Bevallen van mijn pracht zoontje💙

Op 02-11-23 ben ik bevallen van mijn pracht zoontje Daley. Hij heeft aardig op zich laten wachten want met 40+6 ben ik opnieuw moeder mogen worden. 

Wat was het toch een zwangerschapsreis en wat ben ik blij je in mijn armen te hebben. Mijn zwangerschap is niet van zijn leien dakje gegaan. Na een miskraam waren wij ontzettend blij dat we weer opnieuw zwanger mochten zijn en zijn we zeer blessed. 

Helaas kregen we al snel minder nieuws tijdens de zwangerschap, wat zich in de 20ste week meldden. De echo stond gepland voor de 20 weken, hier ben je toch altijd wel zenuwachtig voor omdat je hoopt dat het goed gaat met de kleine in je buik. We zaten in de wachtkamer te wachten en te wachten het duurde minimaal 20 min voordat we geroepen werden. Nu is het moment daar. Ik mocht op de bank gaan liggen, en ze gingen controleren of alles lichamelijk in orde was met de kleine.

In eerste instantie beseften we nog niet dat er mogelijk iets mis zou zijn. De echoscopist gaf aan: "Wil je even gaan plassen, even springen, etc." Later voegde ze eraan toe: "Ik leg nog even een kussen onder je billen zodat ik de kleine beter kan bekijken." We dachten dat de baby zich misschien niet goed liet zien, maar de echoscopist keerde telkens terug naar één specifieke plek. Op dat moment viel er een stilte; er werd niet gesproken. Ik vroeg toen: "Is het niet goed?"

Wij houden ervan dat je gewoon verteld wat je ziet en dit meteen vertelt. Er viel dus een stilte waarop zij dus terug ging naar dat ene plekje waar zij mogelijk iets had gezien. Ondertussen keek ik dus op de klok en zag ik dus dat we al één uur binnen zaten 'toen kwam het besef dat er iets aan de hand was.'

De echoscopische ging dus naar het ene plekje waar zij iets gezien had, het ging om zijn linker nier. Ze kunnen natuurlijk met die echo niet precies zien wat er echt aan de hand is maar er zat een kapseltje boven op de linker nier. De echoscopische gaf aan ik weet niet wat dit kan zijn maar het zou een nierafwijking kunnen zijn. Ze verwees ons door naar het Radboud in Nijmegen.  We stonden aan de balie om deze afspraak in te plannen, we zaten in een roes en begrepen nog niet echt wat er nou aan de hand was we konden het niet bevatten. Je gaat naar huis dus met er is iets niet goed maar wat is nog onbekend. Gelukkig mochten we de week erop al naar het Radboud. 

Onze ouders belde ondertussen natuurlijk op hoe is het gegaan hoe is het gegaan, waarop wij nog steeds niet konden bevatten wat er was dus zeiden ja wel oké. Onze ouders merkte natuurlijk wel dat er iets niet goed was. 

1 week wachten maar wat was dat slopend, je zit zo in onzekerheid. Je wil weten wat er met je kleintje is, je wil iets voor hem kunnen betekenen maar dat kan je niet. 

Eindelijk was het zover, de afspraak in het Radboud. We liepen met pijn in onze buik het ziekenhuis in om naar de afdeling te gaan. Het was zover, we werden geroepen. Ik weet nog dat we z'n ontzettend lieve vrouw daar hadden die aangaf ga maar meteen liggen dan gaan we er niet omheen draaien want jullie zullen wel spanning hebben. Ze ging eerst zoals altijd alles even checken of dat in orde was en dat was het gelukkig. 

Deze lieve vrouw vertelde continu wat ze zag, want er zat in de kamer waar wij waren 1 iemand die de echo maakte 1 leerling, 1 iemand die alles noteerde in de computer dus ze was ook veel in overleg met haar collega's. De linker nier was met deze echo beter te zien, er zat een kapseltje overheen wat zou betekenen dat hij een dubbelsysteem van zijn nier heeft. Onze zoon heeft 2 urineleiders naar de blaas lopen. Hier hadden wij nog nooit van gehoord wat is dit nou weer en wat betekend dit? De echoscopische ging de nier vergroten om ons te laten zien wat zij zag. Op een gegeven moment zagen ze iets zitten in de blaas. Wij dachten nee niet nog meer :(. Super lief werd ons uitgelegd en lieten ze zien dat er een ringetje/zakje in de blaas zat. Ze vergrote de echo en inderdaad je kon heel goed zien dat er een ringetje zat, maargoed wat betekend dit dan nu weer. De echoscopische gaf aan dat dit wel een complicatie was waarvoor wij meteen een gesprek hadden met de gynaecoloog. 

We kregen dus meteen na de echo een gesprek met de gynaecoloog om deze vragen te stellen. Eenmaal in het gesprek kwam dus naar voren dat er inderdaad 2 urineleiders naar de blaas lopen. Dit betekende gelukkig niet meteen dat het levensbedreigend was maar hij kan meer en sneller een blaasontsteking krijgen. De gynaecoloog gaf aan we zien dit vaker bij meisjes maar kan dus ook bij jongens maar daarom is de kans dus dan ook groter op blaasontstekingen. 

Het ringetje/zakje wat in de blaas zat maakte wel dat het gecompliceerder was en hiervoor moesten wij nogmaals terug met de 32 weken. Het zakje in de blaas zou zich kunnen vullen met urine waardoor dit de ingang waar de urine de blaas in komt afsluit ( dan loopt dus de urine terug naar de nier ) of de uitgang afsluit dan kan het lichaam niet uit. Echter gaf de gynaecoloog aan dat dit pas met de 32 weken beter te beoordelen is omdat dan de urineproductie beter ontwikkeld is. 

12 weken, 12 weken in spanning dit was een lange onzekere weg. Wij stelde alle vragen wat is het ergste wat er kan gebeuren? Het ergste zou zijn dat zijn linker nier eruit moet, of er zou gekatheriseerd moeten worden om te kijken of de urine wel in de urineleiders zit. Maar dit alles is pas te zien met 32 weken. 

12 weken later kwamen we terug en kregen we het nieuws dat het ringetje/zakje vergroeid was en niet zichtbaar meer was op dat moment. Dit was goed nieuws want dat betekende dat er geen complicaties meer waren en dat ik dus ook een normale bevalling zou hebben. 

Wat waren we blij en gerust, echter kregen we wel mee dat dit elk moment nog wel terug zou kunnen komen. Het ringetje kan elk moment groeien in de blaas dus we moeten er op bedacht zijn en goed op bepaalde signalen letten. We moesten binnen de 3 maanden een echo laten maken van zijn nieren om dan opnieuw dit te laten beoordelen en wanneer wij merkte dat onze zoon in een keer ontroostbaar is etc. dan zouden we eerder moeten komen. 

Je bent blij dat het op dat moment goed was maar het blijft toch in je achterhoofd zitten dat het altijd terug kan komen en dat het iets is wat je de komende tijd in de gaten moet houden. Tuurlijk waren we allang blij dat we een bevalling konden doen zonder complicaties en in mijn eigen ziekenhuis waar ik graag wilde bevallen. 

Nu ( heden ) hebben we op 17 januari een eerdere echo gepland staan omdat we zitten met onze zoon van 8 weken die heel de dag ongemak heeft en huilt. We hebben vele dingen uitgesloten maar dit zal het duidelijk maken. We voelen op dit moment erg veel onzekerheid maar tegelijkertijd ook gerustheid dat we dit straks wel kunnen uitsluiten of het zijn linker nier is die het ongemak veroorzaakt. 

Hierover later meer 

Ook interessant: Na het plotselinge overlijden van mijn zoon vond iedereen mij sterk..