Zo sterk....zo kwetsbaar...

Na een lange weg naar het zwanger worden toe en een zware zwangerschap met veel zorgen, is ze daar eindelijk. Ik heb mij zo ontzettend veel zorgen gemaakt en kon niet wachten op dit moment. Wat hebben we vaak tegen elkaar gezegd: Als ze er maar is. Dan zijn de zorgen eindelijk voorbij. Mogen we eindelijk genieten. En daar is ze dan. Het mooiste en liefste meisje van de wereld. Heerlijk ligt ze bij mij op de borst. Ik lig nog in de uitslaapkamer vanwege de keizersnede. Ik bel mijn ouders om ze te vertellen dat ze opnieuw opa en oma zijn geworden. Ik ontplof bijna van geluk. Na een tijdje mogen we naar de kraamafdeling. Daar mogen wij nog even proberen te slapen met mijn meisje dicht naast mij. Al vrij snel komt er een verpleegster kijken bij onze dochter.  Ze staat een poosje te kijken, maar zegt niets. Ik vraag haar of er iets is. Ik weet het niet zegt ze. Ik vind haar niet goed van kleur. Ik neem haar mee naar de neonatologie. Ik ben even in de war.... Je neemt haar mee? Nu? Wat is er aan de hand? Mijn hart gaat tekeer. Mijn man gaat mee en ik lig daar dan...alleen...vol zorgen...en nu?

Wanneer onze dochter op de neonatologie ligt, krijgt ze gelijk via een snorretje wat extra zuurstof en leggen ze haar in een warmtebedje. De kinderarts in onderweg om haar te onderzoeken. Ondertussen word ik met bed en al naar mijn dochter gebracht. Niet handig maar ik wil bij haar zijn. Daar krijgt ze haar eerste flesje van mijn man. Het lukt haar niet zo goed, maar ach dat is vaker zo dus geen zorgen. 

De kinderarts begint aan het onderzoek. Hij komt er al snel achter dat het snorretje niet genoeg is voor onze dochter. Ze moet nog steeds te hard werken. Mijn meisje wordt aan de CPAP gelegt. Een soort masker waarin er slangetje in de neus gaan. De CPAP zorgt ervoor dat de longblaasjes open blijven en helpt haar bij het ademhalen. Het ziet er zo naar uit. Dat masker...de plakkertjes op haar lijf....al die snoertjes naar de monitor...al die piepjes...Ze moet zo hard werken. Mijn hart breekt. Ik ben bang in de war. En ik voel me zo machteloos. Bij ieder piepje schiet ik in de stress (dit wordt de komende dagen steeds minder) De longblaasjes van onze dochter zijn nog niet goed rijp. Iets wat eigenlijk bij een te vroeg geboren kindje hoort. Er wordt mij dan ook constant gevraagd of ik zeker weet dat ik 37 weken zwanger was. Ja dat weet ik heel zeker. Haar gewicht past daar ook prima bij. Met haar 3124 gram lijkt ze wel een reus  tussen al die andere kleine baby's. Ook zelf drinken lukt niet en ze krijgt daarom een sonde. Dit heeft ze ook echt nodig. Ze is te moe en slaapt zo gewoon door tijdens een voeding.

Ondertussen zorg ik er de eerste dag voor dat ik zelf in een rolstoel kan komen. Dit moet ik van mezelf want ik moet en zal zoveel mogelijk bij mijn meisje zijn. De eerste 2 dagen kan ik haar alleen aanraken. Ze kan niet bij mij liggen omdat het te vermoeiend is. Ik vind dit vreselijk. Ik wil haar juist zo dicht mogelijk bij mij hebben. Na 2 dagen smeek ik de verpleging. Alsjeblieft heel even maar...dit moet toch ook voor haar goed zijn. Ze vinden het goed. Het is een heel karwei met alle slangen en snoertjes, maar oh wat is het heerlijk voor ons beide. Vanaf nu mag dit steeds vaker.

Inmiddels heb ik op de kraamafdeling 24 uur beeld van mijn meisje. Er staat een camera op haar gericht. Met een speciale code kan ik inloggen en haar zien. Ook mijn man kan dit wanneer hij thuis is. En ook mijn ouders gluren vaak even. Toch een prettig gevoel. 

Mijn meisje lijkt ineens wat geel van kleur. Natuurlijk ook dat nog. Ze moet daarom onder de lamp. Daar ligt ze dan. Er is niks meer van het gezicht van mijn meisje te zien. Slangen, snoeren en nu ook nog een soort blinddoekje. Ik vind het zo moeilijk. Mijn roze wolk is er helemaal niet. Ik leef alleen maar in zorgen. Daarbij nog de kraammanden....pfff.... 

Een week lang ben ik zoveel mogelijk bij mijn meisje en verzorg ik haar. Dat ik hierdoor mijn eigen grenzen over ga wat betreft herstel van de keizersnede, neem ik voor lief. Ik loop zelf achter mijn rolstoel door het ziekenhuis om bij haar te zijn. De zorgverzekeraar vergoed voor mij 8 dagen in het ziekenhuis. En omdat het rustig is op de kraamafdeling mag ik deze 8 dagen vol maken. Ik had al eerder naar huis gemogen maar ik wou bij mijn dochter blijven. Heel fijn dat het zo kon. 

Mijn meisje trekt steeds vaker de sonde eruit. Daarom wordt besloten deze er helemaal uit te halen. Een aantal voedingen kreeg ze al uit de fles maar nu moet ze het helemaal zelf doen. Ook de CPAP mag eraf en ze krijgt weer een snorretje. Wauw dat zijn hele stappen. Ze wordt dus sterker. 

Dan is daar dag 8.....ik moet naar huis. Op 24 december...de dag voor kerst. Ik kan moeilijk wegkomen van mijn meisje. Dikke tranen over mijn wangen.  Mijn man neemt me mee. In de auto kan ik niet stoppen met huilen. Zo hoort het niet. We horen samen naar huis te komen. Nu ligt ze daar alleen. Vreselijk. De eerste nacht slaap ik onrustig. Schrik steeds wakker. Ik bel midden in de nacht naar afdeling om te vragen hoe het gaat. Alles gaat goed.

Op eerste kerstdag gaan we in de ochtend weer richting ziekenhuis.  Ik heb er zin in.  Ik mag mijn dochter voor de tweede keer in bad doen en mijn ouders mogen daarbij zijn. Heerlijk met haar tuttelen. Als we op de afdeling aan komen blijkt niets minder waar....het bedje van mijn dochter is leeg. Zonder de procedure handen wassen enz ga ik direct naar het bedje. Ik voel de paniek. Waar is ze roep ik. De verpleegster verteld ons dat het niet goed gaat en de arts met haar bezig is.  Ik ben lamgeslagen. Ik voel angst....ben bang... wat is er aan de hand?