...eerder een luier verschoond, zei ik tegen de kraamverzorgster, wachtende totdat ik vierkant uitgelachen zou worden. Professioneel als ze was glimlachte ze en stelde ze me gerust met de woorden dat het allemaal goed zou komen. En of het goed gekomen is...

Hoe vier je een verjaardag, als je in een lock down zit? Hele goeie vraag, maar het komt er vrijwel op neer dat je er het beste van moet maken. Féli werd afgelopen december 1 jaar en dat wilden wij niet helemaal onopgemerkt voorbij laten gaan, ik bedoel 1 jaar…dat is wel een mijlpaal wat gevierd moet worden. Maar hoe of wat, dat vonden we toch wel moeilijk. Na veel wikken en wegen, besloten we voor haar een Birthday drive thru te organiseren. Een wat? Let me explain…

Zoals jullie misschien weten, weet ik niet wanneer ik ben geboren. Dat stond een lange tijd niet in de weg, totdat ik dertig werd en ik mijn verjaardag niet meer wilde vieren, want sja..wat vieren we eigenlijk? Het is niet eens mijn echte geboortedatum. Toen Féli eenmaal geboren werd, leek het alsof ik herboren werd..haar verjaardag zie ik nu ook als mijn verjaardag.

Confrontaties, ik hou er niet van, wie wel, maar hoe vervelend het ook is, het is soms nodig. Nodig om weer dichter tot jezelf te komen. Het komt vaak onaangekondigd en ongevraagd, waardoor je in eerste instantie ervan schrikt of opkijkt, en vervolgens laat het je aan het denken zetten.

Voordat onze mini er was, moesten we natuurlijk het een en ander voorbereiden, o.a. de babykamer. Toen we eenmaal wisten dat het een meisje werd, kon ik gerichter shoppen en ook de babykamer inrichten. Het moest een leuke babykamer worden, maar wilde er niet al te veel geld voor uit geven. Dat lijkt misschien onmogelijk, maar dat viel reuze mee.

Als je aan mij vorig jaar had gevraagd of ik foto's van onze ukkepuk zou maken en delen via social media, had ik stellig Nee gezegd. Ik ga echt niet zo'n mama worden die elke minuut van de dag bezig is met het maken van foto's van haar kindje, omdat ze zo lief ligt te slapen, spelen of eten. Laat staan het te delen op social media. Heb wel wat beters te doen dacht ik...

Ken je dat, dat je denkt dat doe je wel even, maar vervolgens gaat het je toch niet zo makkelijk af. Dat had ik bij de eerste keer kinderdagverblijf. Iedereen had me al gewaarschuwd van je gaat het moeilijk krijgen, neem tissues mee, hou jezelf bezig die dag, etc, En ik? Ik rolde met mijn ogen van het zal wel. Nou, ik kan je vertellen, ik ging er heel zelfverzekerd naar toe, maar liep er heel onzeker en verdrietig vandaan. Terwijl ik eraan denk, voel ik de emoties weer opkomen.

"Het zijn de hormonen" riep ik tegen mijn vriendin die in de keuken stond. Ze schrok en riep meteen "Wat, Ben je zwanger?". Ik wilde mijn zwangerschap nog op een grappige manier vertellen, maar daar kwam ik niet eens aan toe. Wist ik veel dat ik met deze woorden het al indirect vertelde. Opzicht had ik het kunnen weten, want hormonen staan altijd centraal bij een zwangerschap en ook erna. 

9 maanden erin, 9 maanden eruit