De keizersnee bevalling

Aan het eind van donderdag 4 februari heb ik mijn dagelijkse echo. Voordat we de echo maken bespreken we hoe goed het gaat. Het blijft zo stabiel dat we het erover hebben dat ik misschien het hele weekend naar huis mag, 2 nachten achter elkaar in mijn eigen huis, omgeving en bed!

Mijn vertrouwen ligt in de handen van Dr. K; als hij zegt dat het veilig is, pak ik die kans met 2 handen aan!

Ook wordt er besproken wanneer mijn grens opnieuw bereikt is wat het vruchtwater betreft. We zijn een week verder na de laatste ‘aftapping’ en het zit me weer erg hoog. Zorg voor later, ik wil 2 nachtjes naar huis!

Ik ga weer liggen voor de echo en laat Dr. K alle metingen doen die nodig zijn om de conditie van de baby te bepalen. Hij voert ze in de computer in en beloofd ons op mijn kamer te komen vertellen hoe het ervoor staat. Mijn eten staat ondertussen op mijn kamer en mijn partner gaat in het restaurant een broodje voor zichzelf halen als Dr. K bij me binnen stapt.

Hij verteld dat het tijd is om actie te ondernemen. Geen bloedtransfusie maar ze moet geboren worden! Het is van belang om dat de volgende dag al te gaan doen en niet nog tot na het weekend te wachten. De conditie van de baby verslechterd, maar is nog goed genoeg om een eerlijke overlevingskans na de bevalling te hebben.

We durven het niet aan om tot na het weekend te wachten, bang dat haar conditie te slecht zou worden en ze levenloos ter wereld zou komen.

Dit was niet de planning! Dit is niet op maandag geboren worden en op donderdag opereren. Het is ook nog geen 7 maart! Morgen betekent 5 februari, morgen is de 30e verjaardag van mijn broer. Dit komt zó niet gelegen! Van álle dagen in de week, van álle dagen in het jaar, WAAROM op de verjaardag van mijn broer?

Ik vraag Dr. K te wachten tot mijn partner weer terug is zodat hij het aan hem kan vertellen, want ik weet de woorden niet.

Mijn broer was net 2 dagen terug van een reis naar Sri Lanka. Voor hij ging hebben we uitgebreid scenario’s besproken. Als ze in zijn weekje weg geboren zou worden en alles ging volgens plan, besloten we dat hij zijn reis niet hoefde af te breken. Zijn nichtje zou wel op hem wachten. Als het fout zou aflopen werd besproken en besloten dat hij wél terug kwam van zijn vakantie. Ik had hem dan nodig en hij zou er dan voor mij zijn.

Gelukkig heeft hij zijn reis niet hoeven afbreken.

Mijn broer was wel de eerste persoon die ik belde na het nieuws dat ik op zijn 30e verjaardag moeder zou gaan worden en ze mijn dochter gingen halen.

“Hoi broer, je krijgt van mij het mooiste cadeautje ooit”, zei ik. Hij werd voor het eerst oom. Waarop ik gelijk realistisch en huilend vervolgde: “Maar dit kan je verjaardag ook voor de rest van je leven verpesten”. Mijn broer reageerde zoals een grote broer doet. Het maakte hem allemaal niks uit, hij zou het voor altijd als het mooiste cadeau zien.

Daarna belden we onze families om ze op de hoogte te brengen van alle ontwikkelingen en dat ons meisje de volgende dag geboren zou gaan worden.

We hadden onze wensen al meerdere keren uitgesproken en ook geluisterd naar wat beide families zouden willen.

Mijn moeder, broer en zusje met aanhang, schoonouders en schoonzus met partner zouden zover het mogelijk was, de hele dag in het ziekenhuis zijn. Niemand wist hoe het verloop zou zijn en ze wilden allemaal als eerste kunnen kijken naar hun kleindochter/nichtje. Omdat we zo’n 45 minuten van het VU af wonen was dit het meest logische. Wanneer wij ze nodig hadden, waren ze ook meteen bij ons en hoefden we niet nog een uur te wachten voor ze bij ons waren.

In de ochtend van 5 februari werden er nog wat logistieke dingen geregeld. Mijn partner was de avond bij mij in het ziekenhuis blijven slapen en daardoor hadden we onze camera niet bij ons. Deze werd nog door mijn schoonouders uit huis gehaald en met gepaste spoed naar het ziekenhuis gebracht.

Ik ging nog met mijn partner buiten een frisse neus halen en daar hadden we het nog over de naam die we onze dochter zouden geven. We hadden 2 opties waaruit hij mocht kiezen. Ik zou met allebei tevreden zijn maar toch liepen we het nog even na.

1 naam was afgeleid van de naam van mijn overleden zus Femke en de andere naam was kort, krachtig en stoer. We konden het niet over ons hart verkrijgen als we dit meisje zouden vernoemen naar mijn overleden zus als zij uiteindelijk ook zou komen te overlijden. Dat deed teveel zeer. De andere naam sprak kracht uit en kracht was wat ons kindje nodig had. Zo besloten we die ochtend wat ’s middags de naam van ons kindje zou worden.

Dr. K komt nog bij ons langs om te vragen of we alles begrepen, of we begrepen waarom ze nu actie moesten ondernemen. Het was helemaal duidelijk en we stonden achter de beslissing.

Wederom door het vertrouwen vroeg ik hem of hij de bevalling zou uitvoeren. Zijn antwoord was teleurstellend. Hij had supervisie en kon er helemaal niet bij zijn. Dr. B, de gynaecoloog die we als allereerste ontmoetten in het VU en ons de vraag stelde of we door wilden gaan met deze zwangerschap zou mijn kindje ter wereld brengen. Want de andere vrouwelijke gynaecoloog, de andere Dr. B had nachtdienst gehad en mocht niet meer opereren door het aantal gewerkte uren.

Ik kon niet anders dan me hierbij neerleggen.

Mijn moeder was als eerste bij ons en op het moment dat zij bij mij staat komt de verpleging binnen met het nieuws dat ik me klaar mag gaan maken voor de OK. Dit kwam eerder dan verwacht. Mijn moeder helpt mij in het operatieshirt en wenst ons succes en sterkte. Op de valreep zie ik mijn schoonouders nog en ook zij wensen ons sterkte en succes en geven de camera aan mijn partner.

(In het volgende stuk vertel ik meerdere dingen over het gevoel wat erbij kwam kijken. Hierin kan ik alleen voor mezelf spreken want ik heb niet gevoeld wat mijn partner op deze momenten voelde.)

We vertrekken richting de OK, gevoelloos en gedachteloos voor wat ons te wachten staat.

Ik word in de holding of ontvangstkamer geparkeerd waar ik nog uitleg ga krijgen van de anesthesist. Zij verteld mij welke houding ik moet aannemen om de ruggenprik te kunnen ontvangen en ze willen alvast een blaaskatheter inbrengen. Dat laatste laat ik niet gebeuren, als ze me verdoofd hebben kunnen ze die katheter plaatsen. Ik pas ervoor om dat volledig mee te maken en te voelen. Gelukkig gaan ze akkoord. Er wordt besloten dat er alvast bloed moet komen voor de baby want dat zullen ze nodig hebben.

Normaal gesproken bellen ze vanuit de OK naar de bloedbank als er bloed nodig is en dan is het er ook snel. Maar hoe snel het er ook zal zijn, het kan maar net te laat zijn. Bloed voor mij is nog niet nodig om meteen te hebben, dat kan snel genoeg vanuit de bloedbank op de OK geleverd worden.

Ondertussen zien wij op de gang meerdere mensen lopen en tot onze verbazing en geluk zien we, zoals wij toen noemden, de drie musketiers lopen. Dr. K die supervisie had, Dr. B die nachtdienst had gehad en Dr. B die de operatie zou uitvoeren. Ze waren er alle drie! Ik had de top van de gynaecologie om mij heen om mijn kindje geboren te laten worden en te laten overleven!

Ik voelde mij enorm vereerd en had het vertrouwen dat het allemaal goed ging aflopen.

Ik word de OK opgereden en ga liggen op de operatietafel. Er wordt verteld wat er gaat gebeuren, aan mij gevraagd waarom ik op de OK lig (check, check, dubbel check) en iedereen maakt zich klaar voor zijn of haar taak in het proces. Ik word rechtop geholpen en opnieuw krijg ik te horen in welke houding ik moet zitten voor de ruggenprik.

Ineens wordt het me teveel en komt er een beetje spanning uit en begin ik te huilen. De lieve Dr. B staat naast me en streelt me over mijn been en troost me waardoor ik weer rustig word. Daarna wordt de ruggenprik gezet. Ik buig zover ik kan met die dikke buik en hoop dat het genoeg is. De prik gaat in 1 keer goed en ik vroeg mij af hoe het bij veel vrouwen zoveel pijn kon doen. Ik voelde er niks van. Het zal wel weer te maken hebben met de psychische pijn die de lichamelijke pijn overschaduwt. Ik word geholpen om weer te gaan liggen en ik wacht hoe de ruggenprik langzaam mijn benen verdoofd. Dr. B brengt de katheter in en daar voel ik al niks meer van.

Later wordt me duidelijk welke rol de drie musketiers hadden: Dr. B van de nachtdienst assisteerde Dr. B en Dr. K liep met onze fotocamera door de operatiekamer heen en hield alles goed in de gaten.

Mijn partner had zich allang omgekleed in een mooi blauw pak en was bij mij komen zitten.

Vrouwen die een keizersnee hebben doorgemaakt weten dat het openen van de buik en het geboren worden van een baby in een handomdraai gebeurd.

Deze keizersnee duurde iets langer. Als eerste werd mijn kleine meisje volledig geboren. Zij was volledig uit mijn buik toen het teratoom op haar rug nog geboren moest worden. Met duwen en trekken en heel veel voorzichtigheid komt als laatste het teratoom zo groot als de baby zelf uit mijn buik.

Op 5 februari 2016 om 12.13 uur is onze dappere dochter Bo geboren!