De eerste dag als gezin van 3

Met de mooiste baby van de hele wereld op mijn borst word ik terug gereden naar de verloskamer. Een verpleegkundige vraagt wat we willen eten. Ik kijk haar eerst raar aan. Eten? Mag dat dan zo net na een operatie? Bovendien is het inmiddels 1 uur 's nachts! Ik bedenk me dat ik eigenlijk heel erg honger heb en vraag om 2 boterhammen met kaas. De lekkerste boterhammen met kaas die ik ooit gegeten heb!

Dan wordt Floris gewogen en gemeten. Hij is met 2720 gram en 48 centimeter veel kleiner dan we hadden gedacht. Ondertussen word ik gewassen en verzorgd. Gijs krijgt Floris in zijn armen totdat ze met mij klaar zijn. Dan wordt Floris weer bij mij gelegd en mag hij gaan drinken. Meteen hapt hij aan en drinkt hij een kwartier! Wat een bijzonder gevoel is dat. Er is nog even discussie want baby's lichter dan 2750 gram moeten geprikt worden om de glucosewaarde in het bloed te meten. Floris zit net onder die grens en eigenlijk vindt de verpleegkundige het niet nodig. Voor de zekerheid overlegt ze even met de kinderarts. Omdat Floris toch echt onder de grens van 2750 gram zit wordt hij geprikt, de waarde is te laag. Ook de temperatuur van Floris is te laag dus hij moet even een uurtje in de couveuse.

Er is een andere kamer voor me klaargemaakt, op de kraamafdeling iets verderop in de gang. Daar zal ik blijven tot mijn ontslag. Gijs loopt met de verpleging mee om alle spullen daarheen te verhuizen. Hij mag blijven slapen, maar na een blik op het te kleine opklapbed besluit hij thuis te gaan slapen. Het ziekenhuis is nog geen 5 minuten rijden vanaf ons huis dus dat kan ook makkelijk. We nemen afscheid van elkaar en ik word naar de andere kamer gereden. Floris gaat mee in de couveuse en mag bij me blijven. Rond 3 uur 's nachts lig ik geïnstalleerd in de nieuwe kamer. De verpleging zegt dat ik maar moet proberen wat te gaan slapen. 

Als iedereen weg is heb ik eindelijk weer rust. De laatste uren waren hectisch en rommelig. Ik lig in het halfdonker vertederd naar mijn zoon te kijken. Wat is hij klein en perfect! Voorzichtig raak ik hem aan door de gaten van de couveuse. Na een tijdje dommel ik wat weg. Na een paar minuten begint een alarm te piepen; het antibiotica-infuus is leeg. Ik druk op de bel en het infuus wordt afgekoppeld. Ook is het tijd om de glucosewaarde bij Floris weer te prikken en hem te laten drinken. Zijn glucosewaarde is te laag en drinken lukt niet. Hij krijgt bijvoeding via een cupje maar spuugt dit direct weer uit. Ook is zijn temperatuur nog steeds te laag dus hij moet weer terug in de couveuse. 

Slapen lukt hierna niet meer. De ruggenprik begint langzaam uit te werken; ik kan mijn benen nog niet bewegen maar ik ga wel steeds meer pijn voelen. Lang leve de morfine! Ik weet niet meer hoe ik moet liggen; ik kan niet anders dan op mijn rug liggen, maar zo slaap ik nooit! Een poging om te draaien doet zoveel pijn dat ik opgeef. 

Floris mocht weer uit de couveuse, zijn temperatuur is nu goed. Ik kan dus heerlijk met hem knuffelen. De glucosewaarden van Floris blijven te laag en drinken doet hij steeds niet. Ik merk ook dat hij het echt niet fijn vindt als ik aan zijn hoofdje kom. Hij is geboren met een flinke toeter op zijn hoofd omdat hij klem heeft gezeten. Het arme kind zal wel hoofdpijn hebben. In de loop van de ochtend krijgt hij een maagsonde. Het vermoeden bestaat dat zijn maagje nog vol vruchtwater zit waardoor er geen voeding in kan. Zijn maagje wordt leeggepompt en er wordt voeding via de sonde in zijn maag gebracht. Er zal bijna geen vruchtwater in zijn maag dus dat was het probleem niet. 

Het gevoel in mijn benen is inmiddels terug en de pijn is dragelijk. Als Gijs weer in het ziekenhuis komt zit ik op het randje van het bed en bungelen mijn benen naar beneden. Ik wilde eigenlijk even staan, maar ik had bedacht dat het verstandig was om te wachten totdat Gijs erbij was. Wat een heerlijk gevoel om weer even te kunnen staan! 

Om de 3 uur wordt de glucosewaarde in het bloed van Floris nog geprikt. Steeds is het te laag, wat ze ook doen om voeding bij hem binnen te krijgen. Hij is ook een beetje suf en reageert nergens op. Dan wordt er besloten hem een glucose-infuus te geven. Dat mag helaas niet op de kraamafdeling, daarvoor moet hij naar de afdeling neonatologie. Ineens wordt hij meegenomen door de kinderarts, Gijs mag meelopen. 

Daar zit ik dan, helemaal alleen op de kamer na een hele heftige bevalling en een nacht niet slapen. Meteen nadat de kinderarts met Floris is vertrokken staan er twee lieve verpleegsters in mijn kamer. Op dat moment breek ik een begin ik te huilen. Heel normaal volgens de verpleging! Het is ook niet niks wat we hebben meegemaakt en dan wordt ook nog eens je kindje bij je weggehaald. De verpleegsters blijven bij me totdat Gijs weer terug is. Die stelt me gerust; het infuusje prikken was geen pretje maar het is gelukt en Floris ligt er nu heel rustig en tevreden bij. 

Het is raar om nu samen op de kamer te zijn. Zo zonder Floris. Overig bezoek mag niet komen vanwege de corona-maatregrlen. Om 6 uur mogen we weer naar Floris toe om te voeden. Ik kolf zoveel mogelijk melk zodat Floris geen kunstvoeding hoeft te krijgen. We regelen dat we eerder kunnen eten en om 6 uur wordt ik met bed en al naar de afdeling neonatologie gebracht. Bij het zien van mijn zoon breek ik opnieuw; wat is hij klein en breekbaar ! Het infuus is bijna net zo groot als zijn hele onderarm. We mogen met hem knuffelen en Gijs mag de luier verschonen. Opnieuw wordt de glucosewaarde gemeten; nog steeds te laag maar wel hoger dan eerder vandaag. Dan mag ik proberen Floris weer aan de borst te laten drinken. Dat lukt opnieuw niet. Een verpleegster legt ons uit hoe we Floris moeten voeden met een cupje en dat gaat heel goed. Hij krijgt gelukkig weer wat voeding binnen zo! Na ongeveer een uur bij Floris te zijn geweest gaan we terug naar de kraamafdeling. We spreken af dat we vanavond om 9 uur weer terugkomen. 

Terug op kraamkamer vraagt de verpleging of ik de morfine nog gebruik. Ik heb dat vannacht voor het laatst gedaan en al heel de dag niet. Eigenlijk moeten het infuus en de katheter tot morgenochtend blijven zitten, maar als ik het wil kunnen ze het nu vast verwijderen. Dan kan ik vanavond in een rolstoel mee naar Floris, wat veel makelijker is dan in bed. Ik twijfel geen seconde en laat alles weghalen. Wat heerlijk dat ik me nu ook weer vrij kan bewegen! Het eerste dat ik wil doen is mijn tanden poetsen, dat heb ik sinds gisterochtend niet meer gedaan. 

Als we om 9 uur op de afdeling neonatologie aankomen horen we Floris hard huilen. Grappig toch dat je op een zaal met 7 baby's meteen het huiltje van je eigen kind herkent! We zijn blij om dit te horen. Floris was tot nu toe suf en tam en had nog niet eerder zo van zich laten horen. We knuffelen met hem en ik probeer hem aan de borst te laten drinken. Omdat dit weer niet lukt voeden we hem opnieuw bij met het cupje. Als we na een uur Floris weer in zijn bedje leggen spreken we af dat we morgenochtend om half 9 weer komen. Van de verpleegster krijgen we allebei een kaartje mee met het telefoonnummer van de afdeling. We mogen altijd bellen om te vragen hoe het met Floris gaat, ook midden in de nacht. Wat een schatten werken er toch in dit ziekenhuis!