We kregen tips mee vanuit het ziekenhuis. Voeg maar wat johannesbroodpitmeel toe. Bedje schuin, box schuin. 

Eindelijk waren we thuis en kon het genieten gaan beginnen. 

Na 3,5 week was het dan eindelijk zover.

Ondanks dat het allemaal ontzettend goed met Romée ging was de situatie hartverscheurend. Voor de 2e keer moest ik mijn baby achterlaten in de couveuse in het ziekenhuis. 4,5 jaar geleden is namelijk haar zus Djalissa geboren met 31 weken en 3 dagen. Wat nu een stuk fijner was dan 4,5 jaar geleden. Er hing tegenwoordig een webcam boven de couveuse. Hierdoor konden ook familieleden naar Romée kijken, want ja niemand behalve de ouders mochten op de afdeling komen. Ook niet haar grote zus. 

Lees hier deel 1 & 2 van dit verhaal

Nadat ik aan de CTG was gelegd, waren er al snel zoals hun dat noemde ‘oefenweeën’ te zien. Ik moest voorlopig even blijven liggen om te kijken of er iets veranderde. Vanwege de kans op vroeggeboorte, werd mijn baarmoedermond gecheckt en er werd natuurlijk gekeken of ik ontsluiting had. Mijn baarmoedermond was nog perfect en ik had geen ontsluiting. Het leek rustiger te worden, dus ik mocht weer naar huis. Eenmaal thuis geprobeerd om te slapen, maar het werd maar niet rustig in mijn buik. Ik besloot in de ochtend te bellen en ik moest weer terug. Daar weer aan de CTG, nog steeds hetzelfde. Ik gaf wel aan wat last te hebben van obstipatie, daar kreeg ik wat voor mee en ik kon weer naar huis. Misschien kwamen de onrustige buiken wel door obstipatie, gaven ze in het ziekenhuis aan. U gaat echt niet bevallen mevrouw. Dit was rond 16:00uur. 

Vanwege de vroeggeboorte van mijn eerste dochter, liep ik vanaf de start van mijn zwangerschap al onder controle bij de gynaecoloog in het Emc.