De week naar het afscheid (deel 2)

Onderweg naar huis krijg ik een berichtje van een collega. Zij zingt bij gelegenheden en vraagt of wij het fijn vinden om haar een lied te laten zingen. We mogen erover nadenken en haar vragen als we dat zouden willen.

Het zou toch mooi zijn als er live gezongen kan worden door iemand. Maar welk liedje dan?

Op dat moment speelt Leun op mij van Ruth Jacott op de radio. Deze moet het dan worden!

Thuis kom je dan in een leeg huis, hetzelfde huis als waar je van vertrokken bent om ervoor te zorgen dat je kleine meisje de beste zorg gaat krijgen die ze nodig heeft. Je komt thuis met lege handen.

Terwijl ik mezelf op de bank installeer, pakt mijn vriend de auto uit. Voor we het door hebben staat onze huisarts met een koffer in zijn hand bij ons binnen. Hij wilde zelf horen en zien hoe het met ons ging en waar nodig ons helpen.

Wat hebben we een fijn en duidelijk gesprek met hem gehad.

‘Jullie rouwen om hetzelfde maar doen dit op een andere manier. Zie het alsof jullie je eigen eilandje van verdriet hebben. Dit is goed maar zorg ervoor dat je af en toe eens de boot pakt en naar elkaar toe vaart om te zien en te horen hoe het met de ander gaat.’

Deze uitspraak helpt tot op de dag van vandaag nog steeds. Een stukje begrip naar elkaar toe en inderdaad, vraag af en toe eens hoe het met de ander gaat.

Als we het nodig hebben, kunnen we ontspannende medicatie krijgen maar omdat we goed slapen slaan we dit af.

Na dit fijne gesprek ging de huisarts weer weg.

Vervolgens kwam de kraamhulp. Ik had er recht op. De standaard controles die een kersverse moeder nodig heeft, had ik ook nodig en had ik recht op.

Het was voor beide partijen een vreemde situatie. De kraamhulp had nog niet eerder in zo’n situatie gezeten maar deed het erg goed. Ze ontving en zorgde voor de visite, zorgde voor schone ruimtes en was een luisterend oor.

Op woensdag mochten wij Bo gaan ophalen in het mortuarium. We hadden afgesproken dat Bo in onze eigen auto mee naar huis zou gaan.

In het mortuarium heb ik Bo zelf in haar witte kistje mogen leggen, de binnenkant bekleed met een sterrendoek. Heel precies heb ik haar erin gelegd, zodat ze comfortabel zou zijn. Met haar aapje dicht tegen zich aan.

Omdat ik nog niet voldoende hersteld was van de keizersnee tilde mijn vriend het kistje met Bo erin naar de auto.

Ik kan me niet meer herinneren waar we haar hebben neergezet. Volgens mij heb ik haar op schoot gehad maar het zou ook goed kunnen dat we de achterbank plat hebben gelegd en haar daar hebben neergelegd.

(( Als mijn vriend dit na publicatie gelezen heeft zal ik horen waar we haar hadden neergelegd in de auto. Zo kreeg ik ook te horen, nadat hij “Bo is er niet meer” gelezen had, dat alle artsen gewoon in de OK hebben gestaan op het moment dat Bo overleed. Ik kan het me nog steeds niet voorstellen. Blijkt maar weer wat er gebeurt als ik in mijn zombie-modus kom. ))

Thuis hadden we ondertussen al heel wat bloemstukken gekregen die op de eettafel lagen. Bo kwam daar ook te liggen. De begrafenisondernemer reed achter ons aan vanuit Amsterdam met de koelplaat en ging ons uitleggen hoe we Bo de komende dagen het beste konden “behandelen”.

Gelukkig mocht ik Bo nog gewoon oppakken en knuffelen. Ik had besloten dat die momenten kostbaar waren. Ik wilde haar zo graag toonbaar hebben op de uitvaart dat ik besloot dat mijn vriend en ik de enigen waren die haar nog op schoot hadden. Elke keer oppakken zou haar doen opwarmen wat niet goed kon zijn voor haar toestand.

Mijn vriend had er minder behoefte aan om haar op schoot te hebben waardoor ik meer momenten met haar had. De familie begreep dit heel goed en accepteerde het. In het ziekenhuis hebben de opa en oma’s, ooms en tantes haar allemaal vast kunnen houden en is dat mooi vast gelegd door Make a memory.

We besloten dat we op donderdag de deur open zouden zetten en iedereen in onze omgeving de gelegenheid wilde geven om Bo te ontmoeten en afscheid te nemen. Een informele condoleance.

Ze mochten komen wanneer het hen uit kwam. Aan rusten deed ik niet, dat kon na vrijdag wel weer. Nu wilde ik elk moment bij mijn kindje zijn.

Op donderdag overdag kwam de zoon van mijn vriend. Dit was het enige tijdsblok dat geblokkeerd was voor andere mensen. We wilden dat hij, op zijn eigen manier en eigen tempo, afscheid kon nemen van zijn zusje. Zonder dat er andere mensen bij zouden zijn. Alleen mijn vriend, zijn ex, zijn zoontje en ik. Dit was een waardevol moment.

De rest van de dag kwamen er mensen binnen lopen. Ik was al op het punt dat ik deze mensen kon troosten. Mijn gevoel was nog steeds uit.

’s Avonds hebben we met de vrienden die er toen waren een borrel gedronken en om genoeg dingen zelfs gelachen, zo hard dat het me pijn deed aan mijn keizersnede wond. Af en toe liep er weer iemand of ik naar Bo om even te kijken bij haar. Een fijne avond is dat geworden.

Uiteindelijk komt dan het moment dat je weer naar bed moet want de dag daarna was om 13 uur de uitvaart van Bo. De laatste nacht, Bo nog heel dicht bij ons en daarna weer ver weg.

Op zo’n moment wil je niet slapen, je wilt de hele nacht naar haar kijken. Elke minuut is kostbaar maar toch moet je gaan slapen. De volgende dag werd weer een belangrijke.