Verhuizen naar Zweden

Hoe we eerst 7 jaar op één plek zaten, blijven we nu maar verhuizen. Jullie hebben in mijn vorige blogs kunnen lezen hoe het ons is afgegaan in Polen. Wij verlaten dit land dus met een lach en een traan.

We hadden ons eigenlijk voorbereid om terug te gaan verhuizen naar Nederland toen Zweden op ons pad kwam. Moeten we dit wel doen? Wachten we nog op andere mogelijkheden of pakken we deze met beide handen aan. We hadden eigenlijk nog helemaal geen zin om naar Nederland te gaan, om dan daar in spanning te wachten op iets wat misschien helemaal niet zou komen.

Het zou maar voor 3 maanden zijn. Gezien mijn zwangerschap komt dit eigenlijk perfect uit. Ik mag namelijk nog maar 3 maanden vliegen, dus als we naar een ander land zouden gaan zou ik daar ook niet langer dan 3 maanden blijven. We besluiten om het gewoon te gaan doen!

Ik had dit keer geen moeite met het achterlaten van onze herinneringen. Dit kwam natuurlijk door wat zich allemaal had afgespeeld het afgelopen jaar. Het huis weer inpakken was wel even pittig omdat ik met mijn zwangerschapsmisselijkheid zat. Ik probeerde zoveel mogelijk te doen als Sophie op school zat. We besloten ook om alle spullen in Polen op te slaan en alleen de auto in te pakken met onze kleren voor de komende drie maanden. Dit was wel wat lastiger aangezien je van zomer naar winter gaat en de temperaturen in Zweden wel even wat kouder zijn.

De dag voor vertrek werd onze hond Coco ziek, gelijk naar de dierenarts. Ze zou iets verkeerds hebben gegeten. Leek mij nogal gek aangezien Sophie van alles laat slingeren en ze daar nog nooit ziek van is geworden. Het lijkt na de medicijnen goed te gaan en de dierenarts geeft ons groenlicht om te gaan reizen.

Op onze eerste dag in Zweden is onze grootste nachtmerrie werkelijkheid geworden. Na de hele dag in het dierenziekenhuis door gebracht te hebben is Coco na 9 geweldige hondenjaren overleden. Gelukkig kon ze nog net wachten tot Joeri klaar was met trainen en is ze in bijzijn van ons drieën naar de hodenhemel gegaan.

Terug gaan naar het hotel met een lege hondentas was zwaar, het terugkomen op de hotelkamer waar alle spullen van Coco natuurlijk nog stonden, maakte het nog moeilijker. De eerste week hebben we onszelfs er echt doorheen moeten slepen. Hoe pak je dit verdriet aan voor jezelf, maar ook je voor driejarige kind. We probeerden er zo veel mogelijk over te praten en vooral de mooie herinneringen naar boven halen. Zoals Sophie zegt; Coco is nu een sterretje in de lucht.

We wilden zo snel mogelijk uit het hotel, maar helaas was een woning vinden nog niet zo makkelijk. Uppsala staat bekend als een studentenstad en er zijn daarom veel studio’s te vinden. Na 3 weken in het hotel doorgebracht te hebben en inmiddels 4x met alle spullen van kamer te moesten wisselen. Zagen we het echt niet meer zitten. Waar we normaal in elke stad midden in het centrum woonden, hebben we uiteindelijk gekozen voor een prachtig huis midden in het bos en een klein half uurtje van de stad af. Even helemaal tot rust komen, iets wat we na deze hectische tijd echt moeten doen.

Sophie is inmiddels 4 jaar geworden, maar zal hier niet naar school gaan aangezien het voor nog maar 2 maanden is en de internationale school pas vanaf 5 is. Een Zweedstalige kinderopvang zagen we niet zitten. Al moet je daarvoor ook 6 maanden ingeschreven staan. Ik ga maar een poging wagen aan thuis scholing.

Voor nu gaan we er de beste 2 maanden van maken en volop genieten van het leven in Zweden.

Liefs,

Charlotte