Van intens gelukkig naar doodsbang....

We kunnen niet geloven dat we eindelijk een positieve test in onze handen hebben. Aan de andere kant blijven we ook maar zeggen: Nee dit kan toch niet? We hebben er 20 maanden op moeten wachten en er zijn in die tijd veel tranen gevloeid. Mijn ouders weten dit allemaal en zijn altijd een steun geweest. Ik bel dan die middag ook gelijk mijn ouders met de vraag of ze even langs willen komen omdat ik ze iets wil laten zien. Wanneer ik ze de test laat zien en vertel dat ik zwanger ben, zijn ook mijn ouders dolgelukkig en zijn er tranen van geluk. 

De eerste weken kan ik niets anders dan stralen. Ik voel me zo goed en zo gelukkig. Mijn beste vriendin vertel ik het al snel. Samen kletsen we uren over zwanger zijn. Na 6 weken mag ik voor het eerst naar de gynaecoloog. Het is nog pril, maar alles ziet er goed uit. We mogen gewoon onder controle blijven van de verloskundigenpraktijk en hoeven niet terug naar het ziekenhuis. Na 9 weken vertel ik het mijn broer en zussen. En na 12 weken vertel ik het op mijn werk. Of eigenlijk...vanaf 12 weken schreeuw ik het van de daken. Ik zweef gewoon.

Ik ben 14 weken zwanger wanneer ik met buikpijn wakker word. Ik schrik....ik ken deze buikpijn niet. Mijn man is al vertrokken naar zijn werk. Ik bel hem gelijk. We besluiten even af te wachten. Zakt het niet snel af dan bel ik de verloskundige. Ik ga rustig op de bank zitten en probeer te ontspannen. Dit lukt natuurlijk voor geen meter. En wanneer de buikpijn heviger wordt, bel ik de verloskundige. Zo hoort mijn bezorgdheid en ik mag gelijk langs komen. Ik doe mijn verhaal en ze controleert alles. Wanneer ik het hartje hoor kloppen ben ik een klein beetje rustiger. Omdat mijn verloskundige er geen verklaring voor heeft, stuurt ze mij naar huis en zegt dat wanneer het zo blijft ik beter maar even naar de huisarts kan gaan. Diezelfde middag zit ik daar al met een pijn die steeds heviger wordt. Ik hou het niet meer van de pijn en ik ben bang. De huisarts kan ook niets vinden. Misschien wel een verstopping zegt hij. Is het morgen nog steeds zo dan moet ik terug komen. Ik ga naar huis, maar ik voel dat er iets niet klopt. De pijn wordt steeds heviger. Ik slaap die nacht nauwelijks. Schreeuw het soms uit. Ik ben zo ontzettend bang mijn kindje te verliezen. Wat doet dit pijn....en wat is deze pijn? Ik bel opnieuw de huisarts en ik mag gelijk komen. Hij ziet hoe ik er aan toe ben en stuurt mij gelijk naar het ziekenhuis. 

In de wachtkamer zit ik krom van de pijn te wiebelen. Tranen over mijn wangen. Zo bang... Alle ogen zijn op mij gericht. Gelukkig is mijn moeder bij mij. Ik mag gelukkig vrij snel naar binnen. De gynaecoloog ziet meteen dat ik veel pijn heb en zegt dat ik gelijk moet gaan liggen. Hij is nog maar net met de echo gestart en heeft de oorzaak van mijn pijn al gevonden. Ik heb een grote myoom oftewel vleesboom. En deze groeit nu snel door het zwangerschapshormoon. Eigenlijk kan het de groei niet aan en dit veroorzaakt de pijn. En ondanks dat het nu met het kindje goed gaat is dit wel degelijk ernstig. De pijn kan namelijk weeën veroorzaken en dan verlies ik mijn kindje. De gynaecoloog zegt mij ook dat ik daar ook eigenlijk vanuit moet gaan. Hij verwacht dat ik een miskraam ga krijgen. Hij stuurt mij naar huis met afwachten en paracetamol. Over 2 dagen wil hij mij sowieso terug zien. 

Thuis ben ik bang....zo ontzettend bang. Ik wil mijn kindje niet verliezen. Dit kindje is zo gewenst en zo welkom. Ik blijf maar huilen en praten tegen mijn kindje. De pijn is niet meer te verzachten met paracetamol. Ik lig alleen maar in bed, maar kan niet slapen van de pijn. Ik ben inmiddels best wel een beetje uitgeput. Wanneer mijn man moet werken is mijn moeder bij mij. Iedere keer dat ik moet plassen ben ik bang voor bloed. Maar het komt niet...

Na 2 dagen moet ik opnieuw naar de gynaecoloog. Mijn man gaat mee. Ze zorgen ervoor dat ik de wachtkamer kan overslaan. Wanneer de gynaecoloog mij ziet schrikt hij. Hij zegt dat het zo niet langer kan. Opnieuw maakt hij gelijk een echo. Met ons kindje lijkt het nog steeds goed te gaan. De vleesboom is wel groter geworden. En zal ook nog wel even blijven groeien. De gynaecoloog besluit mij morfine pillen te geven. Ik protesteer hevig. Dit is niet goed voor mijn kindje. Toch heb ik weinig andere keuze zegt mijn gynaecoloog. Zonder deze zware pijnstillers zal het zeker mis gaan. Ik weet dat hij gelijk heeft....

Ik merk dat de morfine mijn pijn goed verzacht. Het is nu dragelijk en ik kan weer wat slapen. Toch blijft de angst groot. En vanwege de pijn en vanwege de morfine....beide niet goed. De komende dagen lig ik in bed. Mijn man of mijn moeder is steeds bij mij. Samen praten we veel. Ik kan niets aan deze situatie doen en ook niets aan deze situatie veranderen. 

Ik ga 5 dagen na mijn laatste controle weer naar de gynaecoloog. Ik voel me lichamelijk beter en dit ziet hij dan ook meteen. We beginnen weer met een echo. Ons kindje blijft het gelukkig doen. Hij vindt dit een wonder. Hij vindt het sowieso een wonder dat ik met deze vleesboom zwanger ben geworden en dat het nu nog steeds goed lijkt te gaan. Ik ben weer een beetje opgelucht. Langzaam mag ik afbouwen met de morfine. Ik moet beloven volledige rust te houden en ik moet wekelijks op controle komen. 

Thuis komt er een bed in de kamer. De komende weken is de woonkamer en de slaapkamer mijn wereld. Mijn moeder en zussen doen mijn huishouden en houden me vaak gezelschap als manlief moet werken. De pijn wordt steeds minder gelukkig. De vleesboom blijft helaas wel groeien. Op zijn grootst is hij zo groot als een babyhoofdje. 

De 20 weken echo is ook voor ons fantastisch. We krijgen een dochter en onze dochter doet het ondanks alles fantastisch. Het ziet er allemaal goed uit! Wat een sterk meisje!We zijn eindelijk weer eens blij.

De weken verstrijken. Ik moet het rustig aan blijven doen maar hoef niet meer te liggen. Wat korte uitstapjes naar familie of even naar vrienden lukt prima. Zo fijn! We praten met de gynaecoloog over de bevalling. Dit is nog wel een dingetje. Ik mag sowieso niet natuurlijk bevallen. Onze dochter ligt in stuit en door de vleesboom is het risico te groot. Maar ook een keizersnede is niet zonder risico. Ze moeten erg voorzichtig zijn. Wanneer ze de vleesboom raken kan dit vreselijke gevolgen hebben en kan het zelfs mijn leven kosten. Jemig....deze zag ik niet aankomen.  Mijn man schrikt ook en ziet zich al met een kleine baby zonder vrouw. Dit moet even bezinken.  Maar ook nu is de situatie zo en moeten we het laten gebeuren en afwachten. 

Ik ben precies 37 weken zwanger en kom opnieuw op controle. Met mijn dochter gaat het goed. Maar de gynaecoloog wil niet te lang meer wachten en we plannen de keizersnede. De woensdag daarna zal het gaan gebeuren. Wat een raar idee....precies weten wanneer je ouders gaat worden. We gaan naar mijn ouders om het te vertellen. We blijven daar eten en eenmaal thuis kruip ik er vroeg in. 

Tegen 12 uur komt ook mijn man naar bed. Ik zeg tegen hem dat ik buikpijn heb. Rare pijn. Na een tijdje bedenk ik mij dat het lijkt op weeën....tenminste dat denk ik... We besluiten het ziekenhuis te bellen. We mogen gelijk langskomen. Eenmaal daar aan de monitor zijn het inderdaad weeën. Ze gaan het kindje nu halen. De spanning stijgt meteen.  Hier heb ik zo naar uitgekeken. Ik heb steeds gezegd: Als ik haar maar in mijn armen heb. Dan zijn de zorgen voorbij. Aan de andere kant besef ik ook wat er mis kan gaan. 

In principe gaat de keizersnede goed. Ze komen erachter dat mijn baarmoeder gekanteld ligt. Waarschijnlijk ook oorzaak van de vleesboom. Een tweede gynaecoloog komt er bij en zo komt ons meisje ter wereld. Ik mag haar heel snel bekijken.  Mijn man gaat met onze dochter mee. Ze doet het fantastisch en lijkt helemaal gezond.  Ondertussen lig ik daar maar....mijn hoofd draait overuren. Ook met mij is alles goed gegaan. Geen gekke dingen. Op de uitslaapkamer mag ik mijn dochter eindelijk in mijn armen houden. Wat een heerlijk gevoel. Tranen vloeien....opluchting en geluk. We kunnen niet stoppen met kijken. Wat is ze mooi. Ze is perfect. Eindelijk na een hele lange tijd van zorgen mogen we genieten. Maar opnieuw is dat van korte duur....