We gaan er voor....niet wetende wat er komen gaat.

In augustus 2009 zijn wij getrouwd.  Het was een prachtige dag. Dolgelukkig en vol liefde. Tijdens onze huwelijksreis besloten we dat ik met de pil zou stoppen. Ik had al eerder aangegeven dat ik graag een gezinnetje zou willen. Nu was ook mijn man er klaar voor. De eerste maanden...er gebeurde niets. Maar ach zo gaat dat. Ik maakte mij totaal geen zorgen. Toen we ongeveer 10 maanden verder waren kreeg ik het er steeds moeilijker mee. Er waren tranen wanneer bleek dat ik weer niet zwanger was. Het verdriet werd groter. En ging me er steeds meer mee bezig houden. Ik rekende al mijn vruchtbare dagen uit en kocht nu ook ovulatietesten. Na een jaar klopten we aan bij de huisarts en die stuurde ons door naar het ziekenhuis. 

We gingen de molen in... dat was gek. Wisten niet wat ons te wachten stond, maar we waren er ook blij mee. Nerveus zaten we voor de eerste afspraak in de wachtkamer. Eenmaal binnen bleek dat ze gelijk een inwendig onderzoek wilde doen....oei hier was ik even niet op voorbereid. Knop om en gaan liggen. Ze vertelde dat het eigenlijk allemaal zo op het eerste gezicht prima leek. Dus de volgende stap was kijken hoe het zaad van mijn man was. Vreselijk vond hij dat, maar hij wist ook dat het gewoon nodig was. Ook dat was helemaal in orde. We werden eerst weer even in de wacht gezet. Probeer het nog een half jaar. 

Ik vond dit lastig. Alles is goed. Waarom lukt het dan niet?! De maanden verstreken en ik werd niet zwanger. Ondertussen werdt mijn verdriet groter, maar ook de frustratie groeide. Ik zag iedere zwangere vrouw of moeder achter de kinderwagen en ik was stikjaloers. Collega's die zwanger waren en klaagden over moe zijn, hoofdpijn of rugpijn. Ik kon het niet hebben. Ik dacht dan je moest eens weten...ik heb het er graag voor over....en de rest. Ik kon avonden lang huilen. Het begon mijn leven te beheersen. En ook mijn man sprak veel met mij. Zo kon het niet langer. Het knopje moest om...

Ondertussen mochten we ons weer melden in het ziekenhuis. En werd een plan opgesteld. 

Met hulp van een collega/vriendin ging op een bijzondere wijze (vertel ik later nog wel eens) het knopje om en ik kon loslaten. Er kwam rust in mijn hoofd. Het komt zoals het komt. Er zijn meer wegen...

Mijn man en ik gingen een weekend bij familie en vrienden op bezoek. Wat was dat fijn. Eindelijk weer eens echt ontspannen. Dit hadden we nodig. Ik kreeg dat weekend wat last van buikpijn. Ik wist mijn menstruatie komt er aan. En de volgende dag was daar inderdaad wat bloed. Maar het was anders...minder....veel minder en een raar kleurtje. Terugreis in de auto zei mijn man: Misschien ben je wel zwanger. Ik moest er om lachen...natuurlijk. 

De dagen erna kon ik het niet loslaten. Wat nou als hij gelijk had. Maar dat kon toch helemaal niet? Ik werd gek van de onzekerheid en besloot een test te doen...alleen....want tja ik wist toch de uitslag al. Maar niets was minder waar....er verschenen 2 streepjes en duidelijk ook. Ik bleef een hele poos staren...wachten...wachten tot er een streepje verdween....maar dat gebeurde niet. Het was echt....ik ben zwanger!!! Ik belde mijn man en hij geloofde mij niet. Ik stuurde hem een foto van de test. Ook kocht ik nog eentje om samen te doen. De spanning was weer net zo groot. Het woordje zwanger verscheen.  We waren dolblij. Na 20 maanden waren we op de natuurlijke wijze zwanger geworden. Eindelijk konden we genieten....maar niets bleek minder waar....