Na lang wachten hebben we vandaag de geplande echo voor de nieren van mijn zoontje. In een eerdere blog staat het verhaal hiervan; mijn zoontje heeft een dubbelsysteem, wat betekent dat hij twee urineleiders heeft naar de blaas.

Daar zijn we weer, een aantal weken geleden sinds mijn laatste bericht. We hebben een bewogen maand achter de rug, waarbij we elke week in het ziekenhuis waren, zowel voor mijn dochter als mijn zoontje.

Dit zal voor vele herkenbaar zijn, het is nu al meer dan 3 weken dat mijn jongste zoontje van 8 weken alleen maar bij mij slaapt. We hebben van alles geprobeerd maar hij kan zelf niet in slaap komen en moet op mij liggen. 

Op 02-11-23 ben ik bevallen van mijn pracht zoontje Daley. Hij heeft aardig op zich laten wachten want met 40+6 ben ik opnieuw moeder mogen worden. 

Iedere avond sta ik dan met jou in m’n armen, zien dat je pijn hebt maar niet wetende waar. Hoe krijg ik je rustig, je word fantasierijk gewoon van machteloosheid. 

Mijn dochter van nu bijna 2 en half heeft vanaf een halfjaar intensief fysiotherapie. Zij liep bij elke lichamelijke ontwikkeling die zij moest maken achter. Als ouders denk je in het begin, ieder kind doet het op zijn eigen manier het komt wel goed. Elke week had mijn dochter fysiotherapie aan huis om dit te monitoren. De lichamelijke ontwikkeling van mijn dochter ging altijd als volgt: een grote stap dat je denkt nu gaat het goed en dan stagneerde dit weer voor maanden. Mijn dochter heeft nooit gekropen, zij ging op haar billen vooruit. Elke week moesten wij intensief oefenen tegen haar zin in om haar toch proberen te laten kruipen. Kruipen wilde zij niet, het is zo er zijn wel meerdere kinderen die op hun billen vooruit komen. 
Op dit moment was er lichamelijk nog niks te zien dus gingen we gewoon weer door. 

Even voorstellen,