Laten we bij het begin beginnen. Ik was inmiddels 38 weken zwanger. Zaterdag 2 december gingen wij naar mijn zus in Maastricht om Sinterklaas te vieren. In de middag ging ik naar de wc en zag ik opeens een bruin/rood gloedje in mijn onderbroek. Ik wist dat dit normaal was omdat je baarmoedermond zich natuurlijk aan het voorbereid is.

Hi lieve mama’s is alle soorten en maten, ik zal jullie de komende maanden meenemen in ons leven als spotlight blogger. Sommige hebben in het verleden misschien al verschillende blogpost van mij voorbij zien komen, maar veel ook niet. Het leek me daarom voor de nieuwe lezers toch handig om de “oude” blogs kort samen te vatten. Zo zijn we ook in de afgelopen 2 jaar naar 4 verschillende landen verhuisd.

Toen ik 23 weken zwanger was kreeg ik in de avond nadat ik in bad was geweest gigantische krampen en koorts. Ik dacht nog dat het misschien aan het bad had gelegen, had ik hem dan toch te warm gezet?

Met de zwangerschap van Sophie was ik 30 kilo aangekomen dus nu dacht ik, ik ga zo lang mogelijk door met hardlopen en ga dus fit de zwangerschap tegemoet. Helaas veranderde dat vanaf week 5. Ik begon me misselijk te voelen en ik werd nog meer moe dan dat ik al was. Wist niet dat dat kon, haha. Ik dacht met een paar dagen is dat vast wel over, maar helaas het bleef een paar weken, zelfs maanden aanhouden. Waar ik normaal echt van vet en zoet eten hou, was ik nu blij als ik een banaan op had.

Hoe we eerst 7 jaar op één plek zaten, blijven we nu maar verhuizen. Jullie hebben in mijn vorige blogs kunnen lezen hoe het ons is afgegaan in Polen. Wij verlaten dit land dus met een lach en een traan.

Dan de meest vervelende vraag. “Waneer beginnen jullie aan een tweede?” Ik vond dat deze vraag ook wel erg snel al werd gesteld. Soms dacht ik echt waar bemoeien mensen zich mee. Als je het bij 1 kind houdt, wat maakt het uit. Het is mijn leven en mijn keuze. Ik was vooral nog het bijkomen van de eerste en mijn lichaam en geest zijn absoluut nog niet klaar voor een tweede. Wat als het weer gebeurd? Wat als ik weer niet gelukkig ben?

Ik wist dat het er aan zat te komen maar toch als het dan op de laatste dag van de transferperiode gebeurt, is het moeilijk. Stiekem had ik gehoopt dat we het laatste jaar in Slowakije zouden afmaken voor mij, maar ook voor Sophie.

We wisten van te voren dat ons Nederlandse avontuur maar 4 maanden zou duren. We zijn meteen na het seizoen in Rotterdam weer terug verhuisd naar ons huis in Bratislava.

Ik vindt het eng om dit te delen, bang voor de oordelen van andere. Het voelt voor mij nog steeds als een taboe en maandag was he World Mental Health Day, maar toen durfde ik het nog niet te delen. Dit staat dus al maanden tussen mijn notities, maar het moest nu van mijn hart en ik hoop dat iemand hier iets aan heeft! Vaak gaan we namelijk maar door en beseffen we het later pas en in sommige gevallen zelfs te laat.