Vijf jaar geleden stapte ik in een trein. In het jaar na het overlijden van Bo heb ik therapie gehad om wat er gebeurt was een plekje te geven. Met behulp van EMDR zijn er bepaalde zaken behandeld en goed afgesloten. Nog geen jaar later had ik een nieuwe werkplek omdat ik niet meer kon doen wat ik deed.

Maar jou kan ik niet vergeten! Jou mág ik niet vergeten. Steeds vaker kom je weer op in mijn gedachten. Steeds vaker de vraag waarom we niet meer heel vaak over je praten. Mijn antwoord is simpel maar ik kan het niet accepteren; alles is gezegd. Alles is de afgelopen 5 jaar verteld want er komen geen nieuwe dingen en herinneringen meer bij.

Op vrijdag 12 februari 2016 moesten we om 12 uur klaar zijn om te vertrekken naar het crematorium waar om 13 uur de uitvaart zou zijn.

Onderweg naar huis krijg ik een berichtje van een collega. Zij zingt bij gelegenheden en vraagt of wij het fijn vinden om haar een lied te laten zingen. We mogen erover nadenken en haar vragen als we dat zouden willen.

De nacht na het overlijden van Bo hebben we op zich goed geslapen. De spanning en onzekerheid was weg.

Aangekomen op de OK wordt ons uitgelegd wat het verdere verloop zal zijn.

Met 31 weken én 1 dag werd Bo geboren. Ons kleine meisje + haar teratoom ter hoogte van haar stuitje.

Aan het eind van donderdag 4 februari heb ik mijn dagelijkse echo. Voordat we de echo maken bespreken we hoe goed het gaat. Het blijft zo stabiel dat we het erover hebben dat ik misschien het hele weekend naar huis mag, 2 nachten achter elkaar in mijn eigen huis, omgeving en bed!

We gaan verder met het aftappen van het teveel aan vruchtwater. Na een tijdje wordt Dr K. weggeroepen voor iets anders. Hij moest de naald die in mijn buik zit loslaten en overgeven aan een andere arts. Een vrouwelijke professor neemt de plaats van Dr. K in en heeft een minder stabiele hand. Ik voel meer wanneer de spuit eraf wordt gehaald en wanneer deze er weer op wordt gezet en dat geeft een onprettig gevoel. Toch blijf ik in mijn bubbel, we zijn nog niet klaar.