Wat is mij gebeurd?

Vandaag ben ik vrij. Ik zit in de zon met een blikje cola en denk aan wat er mij de afgelopen weken is gebeurd. De cola mag, want ik hoeft toch niet te werken aan mijn summerbody. Ik werk dus sinds een paar week op de Corona afdeling. Dit omdat ik 5 jaar long ervaring heb. Ze hadden mijn kwaliteiten nodig en werd gelijk op dag 1 gevraagd terug te komen. Ik kon natuurlijk geen nee zeggen, want ze hadden me nodig. De eerste dag dat ik op de afdeling stapte vergeet ik nooit weer. Het staat in mijn geheugen getatoeëerd. Het was erg indrukwekkend en de saamhorigheid was intens. Het leek net een film waar ik in stapte. Onwerkelijk en niet te begrijpen. Iedereen in blauwe pakken en patiënten huilend in bed van heimwee en angst. Waar was ik beland? Ik voelde gelijk na een week de machteloosheid. Ik zag mensen sterven en mensen heel langzaam opknappen. Ik deed er samen met de artsen alles aan, maar soms konden we ook niks. Dit omdat Corona zo onwerkelijk is en was. Nu nog steeds weten ze niet hoe de ziekte werkt en staan ze vaak voor raadsels. Geestelijk vind ik het af en toe enorm zwaar. Je ziet gezinnen uit elkaar drijven en mensen sterven die vaak omringd waren met geliefden. Nu zijn ze alleen en hebben ze alleen mij en mijn collega’s. Echt niet te begrijpen als je er niet mee werkt. Ik heb avonden in bed gehuild en gebeden dat het goed zou komen. Alleen ik voelde me echt soms ontzettend machteloos. Als je ooit voor het vak verpleegkundige hebt gekozen wil je mensen beter maken. Niet een pandemie meemaken waarin mensen alleen maar sterven en alleen zijn. Ik vond het echt hartverscheurend. Hiervoor ben ik nooit aan mijn opleiding begonnen. Dit hebben wij helemaal niet geleerd. De afgelopen weken heb ik mijn gevoel aan de kant gezet. Ik kwam op standje overleving en moest er zijn voor de mensen die mij nodig waren. Dit heb ik tot op de dag van vandaag ook gedaan. Liefde geven waar ik zoveel mogelijk kan en zorgen dat patiënten het zo goed mogelijk doorstaan. Meer kan ik niet.

Het is zo lief om te zien wat mensen om mij heen momenteel doen. Boodschappen worden gebracht, iedereen FaceTimed mij en ik merk dat mij dit enorm goed doet. De liefde is zo enorm groot. Ik kan wel huilen als ik dit opschrijf en denk aan de mensen om mij heen. Het liefst geef ik ze een dikke knuffel en bedank ik ze. Alleen dit kan niet. Dat weet ik. Soms is het best eenzaam zo alleen als je een hele heftige dienst hebt meegemaakt. Je komt thuis en je kan niemand knuffelen. Dat vind ik best zwaar af en toe. En dan komt ook nog die kinderwens om de hoek zetten als je al die prachtige story’s van iedereen ziet. Wat zou dat heerlijk zijn als ik ook een kindje had wat mij voor afleiding zorgde en mij knuffelde. Maar helaas. Ik heb het in dr ijskast gezet en ben voor anderen gaan zorgen. Mijn tijd komt wel weer. Al die lieve mensen die zo eenzaam zijn en ziek zijn hebben mij nodig. Mijn reis gaat ooit wel weer verder als Corona de wereld uit is! En laat ik hopen met heel mijn hart dat ik dat mag doen met al mijn dierbaren om mij heen❤️