Opnieuw een tegenslag

Ons meisje ligt op de neonatologie. Daar heeft ze het niet altijd makkelijk. En papa en mama ook niet. We zitten middenin de kerst. Ik ben de dag ervoor ontslagen uit het ziekenhuis. Mijn eerste nacht thuis was vreselijk zonder mijn meisje. De volgende dag, eerste kerstdag, rijden we opgewekt naar het ziekenhuis. De laatste dagen lijkt het beter te gaan met ons meisje. De sonde is eruit en ze krijgt alleen nog wat extra zuurstof met een snorretje.  Vandaag mogen we haar in bad doen en mijn  ouders mogen daar ook bij zijn.

Wanneer we de afdeling binnen stappen zie ik gelijk dat haar bedje leeg is. Mijn hart begint gelijk sneller te kloppen. Ik loop meteen door en roep waar is ze? Ik voel meteen angst. De verpleegster verteld ons dat het niet goed gaat met ons meisje en de arts haar nu onderzoekt. Ik weet niet wat ik hoor! Hoe kan dit? Het ging toch beter? Waarom zijn we niet eerder gebeld.  Ik ben bang....lichtelijk in paniek zelfs. Ik wil naar mijn dochter toe en dit mag. Zodra ik haar zie liggen met al die mensen om haar bedje, zo suf en zo grauw, voel ik mijn benen slap worden.  Ik kan alleen nog maar huilen. Ik praat zacht tegen mijn meisje...streel haar hoofdje. De arts denkt dat ze te vroeg zijn gestopt met de sonde. Zeker in combinatie met het overgaan van CPAP  naar alleen een zuurstof snorretje. Het zelf drinken van alle voedingen is nog te zwaar voor ons meisje. De sonde wordt terug geplaatst. Ze nemen bloed af, maar daar komt niks uit. Ze besluiten om onze dochter 24 uur lang iedere voeding via de sonde te geven. Terug op de afdeling zie ik mijn ouders staan. Ik barst in snikken uit en vertel ze dat ze terugval heeft. Dat ik bang ben en ik niet weet wat er verder zal gebeuren. Zal mijn roze wolk nog komen?

Op de afdeling mag mijn meisje lekker bij me liggen. We liggen een hele tijd te knuffelen. Mijn meisje slaapt diep. Ik geniet van haar dicht tegen mij aan. Haar warmte, haar geur, de liefde die ik voel. Een moment sluit ik ook mijn ogen. Even in het hier en nu....even samen ontspannen. 

Op de afdeling komt een ouderkamer vrij. Er zijn op de afdeling 2 kamers waar ouders kunnen slapen om bij hun kindje te zijn. Deze wordt mij aangeboden. Ik ga naar huis om wat spullen te pakken en ben blij dat ik daarna dicht bij mijn dochter kan zijn. Ze slaapt 20 uur achter elkaar. Ze is echt aan het bijtanken. Wanneer ze wakker wordt mag ze weer lekker met me knuffelen en proberen we een flesje. Dit gaat heel goed. Ook heeft ze weer een mooi kleurtje en kijkt helder in het rond. Wat heerlijk is dat om te zien. En vooral wat een opluchting. 

De dagen daarna gaat ze steeds meer voedingen zelf drinken en ze kan het goed volhouden. We zien allemaal dat ze een stuk sterker is geworden. Op 28 december aan het einde van de dag besluiten ze om te kijken hoe ze het doet zonder extra zuurstof en zonder sonde. Ik vind dit zoooooo spannend. De monitor blijft aangesloten zodat de verpleging het goed in de gaten kan houden. En het gaat fantastisch. Mijn hoop en vertrouwen groeit weer. Ik ben zo trots op mijn kleine meisje.

Op 30 december besluiten ze dat ik en mijn man met onze dochter in de ouderkamer mogen logeren. Wanneer dit goed gaat en ik het vertrouwen heb dat het echt goed gaat met onze dochter, mogen we misschien de volgende dag naar huis.  Mijn hart maakt een sprongetje. Dit had ik nog niet verwacht. Ik hoop zo dat het kan en vind het zo spannend. 

Die dag en nacht samen gaat supergoed. Het is heerlijk om eindelijk helemaal zelf voor haar te zorgen en alle tijd samen te hebben. Ik merk wel dat ik heel bang ben dat er weer iets fout gaat. Ik ben constant aan het kijken en luisteren en raak soms een klein beetje in paniek. De monitor liet mij altijd precies zien hoe het ging met mijn meisje. Nu moet ik weer op mijn eigen gevoel en intuïtie vertrouwen. De verpleging laat mij dan ook de volgende dag kiezen. We mogen in principe naar huis, maar als we het voor onszelf fijn vinden om het vertrouwen weer goed te krijgen, mogen we ook nog een nachtje blijven. Ik kies voor dat laatste. Dat voelt het beste. Ook deze dag en nacht gaan weer goed. Dit geeft mij vertrouwen. We zijn eindelijk klaar om als gezin naar huis te gaan.

Op 1 januari komt onze dochter thuis. Precies 2 weken na haar geboorte. Wat voelt dat goed. Ik straal van oor tot oor. Ze is thuis...bij ons. Hier horen we samen te zijn. Ik ben zo blij en zo trots. We krijgen nog een beetje kraamzorg. Dit is fijn. De eerste dagen komen er voorzichtig wat mensen kijken. We genieten hiervan. Eindelijk is daar de roze wolk......toch....?of....?!