KNO Drie keer is scheepsrecht... Viel dat even tegen!

Mees is altijd flink verkouden en nadat zijn neusamandelen twee keer verwijderd zijn is besloten om de derde keer ook zijn keelamandelen te verwijderen. De vorige keren waren de operaties goed verlopen, hij kwam alleen erg boos en verward de operatie uit. Nu was ik de laatste keer dat hij geopereerd was ook hoogzwanger en kwam het bij mij ook wat harder binnen. Dat was eigenlijk het geen waar ik het meest tegen op zag, hoe zij hij nu zijn als hij wakker wordt.
Hij was heel rustig onder narcose gegaan en werd ook erg rustig weer wakker. Mees kwam goed de operatie uit en heeft heerlijk zitten smullen van z'n ijsjes en koude limonade. Hij had praatjes en maakte alweer grapjes. Verpleging was erg tevreden en wilde zijn papieren in orde maken om naar huis te gaan. Toen kreeg hij om 10.30 een hele heftige nabloeding waarbij hij eerst een aantal keer flink wat bloed overgaf. Hij moest terug naar de uitslaapkamer omdat ze daar meer apparatuur hebben. Ze hebben toen zijn keel en maagje leeg gezogen, daar kwam nog flink wat bloed uit. Daarna heeft hij nog een keer een aardige plas bloed overgegeven. In totaal is hij ruim een halve liter bloed verloren. Ze twijfelden of hij terug naar de OK moest om de wond in zijn keel dicht te branden. Als hij weer helder rood zou spugen zouden ze dit zeker gaan doen.
Hij heeft daarna nog meerdere malen flink overgegeven maar dit was alleen oud bloed. Hij was echter wel zo verzwakt dat ze het niet verantwoord vonden om naar huis te gaan. Hij heeft toen iets gekregen om zijn maag tot rust te laten komen en hebben hem aan het infuus gelegd met glucose en zout.
Omdat we in het ziekenhuis waren waar ze alleen dagbehandelingen doen, moesten we met een ambulance vervoerd worden naar een andere locatie. Mees heeft vooral veel geslapen nadat hij aan het infuus is gegaane. In de ambulance was hij wel wakker.
Eenmaal in het andere ziekenhuis heeft hij bijna alleen maar geslapen tot de volgende ochtend. 
Bij aankomst in het andere ziekenhuis hebben ze  zijn bloed geprikt om te kijken hoe zijn waardes waren, als deze te laag zouden zijn zou hij een bloedtransfusie krijgen. Dit was gelukkig niet het geval, z'n waardes waren wel laag maar niet laag genoeg.
Ik mocht gelukkig bij hem blijven slapen in het ziekenhuis. Hij heeft alleen maar geslapen met af en toe wakker voor een controle en een slokje drinken. Ik heb weinig geslapen, toen ik eenmaal op m'n opklapbed lag speelden de gebeurtenissen van die dag zich in m'n gedachten opnieuw af en kwam de emotie los. Op het moment zelf kon ik heel goed rationeel handelen, even alle emotie uitschakelen en er alleen maar zijn voor mijn kind. 

De volgende ochtend is er opnieuw bloed geprikt en waren zijn waardes lager dan de dag daarvoor, maar niet laag genoeg om in aanmerking te komen voor een bloedtransfusie.
Nadat hij door verschillende artsen is gezien hebben ze besloten dat hij aan het einde van de ochtend toch mee naar huis mocht.
Dat zijn we nu, hij is nog ontzettend moe en zal echt wel even tijd nodig hebben om te herstellen. Volgens de arts heeft hij wel meer dan een jasje uit gedaan.
Hij drinkt gelukkig wel, eet wat hapjes appelmoes en eet weer ijsjes dus dat gaat al wel de goede kant op gelukkig.

Zo veranderde de in onze ogen simpele routine operatie in een kleine nachtmerrie. Daar waar wij dachten rond het middag uur weer thuis te zijn werd het dus een nacht in het ziekenhuis.