In mijn vorige 2 posts hebben jullie kunnen lezen dat ik zwanger ben van ons vierde kindje na het verlies van Beau. Ik heb deze 3 stukken geschreven toen het nog niet online bekend was, maar nu ik wat meer vertrouwen heb in deze zwangerschap wil ik graag mijn verhaal delen. 

Op 29 Juni hadden wij een positieve zwangerschapstest, op 1 Juli en 10 juli deed ik er gewoon nog 1.

10 Juli 2020

Vandaag 17-6 hebben we ons meisje opgehaald bij het crematorium. 2 maanden geleden moesten we haar daar achter laten. Er schoten steeds gedachten door mijn hoofd, maar eigenlijk moet je hier niet teveel bij stil staan. Ik heb namelijk geen idee hoe alles te werk gaat na het afscheid nemen.

Wat hebben wij een hoop kaartjes van familie, kennissen, werk, lieve mensen uit het dorp gekregen. Ook werden er bloemen bezorgd, kregen we symbolische cadeaus zoals een vlinder struik, herinnerings boompje, een kaarsje in een puzzelstuk, knutsel werkjes voor de meiden etc. etc. Het klinkt heel gek, maar elk kaartje of attentie toverde een lach op mijn gezicht. Wat ontzettend lief dat ze aan ons denken. Via sociale media kregen we veel berichtjes, vond ik lotgenoten waarmee ik veel kon delen en voelde ik me gehoord en begrepen. De reactie's op instagram gaven mij de kracht om dit te delen. Ik weet niet of er überhaupt iemand is die dit leest, maar door het van me af  te schrijven heeft mij enorm geholpen bij het verwerken! Het voelde alsof ik het los kon laten, want het staat nu in detail geschreven. Zo hoef ik niet bang te zijn om ook maar iets te vergeten.

Ze hadden ons na de vruchtwaterpunctie verteld dat we 4 a 6 weken moesten wachten op de uitslagen van alle onderzoeken. Wij hebben uiteindelijk gekozen om 4 van de 5 onderzoeken te laten doen. We hebben beide bloed laten prikken en er vond een vruchtwaterpunctie plaats voor de bevalling. Na de geboorte hebben ze een röntgenfoto gemaakt van Beau en de placenta opgestuurd. 

De dagen na de crematie was Tjeerd thuis. De week daarna ging hij weer gedeeltelijk op locatie werken. Dit werkte voor hem afleidend en dat snap ik heel goed. Ik respecteerde het, maar vond en vind het wel zwaar zonder hem. Ik kan je zeggen dat ik onwijs blij was met het zonnetje wat toen scheen, het deed ons allemaal goed. De meiden konden lekker buiten spelen, ik kon in de zon zitten (want meer kon ik toen ook niet) en de man des huizes rommelde wat in en om het huis wanneer hij vrij was. Wel had en heb ik veel moeite met het continu "aan" staan voor de meiden. Door Corona waren ze beide thuis en had ik voor mijn gevoel geen tijd om me even terug te kunnen trekken wanneer het even niet ging. De meiden zijn nog jong en bij hun is het uit het oog, uit het hart. Hun voelen niet dezelfde emoties zoals wij die ervaren.

Dinsdag 14 April.

Ik lig ’s nachts wakker en er gaat van alles door mijn hoofd. Ik wil nog foto’s van eigenlijk van alles en nog wat. Er moeten bijv. ballonnen komen om los te laten na de crematie en ga zo maar door. Het gevoel dat alles perfect moet gaan breekt me op, waardoor ik in een zwart gat val, een gat vol met emoties.