Ik vertrouw mijn lichaam niet

In mijn vorige 2 posts hebben jullie kunnen lezen dat ik zwanger ben van ons vierde kindje na het verlies van Beau. Ik heb deze 3 stukken geschreven toen het nog niet online bekend was, maar nu ik wat meer vertrouwen heb in deze zwangerschap wil ik graag mijn verhaal delen. 

Het is Donderdag 16 juli, een gewone werkdag en ik wilde graag weer eens gaan sporten na een aantal weken afwezigheid. Bewegen is goed voor je zo ook tijdens de zwangerschap. Heel eerlijk gezegd had ik er totaal geen zin in, moe van een dag werken en smoesjes verzinnen om maar niet te gaan. Ik werd bijna op mijn fiets gezet door manlief dus ben ik toch maar gegaan. Achteraf was het een heerlijke les en voelde ik me weer even energiek.Voor het slapen gaan was het tijd voor een toilet ronde en kreeg ik de schrik van m'n leven. Ik doe vanaf het begin mee met moeders voor moeders. Ik plaste dus in een kannetje en ineens was het kannetje gevuld met plas, bloed en stolsels. Ik riep mijn man erbij, ging zitten op de wc en het bleef maar druppelen. Beide waren we in paniek, wat moeten we nu doen?

Ik stopte uit reactie er maar een tampon in. We keken samen naar de stolsels en zochten online naar miskraam foto's. Domste wat je kunt doen, want het werd er niet beter van. Uiteindelijke koos mijn man er voor om de huisartsenpost te bellen. De assistente wilde ons graag helpen, maar wist niet hoe. Wel moest meteen de tampon er weer uit, logisch achteraf, maar ik was zo in shock. Ze overlegde met de arts, maar het was meer iets voor de verloskundige aangezien er geen echo apparaat aanwezig was. Ze raadde ons aan om de verloskundige te bellen en als we er niet uit kwamen mochten we terug bellen.

De afspraken liepen eigenlijk via het ziekenhuis gezien de situatie met Beau, maar toch belde we naar onze oude vertrouwde verloskundige praktijk van de vorige zwangerschappen. Ze kon helaas onze angst niet weg nemen, maar wel een afspraak voor de volgende dag inplannen. Ik zou de volgende ochtend een tijdstip door gestuurd krijgen, aangezien er ook dames op het punt stonden om te bevallen. 

Vrijdag 17 Juli. Ik heb uiteindelijke prima geslapen, maar stond wel op met het gevoel dat het mis was en we dit vandaag bevestigd zouden krijgen. Halverwege de ochtend kreeg ik een app dat we om 13:15 langs mochten komen. Het wachten duurde een eeuwigheid, maar de meiden zorgde voor afleiding. De laatste keer dat we bij de verloskundige praktijk waren kregen we te horen dat onze dochter was overleden met ongeveer 15 weken zwangerschap. Wat zouden we zo te zien, te horen krijgen? Gelukkig mocht manlief mee naar binnen!Na een praatje was het tijd om te gaan liggen en een kijkje te nemen wat er allemaal in mijn buik was gebeurd. We zagen al snel een vruchtzakje met een heel kleine kindje en een kloppend hartje. Wat een opluchting! Maar..... zei de verloskundige het waren er 2. De reactie van mijn man was, NEE JOH!. Ik kon mijn ogen en oren niet geloven. 2 kindje in mijn buik, maar helaas 1 overleden, vandaar de bloeding.  Weer een dubbel moment, maar we zijn zo blij en dankbaar dat 1 kindje nog bij ons is.

We maken een nieuwe afspraak en ik krijg het advies om het rustig aan te doen. Het huishouden op een laag pitje, niet tillen (heel lastig met mijn baan in de kinderopvang) en goed te rusten (ook lastig met 2 jonge kinderen). Er is namelijk nog steeds een kans dat het vruchtzakje met bloed en stolsels het vruchtzakje met kindje in de weg gaat zitten voor de verdere ontwikkeling.