Mijn zaad met 1000 dromen

Stel je voor... Je hebt een zak vol zaad en een kilo liefde. Wat krijg je dan? Juist! Papa in spe met een hele grote droom. De droom van een kindje. De droom die een lange reis heeft en niet zomaar uitkomt. Een lange reis die doorgemaakt moet worden om bij het uiteindelijke doel te komen.

Ik was in in gesprek met iemand op instagram. Ze was een alleenstaande bewuste moeder. Ze vertelde me dat ze me graag eerder had ontmoet. Ze zou dolgraag met mij samen voor een kindje hebben gekozen. Dit omdat ze ziet hoe groot mijn wens is en omdat ze weet dat ik enorm veel liefde te geven heb aan een kindje. Door dit gesprek besefte ik mij eigenlijk dat ik dit ook heel graag zou willen en hier ook mee bezig ben geweest. Alleen niet mijn verhaal naar buiten heb gebracht. Ze adviseerde mij dit wel doen, om op deze manier ook aandacht te krijgen voor wenspapas zoals ik.

Pleegzorg is een traject waar ik momenteel bezig mee ben. Maar ik sta zeker open voor co ouderschap of een kindje via een draagmoeder.

Ik ben vorig jaar op een site gegaan waar wensmoeders zich aanboden. Hier heb ik niet zoals het mooi heet de juiste match gevonden. Je komt gelijk tijdens eerste gesprekken op onderwerpen over percentages wanneer je voor het kind wil zorgen. Dit is vaak al 80/20 procent voor de moeder. Ik heb daar toch een hele andere visie op en had het gevoel dat dit niet iets is wat bij mij past. Of ik heb zelf de voogdij en de volledige rol als vader, of een constructie van 50/50. Ik kan je wel zeggen dat als je in zulke gesprekken bezig bent het romantische er snel vanaf gaat. Het is niet een kindje verwekken bij kaarslicht en met liefde. De liefde is er wel, maar dan vanachter mijn beeldscherm met onbekende vrouwen. En die liefde zit in mijn hart met een hele grote wens.

Ik heb zelf erg de behoefte om zelf hoor het kind te zorgen en niet de donor te zijn. Dit zou ik in de toekomst dolgraag willen als mijn eigen wens vervuld is. Ik weet als geen ander hoe moeilijk het is en zou daarom graag anderen helpen. Alleen voel het voor mij niet goed dit moment dat te doen.

In gesprekken op internet heb je het al gauw over opvoeding, jou mening en visie en hoe jij de toekomst ziet. Het gaat niet snel over hoe jij eigenlijk bent. Dat is mijn mening natuurlijk, maar dat ik wel wat ik ondervonden heb. Het lijken wel randzaken te zijn die eigen niet toedoen aan het feit dat je samen misschien een kindje gaat verwekken mocht het geluk beide aan onze zeide staan. Juist dat aspect vind ik belangrijk. Wie gaat er achter de wens schuil en wat maakt die prachtige vrouw nou de mama van mijn kindje? Juist dat vind ik belangrijk, want zo sta ik zelf ook in het leven.

Wat ik ook weinig tot niet tegenkwam waren wenspapas. Die zijn er voor het blote oog amper. Er schijnt toch een taboe op te heersen of angst om gelijk voor pedofiel uitgemaakt te worden. Ik vind dit best ernstig, want als je een beetje goed kijkt en tussen groepen je bevind waar kinderen erg geliefd zijn dan merk ik dat er ontzettend veel wenspapas zijn. Meer dan je zult denken. Alleen ze komen er niet hoor uit, omdat het vrij lange trajecten zijn en veel gedoe geeft. Die mening deel ik zeker, en ik hoop door middels van mijn blogs en mijn instagram hier openheid over te geven. Want ook al heeft 1 wenspapa of mama hier wat aan, dan heb ik al de halve wereld overwonnen

Voor mij wordt het allemaal wat lastiger, omdat ik ook in het noorden woon. Ik ken amper wensmoeders die hier in de buurt wonen. Voor mij maakt dat het wat lastiger, omdat ik niet ver wil reizen mochten we samen een kindje krijgen. Dit lijkt mij niet ideaal, al helemaal niet gezien de praktische zaken die er bij komen kijken. Ik wil juist in de buurt wonen. Mocht er wat zijn, dan wil ik gelijk komen. Niet twee uur moeten reizen om eindelijk bij je kind te zijn. Nee, dit zou ik niet graag willen.

Nu ik dit zelf allemaal op papier zet merk ik dat ik het zelf ook lastig vind. Het is erg complex en niet zomaar gepiept. Je mag geen oproepen doen voor een draagmoeder, maar je hebt wel enorm de wens. Het in contact komen is al lastig, laat staan dat er ook een klik is. Maar dan hebben we het nog niet gehad over de wet en regelgeving die er bij komt kijken. Wauw.... een kindje krijg je niet zomaar.

Zelf vind ik het gewoon enorm lastig dat ik geen baarmoeder heb. Als ik die had dan had ik gelijk al andere stappen ondernomen. Maar helaas, ik moet het toch doen met mijn zaadjes. En volgens mij blijven die nog wel een hele poos bij mij zwemmen in de woeste zee.

Mijn wens en droom is het krijgen van een kindje. Ik zou het de liefde geven die het verdiend. Ik zal er voor zorgen en over waken. Tot de maan en terug. Ik zal het beschermen en respecteren. Ze laten opgroeien tot prachtige mensen die klaar zijn voor deze strenge wereld. Ik zal altijd mijn uiterste best doen om een goede papa te zijn.

Alleen blijft het voorlopig mijn zaad met 1000 dromen......

Zouden jullie deze blog willen delen? Dit om ook openheid te kunnen creëren naar wenspapas? Zo kunnen we er voor zorgen dat er steeds minder zaad met 1000 dromen komen. Want mensen met een kinderwens moeten elkaar kunnen vinden.