat, maar dit is toch helemaal niet hetzelfde! Een baby verandert zo vlug! En die eerste momenten hebben wij niet kunnen delen met de mensen waarvan we houden. Dat doet pijn. En dat gemis blijft, zelfs nu de maatregelen afzwakken en er iets meer familie op bezoek geweest is. Veel mensen, die wel heel belangrijk zijn voor ons, hebben Lukas niet gezien als pasgeboren baby. Corona heeft hen (en ons) iets afgenomen dat we nooit terug gaan krijgen. En ja, we mogen niet klagen, (nog) niemand in onze familie is ziek geworden. Maar toch, het gemis doet pijn.