De eerste dagen genieten we volop van het leven als gezin. Floris doet het fantastisch. Hij is sinds ons ontslag uit het ziekenhuis niet meer afgevallen en hij drinkt en slaapt goed. Mijn herstel van de keizersnee gaat ook goed. We mogen geen bezoek ontvangen zolang we kraamzorg hebben. Ook in de uren dat de kraamhulp er niet is mag er niemand komen. Komt er toch iemand, dan stopt de kraamzorg. Dat risico vinden we te groot en dus zijn we de eerste week echt op onszelf aangewezen. 

Na 2 dagen op de afdeling neonatologie mag ik Floris weer meenemen naar de kraamkamer. Wat is dat fijn! Ik bel Gijs nog even met het goede nieuws en ga daarna wat tv kijken in bed. Om 12 uur moet Floris weer geprikt worden en ik twijfel of ik voor die tijd al zal gaan slapen. De afgelopen nachten heb ik vrijwel niet geslapen en de dagen waren goed gevuld. Uiteindelijk val ik om half 12 in slaap. Floris is ook diep in slaap. Om 12 uur worden we allebei wakker gemaakt; Floris moet geprikt en hij moet weer drinken. Zijn glucosewaarde is voor de derde keer op rij goed dus het infuus mag eruit en hij hoeft niet meer geprikt te worden. Ook drinkt hij weer goed aan de borst. Wat een opluchting!

Maandag 13 april. Dag 2 met onze prachtige zoon! Dat het tweede paasdag is gaat volledig aan ons voorbij. Gijs is om 8 uur weer in het ziekenhuis zodat hij samen met mij kan ontbijten. Ze hebben mij vannacht met rust gelaten zodat ik een beetje uit kon rusten. Dat is niet echt gelukt. Vannacht drong pas echt door wat er allemaal gebeurd was. Het gevoel gefaald te hebben omdat ik niet natuurlijk kon bevallen. De angst omdat je ongeboren kind in nood is. Nu een hele nacht zonder je kindje doorbrengen. Het niet kunnen delen van je geluk met de grootouders door dat stomme corona-gedoe. Alles kwam vannacht langs. 

Met de mooiste baby van de hele wereld op mijn borst word ik terug gereden naar de verloskamer. Een verpleegkundige vraagt wat we willen eten. Ik kijk haar eerst raar aan. Eten? Mag dat dan zo net na een operatie? Bovendien is het inmiddels 1 uur 's nachts! Ik bedenk me dat ik eigenlijk heel erg honger heb en vraag om 2 boterhammen met kaas. De lekkerste boterhammen met kaas die ik ooit gegeten heb!

Ruim een uur geleden zijn mijn vliezen gebroken. Ik heb flinke weeën en de kleine man doet het niet goed. We zijn in afwachting van wat er gaat gebeuren. Ik ben goed misselijk. Mijn maaltijd heb ik er al uitgewerkt. Om ongeveer half 11 vragen we aan de verpleging wanneer het handig is dat Gijs de spullen uit de auto gaat halen. De maxicosi en luiertas met kleertjes staat daar nog in. De verpleging antwoord dat hij dat nu wel kan gaan doen. Voor de parkeerplaats moet je eerst het hele ziekenhuis door en dan nog een stukje lopen. Gijs is dus wel even weg. 

Vandaag moeten we ons om 7 uur in het ziekenhuis melden. Echt goed geslapen hebben we niet. Weer zitten we vol adrenaline. Misschien komen we vanavond met onze baby thuis! Mijn schoonvader is onze afspraak nagekomen; gistermiddag mocht hij naar huis! Hij is echt nog niet beter, maar goed genoeg om naar huis te kunnen. Wat een opluchting! 

We gaan dus bevallen, dit weekend al. Lieve help! Heel de zwangerschap heb ik geroepen dat ik met 38 weken wel zou bevallen, dat wij een paaskindje zouden gaan krijgen. Nu dat waarheid blijkt te zijn en zó dichtbij is wordt het toch wel spannend. Thuisgekomen na de controle in het ziekenhuis besluiten we het hele huis, van boven tot onder, grondig te gaan soppen. Het huis moet toch schoon zijn voor als de baby er is? Achteraf lachen we hier hartelijk om. We zijn echt als een stelletje gekken door het huis gegaan. Ieder hoekje en gaatje moest schoon! Laten we het maar houden op een laatste aanval van nesteldrang..... We controleren nog een laatste keer de ziekrnhuiskoffer. Die staat al een paar weken klaar maar we checken nog even of alles erin zit. Voor de zekerheid gaat de koffer vandaag alvast mee. Ik haal het pakje maat 50 eruit. Een schattig wit pakje wat we graag als eerste pakje aan willen trekken. We vragen ons hardop af of onze baby erin gaat passen. Als hij inderdaad zo groot is als ze voorspeld hebben past hij maat 50 misschien niet eens. We nemen voor de zekerheid ook maatje 56 en 62 mee, je weet maat nooit. We gaan 's avonds naar bed om wat te slapen, maar bij ons allebei lukt dat niet echt. De adrenaline giert door onze lijven. We hebben nog even gebeld met mijn schoonvader. Die is gelukkig aan de betere hand, de bocht is de goede kant op gemaakt. We maken lachend de afspraak dat wij de dag erna het ziekenhuis in gaan en hij het ziekenhuis uit gaat. Laten we maar hopen dat het ook zo zal gaan. 

Oké, ik heb dus een te hoge bloeddruk. Het is twee dagen achter elkaar gemeten, eerst 150/100 en vandaag 155/99. Ik moet meteen door naar het ziekenhuis. Gelukkig is het ziekenhuis dichtbij dus ik kan eerst nog even langs huis.  Gijs is onderweg naar huis zodat hij mee kan en ik wacht tot hij er is. Rond 14.15 uur lopen we het ziekenhuis in. Het is daar rustig vanwege alle maatregelen voor corona. Ik moet eerst bloedprikken. Daar aangekomen krijg ik een nummertje en mag naar binnen. Gijs mag niet mee, hij moet in de hal van het ziekenhuis wachten. Ook op de prikpoli is het rustig, ik kan meteen doorlopen. Dat is fijn! Nu snel door naar de poli gynaecologie. 

De spanning rondom mijn schoonvader blijft. Het kan echt nog alle kanten op, al lijkt het iedere dag een heel klein beetje goed te gaan. Inmiddels is het dinsdag en morgen moet ik weer naar de verloskundige voor controle. Vandaag zal ze bellen. In verband met Corona gaat het gesprek telefonisch en is de controle zelf zo kort mogelijk. Vorige week heb ik al gevraagd wat nu hun beleid is. We weten immers nog steeds niet of wij besmet zijn (de twee weken zijn nog niet om). Zolang ik geen klachten heb msg ik gewoon komen. De verloskundige die dit keer belt vraagt naar hoe de situatie nu is en ik leg uit wat we de afgelopen dagen meegemaakt hebben. Ik vertel haar dat het met de baby gelukkig goed gaat, die beweegt er regelmatig flink op los! Daar maak ik me geen zorgen over.