Het vechten is begonnen

Met 31 weken én 1 dag werd Bo geboren. Ons kleine meisje + haar teratoom ter hoogte van haar stuitje.

Bo begon zelf te huilen!! Ze ademde zelf. Een bijzonder gehoor!! Ik was dankbaar, “vroeg” mijn overleden vader ervoor te zorgen dat alles goed kwam.

Zoals vooraf afgesproken ging mijn partner achter Bo aan; zij had hem op dat moment harder nodig dan ik. Ik kon niks. Terwijl ik nog op de operatietafel lag en dicht gehecht werd ging mijn partner mee naar het kleine kamertje waar Bo lag te vechten voor haar leven.

In een seconde was het voor mijn partner duidelijk dat het foute boel was. Binnen de 5 minuten werd er geroepen dat er meer bloed voor Bo moest komen en in dezelfde zin werd gezegd dat de kinderchirurg gebeld moest worden.

Dat laatste betekende alleen maar dat we ook niet tot na het weekend konden wachten met de operatie aan het teratoom.

Achteraf heb ik gehoord hoe hard Bo daar aan het vechten is geweest voor haar leven. Hoe hard ze haar best deed om geopereerd te worden.

Bo bleef namelijk zelf ademhalen, ze zou heel erg hard gehuild hebben. Een teken dat haar longen absoluut hun werk deden. Dapper strijdend werd haar ademhaling toch overgenomen door de artsen voor het geval deze toch weg zou vallen. Ze kreeg alleen maar ondersteuning en nog geen overname.

Ik werd gehecht en van de OK gereden naar de uitslaapkamer waar ik goed in de gaten gehouden werd. Ik had Bo nog geen seconde gezien en had dus geen idee op wie ze leek en hoe ze er überhaupt uit zag.

Ik kan me ook niet herinneren dat ik me daar heel erg druk om heb gemaakt. Ik was ondertussen onderdeel van hetzelfde team dat nu voor het leven van Bo aan het vechten was. Mijn taak zat er op dat moment op en ik kon niks voor haar doen.

Op de uitslaapkamer kreeg ik een of ander warmte kanon onder mijn deken want ik lag te trillen als een rietje in het bed zonder dat ik het koud had. Meerdere keren heb ik toen ook aangegeven dat ik het niet koud had maar toch kreeg ik een enorme föhn onder mijn deken.

Ik vroeg mij op een gegeven moment af waarom de bloeddrukmeter om mijn arm zo belachelijk ver oppompte want het knelde mijn bovenarm enorm af. Ik kreeg toen te horen dat ik een behoorlijk hoge bloeddruk had. Wat ik vreemd vond want ik voelde mij best rustig in de hele situatie. Dat zal wel door de pijnstilling zijn geweest en de hoge bloeddruk door de adrenaline die door mijn lijf gierde.

Het tijdsbesef van dat moment ben ik helemaal kwijt maar ineens had ik de kinderchirurg en de anesthesist aan mijn bed staan.Ze kwamen me vertellen dat het noodzakelijk was om Bo meteen te gaan opereren.‘Prima! Doe wat nodig is’.‘Ja, maar we willen dat je weet dat we ons best doen maar niet weten of ze zal overleven’.‘Ik heb Bo nog niet eens gezien!’ En op dat moment rende de anesthesist terug naar Bo, maakte de mooiste foto die ik mij kan wensen en liet die aan mij zien.‘O, nee! Ze heeft mijn mond’.

Ik had de foto nog niet eens goed bekeken toen er weer andere artsen binnen liepen en me met bed en al weer terug naar de OK brachten zodat ik Bo in levende lijve kon zien en zelfs kon aanraken.Verdoofd en zonder emotie ben ik terug gegaan naar de OK.

((Door de dingen die ik in mijn leven al heb meegemaakt denk ik dat ik een overlevingsstand heb gevonden. Ik noem het zelf mijn “zombie-stand”. Als ik later foto’s zie, zie ik mijn lijf maar mijn geest of ziel is daar niet. Mijn blik straalt niks uit, ik voel niks. Als ik nu mijn gevoel van dat moment probeer te omschrijven, zijn daar geen woorden voor. Ik voelde niks. Het was allemaal uit))

Bij Bo aangekomen keek ik op de bovenkant van haar hoofd en kon ik mijn pink in haar hand leggen. Haar gezicht, alle slangetjes en zelfs het teratoom heb ik niet gezien. Mijn partner heeft alles kunnen zien omdat hij er gewoon een andere blik op kon werpen en was daardoor ook flink emotioneel.

Omdat ik aan mijn bed gekluisterd was, kreeg ik de vraag of haar vader Bo een kus moest geven namens mij. Dat wilde ik graag. Mijn partner stond er minder om te springen, hij vond het wat eng.Mijn partner heeft meerdere drempels moeten overstappen waar hij achteraf heel blij om is. Met de juiste begeleiding en aanmoediging van een fantastisch team aan artsen heeft hij dingen overwonnen.Het moment was daar, wij moesten weg en Bo werd verder klaar gemaakt om naar dezelfde operatietafel gebracht te worden als waar ze op geboren was.Wij gingen terug naar de afdeling, mijn controles waren goed. Het lange wachten ging beginnen.Ik ben rechtstreeks naar mijn kamer gebracht en mijn partner is nog naar de familiekamer gegaan om onze wachtende families te vertellen dat Bo geboren was en dat de situatie ernstig was.

Mijn broer schrok enorm van haar naam. Hij was in die tijd bezig om de blogs die mijn vader op het kankerforum schreef te bundelen maar wilde onze namen vervangen voor fictieve namen.Mijn zusje en ik wisten niet dat hij hiermee bezig was maar je raadt het al;Mijn fictieve naam in zijn gebundel was Bo. Bo en niet Beau. Ons kindje, zijn nichtje kreeg van ons de naam Bo.

Afgesproken was dat ik wilde gaan slapen, uitrusten. Ondanks dat Bo middels een keizersnee is geboren, is dat toch erg vermoeiend voor je lichaam! Ik had geen behoefte aan bezoek, achteraf ook sneu; onze families zaten al een aantal uur in het ziekenhuis en ik had geen behoefte om ze op dat moment te zien.

Mijn partner ging in het bed naast die van mij liggen en we zeiden niet veel tegen elkaar.Om 14.30 uur komt de verpleegster binnenlopen om te melden dat ze op de OK gestart zijn met de operatie. Ik dacht dat ze allang bezig waren maar blijkbaar was er meer tijd nodig tussen het moment dat wij weg gingen en het moment dat ze daadwerkelijk aan de operatie konden beginnen.

Mijn moeder is 1 keer bij ons binnen geweest. Ze wilde weten wat ze mijn beste vriendin kon laten weten. Zij voelde, op enorme afstand, dat er iets gaande was. Ze had mij ’s ochtends een bericht gestuurd waar ik niet op gereageerd had en ook niet meer online was geweest op de app. Ze zocht contact met mijn zusje en daarna met mijn moeder waardoor ik haar wel moest vertellen wat er gaande was. Meer als; Bo is geboren, ze wordt nu geopereerd, we weten niet hoe het afloopt, hebben we niet kunnen melden. Precies zoals het op dat moment ook was.

De uren verstreken. Geslapen hebben we niet, daarvoor was er uiteraard teveel spanning. Gebrand op de deur, op de geluiden van de gang.Om ongeveer 16.30 uur vroeg ik aan mijn partner wat er in het verleden was gezegd over de duur van de operatie. Ze hadden verteld dat de operatie zelf zo’n 3 uur zou kunnen duren, zonder de tijd vóór en ná de operatie. We waren dus al 2 uur onderweg. Het stemde me gerust! Dat betekende dat ze nog leefde op dat moment en ze nog met haar bezig waren.Deze droom werd bruut verstoord. Om ongeveer 16.45 uur kwam de verpleegkundige binnen. Ik dacht dat ze kwam vragen hoe het met mij ging qua pijn en eventueel pijnstillers kwam brengen als dat nodig was maar ze kwam met een ander doel.

'Ik kom jullie ophalen om naar de OK, naar Bo te gaan want het gaat niet goed.'Meer dan ‘oké’ kon ik niet uitbrengen en mijn partner wilde meteen weten wat ze bedoelde met deze zin.Het gaat nu niet goed, maar komt goed of het gaat niet goed en ze gaat overlijden.Helaas was het laatste waar waarop mijn partner meteen begon te huilen en ik me stoïcijns liet meenemen naar de OK.

Ik geloofde namelijk niks van wat ze zei. Het kwam wél goed, het was mijn baby en ik voelde dat het wél goed kwam!