Ons meisje ligt op de neonatologie. Daar heeft ze het niet altijd makkelijk. En papa en mama ook niet. We zitten middenin de kerst. Ik ben de dag ervoor ontslagen uit het ziekenhuis. Mijn eerste nacht thuis was vreselijk zonder mijn meisje. De volgende dag, eerste kerstdag, rijden we opgewekt naar het ziekenhuis. De laatste dagen lijkt het beter te gaan met ons meisje. De sonde is eruit en ze krijgt alleen nog wat extra zuurstof met een snorretje.  Vandaag mogen we haar in bad doen en mijn  ouders mogen daar ook bij zijn.

Na een lange weg naar het zwanger worden toe en een zware zwangerschap met veel zorgen, is ze daar eindelijk. Ik heb mij zo ontzettend veel zorgen gemaakt en kon niet wachten op dit moment. Wat hebben we vaak tegen elkaar gezegd: Als ze er maar is. Dan zijn de zorgen eindelijk voorbij. Mogen we eindelijk genieten. En daar is ze dan. Het mooiste en liefste meisje van de wereld. Heerlijk ligt ze bij mij op de borst. Ik lig nog in de uitslaapkamer vanwege de keizersnede. Ik bel mijn ouders om ze te vertellen dat ze opnieuw opa en oma zijn geworden. Ik ontplof bijna van geluk. Na een tijdje mogen we naar de kraamafdeling. Daar mogen wij nog even proberen te slapen met mijn meisje dicht naast mij. Al vrij snel komt er een verpleegster kijken bij onze dochter.  Ze staat een poosje te kijken, maar zegt niets. Ik vraag haar of er iets is. Ik weet het niet zegt ze. Ik vind haar niet goed van kleur. Ik neem haar mee naar de neonatologie. Ik ben even in de war.... Je neemt haar mee? Nu? Wat is er aan de hand? Mijn hart gaat tekeer. Mijn man gaat mee en ik lig daar dan...alleen...vol zorgen...en nu?

We kunnen niet geloven dat we eindelijk een positieve test in onze handen hebben. Aan de andere kant blijven we ook maar zeggen: Nee dit kan toch niet? We hebben er 20 maanden op moeten wachten en er zijn in die tijd veel tranen gevloeid. Mijn ouders weten dit allemaal en zijn altijd een steun geweest. Ik bel dan die middag ook gelijk mijn ouders met de vraag of ze even langs willen komen omdat ik ze iets wil laten zien. Wanneer ik ze de test laat zien en vertel dat ik zwanger ben, zijn ook mijn ouders dolgelukkig en zijn er tranen van geluk. 

In augustus 2009 zijn wij getrouwd.  Het was een prachtige dag. Dolgelukkig en vol liefde. Tijdens onze huwelijksreis besloten we dat ik met de pil zou stoppen. Ik had al eerder aangegeven dat ik graag een gezinnetje zou willen. Nu was ook mijn man er klaar voor. De eerste maanden...er gebeurde niets. Maar ach zo gaat dat. Ik maakte mij totaal geen zorgen. Toen we ongeveer 10 maanden verder waren kreeg ik het er steeds moeilijker mee. Er waren tranen wanneer bleek dat ik weer niet zwanger was. Het verdriet werd groter. En ging me er steeds meer mee bezig houden. Ik rekende al mijn vruchtbare dagen uit en kocht nu ook ovulatietesten. Na een jaar klopten we aan bij de huisarts en die stuurde ons door naar het ziekenhuis.