Depressie 5 jaar later

Vijf jaar geleden stapte ik in een trein. In het jaar na het overlijden van Bo heb ik therapie gehad om wat er gebeurt was een plekje te geven. Met behulp van EMDR zijn er bepaalde zaken behandeld en goed afgesloten. Nog geen jaar later had ik een nieuwe werkplek omdat ik niet meer kon doen wat ik deed.

Er ging een masker op, een muur werd gebouwd.Ik ben Renske en ik kan mijn werk goed uitvoeren. Want zo was het leven.Op dat moment ben ik zwanger van Fem, opnieuw een dochter. Eentje die mij vanaf dat moment nodig heeft. Een dochter waar ik veel van leer, van hou en voor door het vuur zal gaan. Onvoorwaardelijk. Als Fem 2,5 jaar is, beval ik van Kai. Ook hij heeft mij nodig.

Ik ben mama geworden, voor altijd. Renske verdwijnt langzaam naar de achtergrond. Ik doe alles om goed voor mijn kinderen te zorgen. En vergeet dat ik ook iemand ben.4 Jaar na deze start ben ik Renske en kan ik mijn werk niet meer uitvoeren. Ik ben tegen verschillende dingen aangelopen.

Mijn verdriet en rouw om Bo is nog lang niet weg en verwerkt. Door mijn eigen ontwikkeling loop ik tegen zaken aan. De lat ligt hoog, té hoog. Waardoor ik nooit tevreden ben met wat ik gedaan heb.

Wederom ben ik in therapie en krijg ik ondertussen inzicht in de kenmerken van een depressie. Vol overgave ben ik in dit gat gesprongen zodat ik er voor eens en altijd uit kan klimmen.Ik ben niet meer de moeder die ik zo graag wil zijn voor mijn 2 kinderen. Het corona tijdperk maakt het ook allemaal moeilijker. De dagen vallen me zwaar, het is elke dag hetzelfde. Aan opruimen en schoonmaken komt geen einde en de (werk) dagen thuis duren van 7.00 tot 19.00 uur. Pas na 19.00 uur is er tijd voor mij. En ondanks dat ik moe ben, blijf ik veel te lang beneden zitten om te genieten van de rust.

Na een paar weken thuis en niet meer werken voel ik een rust terug komen. Waarschijnlijk ook omdat 5 februari achter de rug is en ik inzichten begin te krijgen die een depressie kenmerken en de handvatten die me geboden worden hierin.Langzaam denk ik steeds vaker weer aan mijn werk, mijn collega’s en de cliënten. Ik wil weer terug maar ik heb ook nog heel veel vragen.Ze hebben me op mijn slechtst gezien en ik wil terug naar normaal. Mijn masker is afgegaan en de muur afgebroken.Hoewel ik weet dat ik altijd Renske met een enorm volle rugzak ben en dat zal blijven droom ik er ook van dat ik dat niet ben. Ik ben op zoek naar de balans.Het masker kan niet meer op. Maar het is moeilijk om te vinden wat en wie ik dan wel ben.

De rest van mijn leven draag ik met me mee dat mijn eerste kindje is overleden, dat hoef ik niet en wil ik niet verzwijgen, ze hoort erbij. Maar het is ook gek als ik dat vertel zonder gevoel zodat (nieuwe) mensen mijn kwetsbare kant niet zien.Hoe ga ik hier de rest van mijn leven mee om?

Zijn er meer mama’s die de balans hierin zoeken? Heb je hem gevonden? Wil je hem met me delen?