Mees is altijd flink verkouden en nadat zijn neusamandelen twee keer verwijderd zijn is besloten om de derde keer ook zijn keelamandelen te verwijderen. De vorige keren waren de operaties goed verlopen, hij kwam alleen erg boos en verward de operatie uit. Nu was ik de laatste keer dat hij geopereerd was ook hoogzwanger en kwam het bij mij ook wat harder binnen. Dat was eigenlijk het geen waar ik het meest tegen op zag, hoe zij hij nu zijn als hij wakker wordt.
Hij was heel rustig onder narcose gegaan en werd ook erg rustig weer wakker. Mees kwam goed de operatie uit en heeft heerlijk zitten smullen van z'n ijsjes en koude limonade. Hij had praatjes en maakte alweer grapjes. Verpleging was erg tevreden en wilde zijn papieren in orde maken om naar huis te gaan. Toen kreeg hij om 10.30 een hele heftige nabloeding waarbij hij eerst een aantal keer flink wat bloed overgaf. Hij moest terug naar de uitslaapkamer omdat ze daar meer apparatuur hebben. Ze hebben toen zijn keel en maagje leeg gezogen, daar kwam nog flink wat bloed uit. Daarna heeft hij nog een keer een aardige plas bloed overgegeven. In totaal is hij ruim een halve liter bloed verloren. Ze twijfelden of hij terug naar de OK moest om de wond in zijn keel dicht te branden. Als hij weer helder rood zou spugen zouden ze dit zeker gaan doen.
Hij heeft daarna nog meerdere malen flink overgegeven maar dit was alleen oud bloed. Hij was echter wel zo verzwakt dat ze het niet verantwoord vonden om naar huis te gaan. Hij heeft toen iets gekregen om zijn maag tot rust te laten komen en hebben hem aan het infuus gelegd met glucose en zout.
Omdat we in het ziekenhuis waren waar ze alleen dagbehandelingen doen, moesten we met een ambulance vervoerd worden naar een andere locatie. Mees heeft vooral veel geslapen nadat hij aan het infuus is gegaane. In de ambulance was hij wel wakker.
Eenmaal in het andere ziekenhuis heeft hij bijna alleen maar geslapen tot de volgende ochtend. 
Bij aankomst in het andere ziekenhuis hebben ze  zijn bloed geprikt om te kijken hoe zijn waardes waren, als deze te laag zouden zijn zou hij een bloedtransfusie krijgen. Dit was gelukkig niet het geval, z'n waardes waren wel laag maar niet laag genoeg.
Ik mocht gelukkig bij hem blijven slapen in het ziekenhuis. Hij heeft alleen maar geslapen met af en toe wakker voor een controle en een slokje drinken. Ik heb weinig geslapen, toen ik eenmaal op m'n opklapbed lag speelden de gebeurtenissen van die dag zich in m'n gedachten opnieuw af en kwam de emotie los. Op het moment zelf kon ik heel goed rationeel handelen, even alle emotie uitschakelen en er alleen maar zijn voor mijn kind. 

Onze zoon van bijna 5 gaat op bepaalde momenten steeds naar de wc om te poepen. Hij wil dan geholpen worden als hij klaar is. Hij doet dit tijdens het eten en met het naar bed gaan. Bij het naar bed gaan kan hij zomaar 10x naar de wc gaan tijdens het ritueel van naar bed gaan zeg maar. Dit gedrag begint nu echt vervelend te worden en maakt ook dat het naar bed brengen niet leuk meer is. Z'n broertje begint het nu ook na te doen. Wij denken dat hij het echt bewust doet. Hij doet ook wel elke keer iets. Wij hebben nu met hem afgesproken dat hij 2x naar het toilet mag, daarna negeren we hem. Sinds z'n zusje geboren is nu 7 weken geleden is dit gedrag steeds erger geworden. Het gekke is dat hij nu juist de momenten kiest dat hij echt de aandacht krijgt, tijdens het eten dus en met het avondritueel. Daarnaast is het ook niet zo dat hij de rest van de dag geen aandacht krijgt. Op school merken ze ook een verandering in gedrag. Bij afscheid nemen op school maar ook thuis reageert hij ook heel panisch. Gaat dan echt staan huilen/ stampvoeten enz. Dit doet hij bij iedereen die weg gaat, dus papa die gaat werken, opa die even langs komt enz. Maar ook op dingen, ze zijn aan de overkant aan het bouwen en vandaag werd de kraan opgehaald, ook weer drama want die gaat hij zo missen zegt hij dan. Opa kwam even het traphekje ophalen omdat zij dat tijdelijk even nodig hebben, drama want hij gaat het hekje zo missen. We weten echt niet meer zo goed wat we er mee aan moeten.

Daar waar ik bij m'n andere twee zwangerschappen, op misselijk de eerste 3 maanden na, er fluitend doorheen liep gaat dat nu wel wat anders. 

Het is nu begin november en we zijn zwanger. 17 weken alweer ondertussen. Het huis is klaar en de rust is wedergekeerd. De jongens zijn nu 4 en 2 jaar oud. En de wens voor een derde is gebleven. Al moet ik zeggen dat we nooit bewust de keuze hebben gemaakt. Die hoefden we ook niet te maken want nummer 3 besloot gewoon zelf dat het zou komen! Ik was al een tijd gestopt met de pil, meer omdat ik me er niet al te goed bij voelde en er geen beter mens van werd. Ik ben altijd keurig regelmatig ongesteld dus kon ook altijd prima berekenen wanneer we even niet of beschermd moesten vrijen.

Het is nu begin november en we zijn zwanger. 15 weken alweer ondertussen. Het huis is klaar en de rust is wedergekeerd. De jongens zijn nu 4 en 2 jaar oud. En de wens voor een derde is gebleven. Al moet ik zeggen dat we nooit bewust de keuze hebben gemaakt. Die hoefden we ook niet te maken want nummer 3 besloot gewoon zelf dat het zou komen! Ik was al een tijd gestopt met de pil, meer omdat ik me er niet al te goed bij voelde en er geen beter mens van werd. Ik ben altijd keurig regelmatig ongesteld dus kon ook altijd prima berekenen wanneer we even niet of beschermd moesten vrijen.

Kwam vanmiddag thuis na toevallig een rondje op de fiets met de kids toen ik het mailtje las! Super leuk, hard duimen maar! Hoe heerlijk zou het zijn  niet met alles aan het stuur hangend te hoeven fietsen, maar gewoon de kids met tassen of boodschappen in de bakfiets te kunnen vervoeren! 

Die jongleerballen staan dan voor alles wat ik ben of ben/ wil zijn:

Al een tijdje zijn we niet al te blij met onze huisarts. Mees is veel verkouden en we tobben nu al sinds november continu. Hop maar weer naar de huisarts, en hup daar moppert ze weer dat we komen om een verkoudheidje... Zo ging het elke keer. Poot stijf houden haalt niets uit. Vorige week hebben we op de HAP gezeten met Mees vanwegen een heftige pseudokroep aanval (zie vorige blog). Dit was op zaterdag, op maandag toch maar weer naar de huisarts gegaan want het groene snot bleef maar weer lopen en z'n beide ogen raakten ook ontstoken. Tot onze opluchting zat er een vervangster en was onze eigen huisarts op vakantie. De vervangster heeft ons aangehoord en direct doorverwezen naar de KNO-arts. Eindelijk we worden serieus genomen!! Gelijk gebeld, druk en vol bij de KNO dus over 2 weken kunnen we terecht. 

Wij zaten lekker lui op de bank tot we ineens een vreemd geluid over de babyfoon hoorden. Beide babyfoons sloegen aan dus het was ons eerst niet duidelijk wat en wie het was. Al snel bleek dat het om onze jongste zoon Mees van 16 maanden ging. Hij zat piepend, gierend, blaffend en huilend in bed. Heel zielig en hij was helemaal in paniek. Dit voelde en klonk niet goed! 
Ik heb hem uit bed getild en ben sussend met hem rond gaan lopen maar ik kreeg hem niet rustig. Papa maar de opdracht te geven de HAP te bellen want het voelde niet goed.