Alles behalve sterk….

“In mei 2020 overleed ons 3 maand oude zoontje plotseling tijdens een weekendje weg naar Texel, aan de gevolgen van een bacterie in zijn longen”.

De eerste weken/maanden na het overlijden van onze zoon Nio kreeg ik regelmatig de opmerking, dat mensen mij zo sterk vonden. Na een tijdje begon ik dit verschrikkelijk te vinden.

Ik weet nog goed dat ik Ruth aan de telefoon had. Zij was onze uitvaartverzorgster maar begeleide mij ook door die verdomde moeilijke eerste periode heen. Ik vertelde haar dat mijn maag zich echt omdraaide als mensen tegen mij zeiden dat ze mij sterk vonden en dat ik de eerst volgende naar zijn strot zou grijpen. (Side-note: rouwende ouders kunnen harde dingen zeggen)

Ik voelde mij namelijk alles behalve sterk. Ik stond vaak letterlijk te trillen op mijn benen van angst. Ik was zo getraumatiseerd dat de eerste dagen mijn schoonzus of onze nicht met mij mee moest naar het toilet. Als ik ging douchen zat 1 van hun op het randje van het bad. Telkens moesten zij mij gerust stellen dat ze niet weg zouden gaan of mij alleen zouden laten. Ik had namelijk de hele tijd het gevoel dat als ik alleen zou zijn, ik helemaal gek zou worden en letterlijk neer zou storten. 

Doordat het trauma als een soort van bandje zich keer op keer in mijn hoofd bleef afdraaien. Hadden de artsen besloten om mij voor de eerste periode aan de antidepressiva te zetten. Zodat de harde en rauwe randjes een beetje verzacht zouden worden. Dit was fijn maar zorgde ervoor dat ik een soort van zombie werd en heel veel dingen niet of nauwelijks meer mee kreeg. Ik had mijn hele leven nog nooit medicatie hoeven te gebruiken en vond het zwak van mezelf dat ik dit blijkbaar toch nu echt nodig had. 

De ochtenden vond ik het zwaarst. Door de medicatie kon ik goed in slapen maar had ik nog wel de vreselijkste nachtmerries. In elke droom was ik Nio aan het zoeken. Als ik dan s’ochtends wakker werd dacht ik als eerste “ oh gelukkig het was maar een droom. Maar gelijk de seconde erna realiseerde ik mij dat dit geen nachtmerrie was maar mijn echte leven en ik inderdaad Nio kwijt was geraakt”. Dat besef sloeg elke ochtend in als een bom en had ik een paar uur voor nodig om weer een beetje boven water te komen. 

Ruth legde mij uit dat mensen tegen mij zeiden dat ze mij sterk vonden. Omdat ze zelf geen idee hebben en het al sterk vonden dat ik die ochtend de gordijnen open had gedaan en uit bed was gekomen. 

Ik ben achteraf zo dankbaar dat doordat ik nog een zoon heb en een lieve man dat ik wel uit bed moest komen. Ik voelde al snel dat ik door moest. Ook al wou ik dat niet. Juist niet, ik wou niet door, ik wou terug. Terug de tijd in waarin alles nog normaal was. 

. 

Na enkele weken ben ik begonnen op aanraden van de artsen met EMDR. Dit omdat er geconstateerd was dat ik PTSS had opgelopen. De sessies waren heftig. De psycholoog liet mij telkens weer terug gaan naar de plek en het moment. Na zo’n sessie was ik helemaal kapot en ontzettend moe. Vaak kon ik die dag zelf niks meer. Mijn vriend bracht mij na de sessies en wachtte in de auto tot ik klaar was. Dit omdat ik nog een hele lange tijd niet alleen durfde te zijn maar ook omdat het niet verstandig was om na zo’n sessie nog zelf auto rijden. 

De sessies waren zwaar maar ik voelde al ontzettend snel resultaat. Ik voelde al snel de verlichting. 

Na de EMDR ben ik meerdere therapieën gaan doen. Dit voelde als een cadeautje aan mezelf. Ik zal hier later wel eens wat meer over vertellen. Maar het heeft ervoor gezorgd dat ik 180 graden verander ben. Misschien niet voor de buitenwereld maar vooral voor mezelf en mijn verstoorde zelfbeeld. 

Onze zoon Nio zal nooit verleden tijd zijn. Hij is juist mijn toekomst. Door hem ben ik gaan beseffen dat die mensen toen al gelijk hadden. Ik ben sterk, en ben er stiekem achter gekomen dat ik nog veel sterker ben dan ik mijzelf ooit ver mogelijk had gehouden. 

Ik kan de hele wereld aan en dat heb ik altijd al gekund. Maar ik had het zelf niet door. Net zoals heel veel mensen zag ik overal beren op de weg of waren dingen voor ander mensen weg gelegd maar niet voor mij. 

Nu weet ik dat het totale totale onzin is! De enige die je tegen houdt ben jezelf. 

 Leef, heb vertrouwen en laat los waar je geen grip op hebt. Is mijn nieuwe motto geworden.

Bedankt voor het lezen van mijn blog😘