Ons kleine meisje is thuis

Vandaag 17-6 hebben we ons meisje opgehaald bij het crematorium. 2 maanden geleden moesten we haar daar achter laten. Er schoten steeds gedachten door mijn hoofd, maar eigenlijk moet je hier niet teveel bij stil staan. Ik heb namelijk geen idee hoe alles te werk gaat na het afscheid nemen.

 Ik heb uitgekeken naar deze dag, want dan zijn we weer samen en is ze fijn en veilig bij ons thuis. Toch was ik ontzettend zenuwachtig. Ik was de hele dag knorrig tegen de meiden, kon echt niets hebben, had het bloed heet etc. Er schoten vragen door mijn hoofd. Hoe zouden de meiden reageren, zouden ze vragen stellen, hoe gaat het eigenlijk te werk, hoe krijgen we het as in de urn en zo ging het maar door. Ik was kapot van al het nadenken.

Om half 4 waren we welkom. We liepen over de begraafplaats, ik hand in hand met de oudste en mijn man hand in hand met de middelste. We liepen naar een soort van aula gebouwtje. Natuurlijk eerst even de handen schoon maken met alcohol en toen mochten we plaats nemen aan een tafel met tussenin een plexiglas plaat. Ik kon de mevrouw echt heel slecht verstaan door de plaat en daarbij stond er ook nog een rustgevend muziekje op. Echt wat een sfeer hangt er dan gelijk hé. Uiteindelijk stonden we na ongeveer 5 min al weer buiten met een zwart tasje met daarin informatie papieren en onze dochter.

Ik vroeg aan de oudste of er iets was en wat ze er van vond. Ze begon achter me te kruipen en wilde niet antwoorden. Uiteindelijk wilde ze graag haar knuffel, maar die lag helaas thuis. De middelste vond het allemaal best en zag ineens een vlindertje. Kijk mama daar is Beau! en als het donker word dan is ze een sterretje.  

We hadden achteraf gelijk naar huis moeten gaan, maar waren nu toch in de buurt dus zijn we langs wat winkels gegaan. Zo kwamen we later dan verwacht thuis, moesten er nog pannenkoeken gebakken worden (hadden we beloofd aan de meiden) en was mijn lontje iets te kort. De vermoeidheid kwam eruit en we moesten nog iets belangrijks doen.

Toen de meiden eenmaal in bed lagen was het tijd om Beau in haar eigen urn te doen. We kregen haar mee in een strooikoker, ik dacht o god straks maak ik 'm verkeerd open en ligt het verspreid over de tafel, maar haar as zat netjes in een zakje. Daarbij zat ook een vuursteen met daarop een code. De vuursteen word op het kistje gelegd na het afscheid, gaat mee de oven in en blijft heel zodat ze weten wie het was... Samen hebben we haar in de urn gedaan en een klein beetje in een potje bewaard. Dit willen we graag laten verwerken in een ring. 

Daar kwamen ze dan eindelijk, de tranen! Ik heb me de hele dag ingehouden en nu was het tijd om ze te laten gaan. Men wat was ik zenuwachtig en wat voel ik nu een rust in mijn lichaam terwijl ik dit van me af schrijf. We hebben haar een mooi plekje gegeven bij haar geboortekaartje. De meiden kwamen stiekem even uit bed en ik voelde me zo schuldig i.v.m. mijn korte lont vandaag dat we nog even met zn 4tjes op bed hebben gekroeld.

De urn hebben wij vergoed gekregen door @stichtingfelice. Ze vergoeden een bedrag van €100 voor mooie extraatjes voor tijdens de uitvaart, dan kun je denken aan bloemen, een kistje/mandje/urn, ballonnen etc!