Afscheid nemen komt dichterbij

Ik lig ’s nachts wakker en er gaat van alles door mijn hoofd. Ik wil nog foto’s van eigenlijk van alles en nog wat. Er moeten bijv. ballonnen komen om los te laten na de crematie en ga zo maar door. Het gevoel dat alles perfect moet gaan breekt me op, waardoor ik in een zwart gat val, een gat vol met emoties.

Voor de bevalling hebben we keuzes gemaakt met een heel ander gevoel, vooral ook omdat alles heel snel besloten moest worden. Na de bevalling begon ik alles anders te zien en kwam er een nieuw gevoel naar boven, liefde, moederliefde, liefde voor ons kindje, onze Beau.

De dag voor het afscheid, tweede paasdag versieren we als gezin het kistje wat opa gemaakt heeft. Opa heeft voor de oudste een geboortebord gemaakt, voor de middelste een commode en kledingkast en voor de jongste een lief klein kistje. Dit voelde zo speciaal! De meiden mogen zelf iets tekenen, papa zaagt het uit en dan kunnen ze het inkleuren om het vervolgens op het kistje te plakken. Ze zijn zo trots en doen dan ook echt hun best! Daarna versieren we allemaal 1 kant naar eigen wens. Tijdens het versieren worden we gefilmd door een vriendin. Ze bood het zelf aan en ik kan haar niet genoeg bedanken voor het resultaat. Ze heeft niet alleen het versieren van het kistje gefilmd, maar ook een stukje van hoe wij het water verschonen, Beau vast houden, alle kaarten, bloemen en nog meer fijne herinneringen. Nu ik dit typ schieten de tranen weer in mijn ogen, zo dankbaar voor alles!

Verder gaat de wereld gewoon door, het is Pasen dus verstoppen we wat paas eieren in de tuin en eten we ’s avonds wat lekkers. Onze laatste avond, ik wil geen afscheid nemen dus pak ik mijn laptop en typ een stukje.

Lieve Beau,

Je bent zo mooi, zo af, alleen nog zo klein. Je hebt 2 oortjes, 2 handjes met 10 smalle vingertjes, 2 voetjes met 10 kleine teentjes, een schattig neusje met 2 neusgaatjes, 1 oogje open en 1 oogje dicht, een perfect mondje en zelfs al gespierde kuiten en spierballen. Ik wil je niet loslaten, ik wil je niet vergeten, niet hoeven missen hoe klein alles nou ook alweer was. Je verdient het mooiste afscheid, waardoor het voelt alsof we veel te weinig tijd hebben. Ik weet dat uitstellen helpt niet, want ik zou je toch een keer los moeten laten. Lieve kleine Beau je hoort bij ons en we zullen je nooit meer vergeten. Jij maakt ons compleet!