“Als ze maar niet denken dat ik ze leuk vind”

Sinds ik uit de kast kwam op mijn 18e struggle ik met deze gedachte. Ik heb een haat/liefde verhouding met hetero mannen. Vaak voel ik me onzeker als ik bij ze in de buurt ben.. “Als ze maar niet denken dat ik ze leuk vind”. Vaak merk ik dat ik me dan toch wat anders ga gedragen, omdat ik voor mijn gevoel net zo “mannelijk” moet zijn. Een bizarre gedachte als je het mij op de man af zou vragen, maar wel de realiteit waar ik nog steeds mee struggle. Waar het door komt? Ik weet het niet. Ik val heus niet op elke willekeurige man, en al helemaal niet als ze hetero zijn!

Vaak durfde ik na het sporten niet gezamenlijk met jongens te douchen.. “Als ze maar niet denken dat ik ze leuk vind”. Wat als ik net die verkeerde blik geef waardoor ze misschien denken “wat moet 'ie van mij”?

Deze zin heeft mijn leven toch enigszins belemmerd, waardoor ik dingen in het leven liet voor wat het was. Ik durfde niet omdat het mij onzeker maakte. Ik was als kind een paar kilo zwaarder waardoor ik in mijn eigen negatieve spiraal bleef. Mijn gedachten gingen zelfs zo ver dat ik dacht dat mijn eigen mannelijke familieleden mij niet mocht om wie ik was. Maar vaak maakt het hetero mannen helemaal niks uit dat ik op mannen val, ze denken er niet eens over na. Het zit in mij.. Ik vul in wat zij misschien wel over me denken, waardoor ik niet mezelf kan zijn…. Als ze maar niet denken dat ik ze leuk vind!

Mijn negatieve gedachten heb ik het afgelopen jaar omgezet. Ik zie het nu als kracht. Mijn masker is af en ik ben mezelf. Ik mag zijn wie ik ben. Waar ik zelf trots op ben!

Hetero mannen zijn tegenwoordig mijn vrienden. Ik vind het fijn ze in mijn leven te hebben. Ik heb ze lief & zij mij ook!