Bevallingsverhaal van Isabella Mae

Laten we bij het begin beginnen. Ik was inmiddels 38 weken zwanger. Zaterdag 2 december gingen wij naar mijn zus in Maastricht om Sinterklaas te vieren. In de middag ging ik naar de wc en zag ik opeens een bruin/rood gloedje in mijn onderbroek. Ik wist dat dit normaal was omdat je baarmoedermond zich natuurlijk aan het voorbereid is.

Zondag verloor ik na het douche mijn slijmprop. Dat wilt nog steeds niks zeggen over wanneer de bevalling begint. Met Sophie haalde ik bijna de 42 weken zwangerschap. Mensen zeiden ook tegen mij, oh je hebt nog alle tijd, je zal zeker wel weer over de 40 weken gaan. Zo zie je maar, dat heeft er dus niks mee te maken!

Maandagochtend had ik toch maar de verloskundige gebeld. Die twijfelde, dus mocht ik mij melden in het ziekenhuis. Ze dachten dat misschien mijn vruchtwaterzak bovenin was gescheurd. In het ziekenhuis hebben ze alles gecontroleerd en mocht ik weer naar huis. Ik lekte geen vruchtwater, het was gewoon waterige afscheiding.

Op dinsdag 5 december gingen wij naar mijn schoonfamilie in Amsterdam om daar pakjesavond te vieren. Ik was moe maar dat was ik me hele zwangerschap al en zo ook mijn harde buiken. Samen met Sophie hebben we na school de trein naar Amsterdam gepakt. Nooit bij nagedacht dat het ook zo maar in de trein zou kunnen gebeuren. Nu achteraf denk ik, het was misschien niet zo handig, maar ik voelde mij nog goed en was nog helemaal niet met de bevalling bezig.

In de nacht was ik onrustig en werd ik wakker met bloedverlies. Nog steeds niks om je verder zorgen over te maken, het hoort allemaal bij de laatste weken zwangerschap.

Ik had eigenlijk afgesproken om met mijn vriendin en haar kinderen naar Monkey Town te gaan. Dat leek ons niet zo verstandig en we hebben toch altijd genoeg speelgoed bij oma, dus kwamen ze gezellig bij ons langs. De kinderen hebben de hele tijd gespeeld en wij natuurlijk gekletst. Ik was eigenlijk alles alweer vergeten van de afgelopen dagen. Tot dat we weer terug gingen van Amsterdam naar Alkmaar en ik steeds meer krampen kreeg die steeds heviger werden. Ik besloot ze te timen, Joeri vond het belachelijk. Gek genoeg zat er dus al 6 minuten tussen, Joeri verklaarde me nog steeds voor gek.

Eenmaal aangekomen bij mijn ouders, gingen we zoals elke woensdag spaghetti eten met mijn nichtje. Ik voelde ineens een grote warme gloed in mijn broek. Ik schrok, stond op en trok mijn broek naar beneden om te kijken wat er nou langs mijn been viel. Vruchtwater. Ik herinner me dat je het moest opvangen. Gelukkig is mijn moeder altijd overal op voorberreid dus die gaf mij een plasbekertje.

Ik belde de verloskundige op dat mij vliezen waren gebroken en dat ik weeën had, maar ik me nog prima voelde. Ze kwam toch even langs, ik deed nog vrolijk de deur open en kon nog lachen. De verloskundige deed haar controles en ik had twee centimeter ontsluiting. We hadden afgesproken dat ze over 2 uur weer langs zou komen.

Ondertussen bracht Joeri Sophie naar bed en informeerde ik de fotograaf en kraamhulp. Moest er wel echt even aan wennen dat tegenwoordig ook je kraamhulp bij de bevalling aanwezig moet zijn. Mijn kraamhulp was nog op vakantie dus ik had een vervanger. Ik stuurde de fotograaf nog een foto, dat ik graag weer zo’n foto zou willen. Het gaat over het moment dat Joeri Sophie eruit haalde. Toen wist ik nog niet wat me te wachten stond. Achteraf hebben we hier heel hard om kunnen lachen.

Nadat de verloskundige weg was kwamen de weeën wel erg snel. Met Sophie had ik alleen rugweeën, maar dit was echt anders. Na 30 minuten was ik niet meer te houden tot ergenis van Joeri; ah joh nog 1,5 uur dan komen ze weer langs. Het voelde al alsof ze naar beneden zakte. Ik zei nog tegen Joeri; het lijkst wel alsof ze er al uit komt. Het enige wat ik kon doen was boven aan de rand van de commode hangen. De pijn was echt niet meer te doen en uiteindelijk belde Joeri toch de verloskundige op. Hij besefte nog niet helemaal dat de bevalling er toch echt aan zat te komen en hij zat nog rustig met ze vrienden te appen. Toen ik moest spugen kwam het besef er langzaam bij hem in.

Ondertussen ging mijn vader nog snel de wieg uit de garage halen, want dat kwam later allemaal wel… Nu snapte ze wel waarom ik elke dag zei, haal die wieg nou maar, want je weet nooit wanneer het komt.

De verloskundige kwam weer langs en ik had al 5 cm ontsluiting dus we moesten snel naar het ziekenhuis! Ik woon letterlijk op nog geen 5 minuten van het ziekenhuis. De paniek begon. Gelukkig had ik mijn vluchtkoffer en tas al klaar gemaakt. Ik deed nog snel wat snacks in de tas, want met Sophie duurde het allemaal zo lang en had ik honger.

Aangekomen bij het ziekenhuis pakte de verloskundige de rolstoel, ik voelde gelijk dat ik moest spugen. SPUGEN SPUGEN SPUGEN. Was het enigste wat ik nog kon zeggen. Het meisje bij de eerste hulp bleef stokstijf zitten met haar broodje in haar handen. De verloskundige rende naar binnen om een spuugzakje te pakken en racede door naar de verloskamer. Mijn vader reed snel terug met onze auto naar huis, zodat mijn moeder naar het ziekenhuis kon gaan. Sophie lag namelijk te slapen. Achteraf gezien hadden we de auto natuurlijk gewoon moeten laten staan, maar omdat wij natuurlijk zo dichtbij woonde dachten we op dat moment dat dit de beste optie was. Door de paniek konden we ook niet echt meer logies nadenken.

Aangekomen op de verloskamer vroeg de verloskundige mij welke bevalpositie ik wou. Het ging allemaal zo snel dat de enige bevalpositie die ik kon bedenken staand was. Voor mijn gevoel kon ik ook niks anders meer. Ik schreeuwde om een ruggenprik toen de verloskundige zei; je gaat nu bevallen. NU?! dacht ik nog. Ondertussen wisselde de verloskundige elkaar af. Ik kreeg lichtelijk paniek want ik had zo’n pijn en ze had me zo goed bijgestaand. Gelukkig was de dienstdoende verloskundige de liefste die ik had kunnen wensen. Weer vroeg ik om een ruggenrpik. Ik besefte zelf nog niet helemaal dat ze al echt in mijn geboortekanaal zat. Dit komt waarschijnlijk ook doordat ik bij Sophie 48 uur bezig was. Ze konden wel de TENS aanzetten, al hebben ze deze wel op mijn rug geplakt, hij is nooit aangeweest. Het morfine pompje is ook nooit aangekomen.

Joeri ging tegenover mij staan aan de andere kant van het bed en de verloskundige achter mij. De kraamhulp was er nog niet dus het personeel van het ziekenhuis moest bijstaan. Ik moest dus gaan bevallen zonder enige pijnbestrijding. Ik schreeuwde het uit en na een paar goeie persweeën, kwam de kraamhulp net optijd en is Isabella Mae de Kamps om 22.02 uur geboren.

De verloskundige zei pak der maar op. PAK DER MAAR OP?! ik kijk naar beneden tussen mijn benen en zie daar ons wondertje liggen. Door al het bloed is het allemaal zo glibberig en ik pak haar op. Alle emoties komen eruit. Ik wordt rustig begeleid naar het bed. Op dat moment komt mijn moeder binnen, helaas net te laat.

Ik bleef maar bloeden en de placenta liet niet los. Na twee oxytocine injecties ging het nog steeds niet. Ondertussen had ik al meer dan 2 liter bloed verloren en verzwakte ik steeds meer. Uiteindelijk ben ik met spoed naar de OK gebracht. Joeri zat net te glunderen van geluk met Isabella in zijn armen. Hij snapte niet echt wat er gebeurden toen ik opeens uit de kamer werd gereden.

De muurvaste placenta was eindelijk verwijderd en ik werd wakker op de uitslaapkamer met keelpijn en dacht gelijk, ik ben toch bevallen… hoe kan ik keelpijn hebben. Dat kwam natuurlijk door die tube die je in je keel krijgt. Ik keek om heen en zag Joeri en Isabella niet. Logisch want ik lag in de uitslaapkamer. half versuft mag ik gelukkig alweer snel naar ze toe!

Gek genoeg was Isabella haar huid uitgedroogd en aan het vervellen. Hebben ze er dan toch naast gezeten met de uitgerekende datum of was dan toch mijn vruchtwater al gescheurd? We zullen het nooit weten.

Ik moest langer in het ziekenhuis blijven en dat was best pittig voor ons allemaal. Sophie is namelijk nog nooit een nachtje zonder mij geweest. Ik zal jullie hier meer over vertellen in mijn volgende blog.

Liefs,
Charlotte

* geboortefoto's zijn gemaakt door @Lotzgeboortefotografie