De uitslagen zijn bekend!

Ze hadden ons na de vruchtwaterpunctie verteld dat we 4 a 6 weken moesten wachten op de uitslagen van alle onderzoeken. Wij hebben uiteindelijk gekozen om 4 van de 5 onderzoeken te laten doen. We hebben beide bloed laten prikken en er vond een vruchtwaterpunctie plaats voor de bevalling. Na de geboorte hebben ze een röntgenfoto gemaakt van Beau en de placenta opgestuurd. 

Vrij snel (2,5 week later) kregen wij een brief vanuit het ziekenhuis met daarin een datum voor een bel afspraak. Tjeerd zei dat ik me niet moest verheugen op de uitslagen, maar dat ze vast bellen om te vragen hoe het met ons gaat. Dit hield ik in gedachten, maar wat was ik nieuwsgierig. Eenmaal de datum was ik op van de zenuwen. We werden gebeld door een assistente. Ze vroeg of het klopte dat we een bel afspraak hadden voor de uitslagen? Huh wat? uitslagen?.. Helaas waren er nog geen uitslagen bekend dus werd de afspraak naar 1 week later verzet. Hier heb ik wel een traan om gelaten. Alleen al bij het woord uitslagen brak ik, vooral omdat ik dit niet verwacht had.

Een week later..We hadden een bel afspraak staan voor in de ochtend en 's middags moest ik werken. Het wachten duurde een eeuwigheid en helaas geen telefoontje. Eenmaal op mijn werk heeft Tjeerd contact gehad met de gynaecoloog. Ze belde dat er niets uit de bloed onderzoeken was gekomen en ook niet uit de placenta onderzoek. Dit betekende heel plat gezegd dat het niet aan 1 van ons lag. Voor in de toekomst is dit een hele fijne gedachte. Dit had ik liever zelf willen horen, maar het was niet anders. De gynaecoloog had een spoed tussendoor, vandaar dat ze later dan gepland belde. De rest van de uitslagen waren nog steeds niet binnen vanuit het UMC dus werd er weer een nieuwe afspraak gepland.

Weer een week later..

In de ochtend moesten we werken dus hebben we deze keer een afspraak staan voor eind van de middag. Mijn werk was een fijne afleiding, maar ik zat ook met mijn hoofd ergens anders. Wat zou het toch geweest kunnen zijn dat we nu ons kleintje moeten missen...

Gelukkig werden we op het afgesproken tijdstip gebeld door de gynaecoloog. Ze vertelde nogmaals wat ze de vorige keer vertelde aan Tjeerd voor mijn geruststelling. Daarnaast waren de overige uitslagen ook binnen. Ze begon met, Beau is een meisje, een meisje! Het werd meteen tastbaar. Ons kleine meisje en de tranen stroomde over mijn wangen. Daarna vertelde ze ons dat er verder niets uit de vruchtwaterpunctie is gekomen. De rede waarom ons kleine meisje overleden is in mijn buik is dus niet te achterhalen. Plat gezegd hebben we gewoon domme pech....

Tot op de dag van vandaag blijven er vragen in mijn hoofd spoken. Auto pech is vervelend, vallen met je fiets kan domme pech zijn, maar je kindje moeten missen door pech is hartverscheurend. Ik weet dat er ook andere uitslagen uit hadden kunnen komen en dat ik soort van blij mag zijn dat dat uitgesloten is, maar toch. De gynaecoloog vertelde ons dat dit in de toekomst niets hoeft te betekenen mochten we toch nog een wens hebben. Verder vertelde ze me dat ik goed de tijd moet nemen om alles te verwerken. Als ik dit niet zou doen dan zou ik het later als een boemerang terug kunnen krijgen. Ik merkte inderdaad al dat ik te hard van stapel was gelopen en mijn lichaam me terug floot.

Wordt vervolgd....