Sinds ik uit de kast kwam op mijn 18e struggle ik met deze gedachte. Ik heb een haat/liefde verhouding met hetero mannen. Vaak voel ik me onzeker als ik bij ze in de buurt ben.. “Als ze maar niet denken dat ik ze leuk vind”. Vaak merk ik dat ik me dan toch wat anders ga gedragen, omdat ik voor mijn gevoel net zo “mannelijk” moet zijn. Een bizarre gedachte als je het mij op de man af zou vragen, maar wel de realiteit waar ik nog steeds mee struggle. Waar het door komt? Ik weet het niet. Ik val heus niet op elke willekeurige man, en al helemaal niet als ze hetero zijn!

Ongeveer een jaar geleden kreeg ik officieel het “groene” licht dat ik officieel pleegvader zou zijn. Na een traject van twee jaar had ik alles afgerond.

Tijd! Het is de week van de pleegzorg. Deze week zal ik een aantal feed post delen om jullie een inkijkje te geven in mijn verhaal. Vandaag deel ik hoe het traject er ongeveer uitziet.

Wauw! En toen stond de wereld ineens stil. Er is gewoon een match. Een meisje dat om het weekend bij mij komt wonen. Eindelijk komt mijn droom uit. Ik voel toch wat andere emoties dan ik ooit had durven denken. Ik ben niet blij, ik ben wat gereserveerd. Kinderen komen niet zomaar bij mij wonen. De liefde die ik kan geven en de samenwerking met de moeder maken het juist een kracht. Samen gaan we het avontuur aan en zorgen we voor een mooie toekomst. Binnenkort zal ik er nog meer over schrijven. Ik moet eerst kijken wat ik wel en niet kan plaatsen. Privacy is juist het belangrijkste. Er komt zoveel op mij af. Ik had nooit gedacht dat er bij het krijgen van een kind zoveel komt kijken. Hebben jullie tips?

Een droom komt uit, een wens vervult.

Met een kopje thee op de bank kijkend naar het weer. Het is guur en het regent. De bladeren vallen van de bomen en de kinderen die kastanjes zoeken hebben een winterjas aan. De geurkaarsjes branden binnen en ik lig op de bank met een pak maria koekjes. Half leeggegeten denkend aan wat ik zal doen. Ik heb een goed idee! De spelletjeskast in en spelletjes spelen. Dit moet echt herfstvakantie zijn. Ik bel m’n vriendin en nodig haar hier uit samen met haar zoontjes spelletjes te spelen. Ik hoor de kinderen juichen! Yeah spelletjes spelen bij ome Robin. Ik zet de theepot op het vuur en maak extra thee. Ik zorg voor lekkere snoepjes en maak ranja aan. Het is feest!

Vanavond is het zover. De eerste scholingsavond van pleegzorg. Ik kijk er enorm naar uit maar vind het ook enorm spannend. Op het programma staat “kennismaken met pleegzorg” ik ben reuze benieuwd naar de groep en wat het mij gaat brengen. Mijn gevoel is dat ik er alleen voor ga staan en dat geeft mij best een beangstigend gevoel. Ik heb er jaren naar uitgekeken en nu is het eindelijk zover. Zijn jullie ook zo benieuwd hoe dit gaat aflopen? Volg mijn blogs op @papainspe en @mamaplaats  en volg mijn super spannende reis. Een beetje liefde kan ik op dit moment wel gebruiken omdat ik het echt super spannend vind. Wat denken jullie dat het mij gaat brengen? Tips zijn zeker welkom. Hoe mooi dat dit mogelijk is voor alleenstaande mannen in Nederland dat dit kan. Ook ik kan dus papa worden. Ik heb nu al zoveel liefde te geven dat ik niet kan wachten tot de matching rond is. Hebben jullie nog tips voor mij of lotgenoten waarmee ik in contact kan komen? Tag hieronder hun account zodat ik mij nog beter kan voorbereiden. Liefde voor jullie. Ik ben nu al super trots op mezelf en jullie dat jullie mij zo steunen. Binnenkort deel twee waarin ik mijn ervaring ga vertellen. Volgen jullie dit al? Houd mijn pagina in de gaten  met mijn grote avontuur zodat jullie niets missen. 

Stel je voor... Je hebt een zak vol zaad en een kilo liefde. Wat krijg je dan? Juist! Papa in spe met een hele grote droom. De droom van een kindje. De droom die een lange reis heeft en niet zomaar uitkomt. Een lange reis die doorgemaakt moet worden om bij het uiteindelijke doel te komen.

Vandaag ben ik vrij. Ik zit in de zon met een blikje cola en denk aan wat er mij de afgelopen weken is gebeurd. De cola mag, want ik hoeft toch niet te werken aan mijn summerbody. Ik werk dus sinds een paar week op de Corona afdeling. Dit omdat ik 5 jaar long ervaring heb. Ze hadden mijn kwaliteiten nodig en werd gelijk op dag 1 gevraagd terug te komen. Ik kon natuurlijk geen nee zeggen, want ze hadden me nodig. De eerste dag dat ik op de afdeling stapte vergeet ik nooit weer. Het staat in mijn geheugen getatoeëerd. Het was erg indrukwekkend en de saamhorigheid was intens. Het leek net een film waar ik in stapte. Onwerkelijk en niet te begrijpen. Iedereen in blauwe pakken en patiënten huilend in bed van heimwee en angst. Waar was ik beland? Ik voelde gelijk na een week de machteloosheid. Ik zag mensen sterven en mensen heel langzaam opknappen. Ik deed er samen met de artsen alles aan, maar soms konden we ook niks. Dit omdat Corona zo onwerkelijk is en was. Nu nog steeds weten ze niet hoe de ziekte werkt en staan ze vaak voor raadsels. Geestelijk vind ik het af en toe enorm zwaar. Je ziet gezinnen uit elkaar drijven en mensen sterven die vaak omringd waren met geliefden. Nu zijn ze alleen en hebben ze alleen mij en mijn collega’s. Echt niet te begrijpen als je er niet mee werkt. Ik heb avonden in bed gehuild en gebeden dat het goed zou komen. Alleen ik voelde me echt soms ontzettend machteloos. Als je ooit voor het vak verpleegkundige hebt gekozen wil je mensen beter maken. Niet een pandemie meemaken waarin mensen alleen maar sterven en alleen zijn. Ik vond het echt hartverscheurend. Hiervoor ben ik nooit aan mijn opleiding begonnen. Dit hebben wij helemaal niet geleerd. De afgelopen weken heb ik mijn gevoel aan de kant gezet. Ik kwam op standje overleving en moest er zijn voor de mensen die mij nodig waren. Dit heb ik tot op de dag van vandaag ook gedaan. Liefde geven waar ik zoveel mogelijk kan en zorgen dat patiënten het zo goed mogelijk doorstaan. Meer kan ik niet.